"ไร้สาระ"
ฉันยิ้มกวนๆ แต่ก็ยอมขึ้นรถไปกับเขา และเมื่อรถเคลื่อนออกจากโรงพยาบาลคุณแทนคุณก็หยิบโทรศัพท์มือถือโทรหาใครบางคนให้จัดการอะไรบางอย่างทันที แต่ที่ฉันจับใจความไม่ได้ก็เพราะเขาพูดเบามาก และพูดไม่กี่ประโยค
'จัดการซะ'
ใช่ค่ะเท่านี้ แล้วเขาก็วางสายไปเลย
"จะไปกินมื้อเที่ยงร้านเดิมเหรอคะ" ฉันตัดสินใจถามเมื่อเห็นว่าเขาคุยธุระเสร็จแล้ว
"กลับเพนท์เฮาส์"
"เพนท์เฮาส์ก็ได้ค่ะสะดวกดี เดวาอยากอาบน้ำด้วย..." เสียงฉันเบาลง เมื่ออยู่ๆมือหนาเอื้อมมาจับมือฉันทั้งๆที่ตายังมองตรงไม่ยอมสบตากัน
จนเขาพูดขึ้นมา
"ฉันแค่เช็คว่าเธอจำสัมผัสฉันได้รึเปล่า"
ฉันก้มมองมือที่ประสานกุมอย่างอบอุ่น ไม่ต้องเช็คหรอก...ฉันจำได้ทุกอย่าง และตอนนี้ความรู้สึกที่มีอยู่ข้างในมันก็มากขึ้นทุกๆวัน ถึงเขาจะปากแข็งหาข้ออ้างไปต่างๆนาๆ แต่คนที่ถูกกุมมือคนที่ได้รับสัมผัสแสนอบอุ่นนี้รู้ดีที่สุด
เขาเองก็โหยหาฉัน ไม่ต่างจากที่ข้า
