“พอๆ หยุดเลยไอ้นี่! ฉันกับคุณหนูเล็กเราสองคนบังเอิญเจอกันที่ชั้นล่าง เขาไม่รู้ว่าจะหาแกเจอได้จากที่ไหนฉันก็เลยอาสาเป็นคนพาเธอขึ้นมาส่ง ทีนี้แกจะขอโทษเมียแกได้รึยังวะ เขาไม่ได้ผิดอะไรเลยนอกจากอยากที่จะช่วย” คนถูกเอ็ดจำต้องละสายตาจากเพื่อนรักทันทีที่ได้รับคำตอบก่อนจะเลี่ยงเดินตรงเข้าไปหาใครอีกคนที่จนป่านนี้ก็ยังยืนก้มหน้านิ่งอยู่กับที่ สีหน้าของเธอยังคงไร้สีเลือดให้ได้เห็นอยู่ นั่นก็หมายความว่าไข้หวัดนั้นยังไม่หายสนิทดี
“แล้วทำไมไม่โทรหาผมก่อน ไม่สบายหนักขนาดนี้ถ้าเกิดเป็นลมไประหว่างทางที่มาที่นี่จะว่ายังไง” คำถามที่ไม่ได้ต้องการคำตอบดังขึ้นพร้อมๆ กับสองมือหนาที่เอื้อมไปกุมใบหน้าเล็กเอาไว้แน่นบังคับให้คนที่กำลังก้มหน้าค่อยๆ เงยหน้าขึ้นมาสบตาด้วยช้าๆ
“คือว่าฉัน...ตอนนี้รู้สึกดีขึ้นมากแล้วค่ะ กะว่าแค่เอาเอกสารมาให้คุณก็จะรีบกลับ ถ้าอย่างนั้นฉันกลับเลยก็แล้วกันนะคะ ขอบคุณคุณดนัยอีกครั้ง
