จำได้
1335 คำ
ตอนที่ 2
จำได้
หลังจากเสร็จภารกิจส่งเด็กให้กับผู้เป็นนายใหญ่แล้ว สาวน้อยตำแหน่งผู้จัดการเลานจ์ก็ตรงกลับไปยังสถานที่ทำงานของตนทันทีโดยรถคันเดิม ขณะที่นั่งไปนั้นในใจสาวน้อยก็อดนึกไปถึงบิ๊กบอสเมื่อครู่ไม่ได้ ลูเซียโน่ ชายหนุ่มผู้นอกจากจะเป็นหัวหน้าแก๊งมาเฟียใหญ่และเจ้าของกาสิโนที่เธอทำงานอยู่ ชายผู้นี้ถือได้ว่าเป็น 'คนสำคัญ' คนหนึ่งในชีวิตของเธอเลยก็ว่าได้ ทว่าคนสำคัญในที่นี้มิใช่หมายถึง คนรัก มิตรภาพ หรือครอบครัวแต่อย่างใด ในทางกลับกันเขา...คือเจ้าของร่างกายเธอต่างหาก
หากจะถามว่าเหตุใดสาวน้อยจึงมาอยู่ในสถานที่อโคจรแบบนี้ แถมยังมีตำแหน่งเป็นถึงผู้จัดการเลานจ์อีก เธอก็คงรีบตอบกลับมาเช่นกันว่า หากเลือกได้ใครมันจะมาอยู่ที่นี่กัน
เรื่องราวของเธอฟังไปก็คล้ายละครหลังข่าวอยู่ไม่น้อย บ้านจน พ่อติดพนัน แม่ตาย สุดท้ายเธอก็ถูกนำมาขายยังกาสิโนแห่งนี้ในฐานะนางบำเรอขัดดอกของลูเซียโน่เจ้าของที่นี่ ในตอนที่เธอมีอายุเพียงแค่สิบสี่ปีเท่านั้น หากแต่ไม่รู้ว่าโชคเป็นใจหรือความทรมานยังปรานีก็ไม่อาจทราบได้ ชายผู้ที่เป็นเจ้าของเธอเพราะหนี้พนันของพ่อ ก็มีอันย้ายไปฝั่งยุโรปเสียก่อนที่จะได้ 'กิน' เธอด้วยซ้ำ
แต่นั่นก็ไม่ได้หมายความว่าหญิงสาวหลุดพ้นจากเวรกรรมนี่ เธอยังคงต้องใช้ชีวิตอยู่ที่นั่นอย่างไม่อาจหลีกเลี่ยง แต่นับว่าโชคยังดีเป็นครั้งที่สองที่เธอได้ดวงดาว ผู้จัดการเลาจ์ในขณะนั้นเลี้ยงดูมาอย่างดีราวลูกสาวของ
ตัวเอง จนเธอกลายเป็นลูกรักประจำเลาจ์เลยก็ว่าได้ ความกล้า เก่ง ฉลาด เด็ดขาดและเอาตัวรอด เป็นอะไรที่ควีนเรียนรู้มาตลอด จึงไม่แปลกที่เธอสามารถขึ้นรับหน้าที่แทนดวงดาวที่ลาออกไปเนื่องจากสุขภาพของตนเอง ตั้งแต่สาวน้อยอายุได้สิบแปดปีเท่านั้น
ท่ามกลางความเงียบภายในรถ จู่ๆ สาวน้อยที่กำลังหวนคิดถึงฉากละครชีวิตของตัวเองอยู่ก็อดสะดุ้งออกมาไม่ได้ เมื่อเสียงเรียกเข้าของมือถือเครื่องหรูกำลังแผดดังเรียกร้องความสนใจขึ้นมา
"ค่ะ แม่ดาว"
"ยังไงยะ แม่คนเก่ง ได้ข่าวว่าวันนี้ต้องพาเด็กไปให้คุณลูเซียโน่มาไม่ใช่เหรอ เป็นไง! ราบรื่นดีไหม"
"นี่แม่คุยอยู่กับใครกัน หนูนางพญาควีนเลยนะ เรื่องแค่นี้มีเหรอจะไม่สำเร็จน่ะ"
"จ้า จ้า! แล้วนี่คุณลูเซียโน่เขาว่ายังไง พอใจมั้ย แล้วแก..."
"แม่นี่น๊า รัวคำถามยิ่งกว่าปืนกลเสียอีก คุณหัวหน้ามาเฟียนั่นเขาก็ดูเหมือนจะพอใจอยู่หรอกนะ เห็นว่าอีกสองวันจะแวะไปที่ร้านด้วย ส่วนหนูแม่ไม่ต้องห่วงหรอก ยัง-อยู่-ดี"
ปลายสายหัวเราะออกมาอย่างนึกเอ็นดู คนที่เธอให้ความรักราวกับลูกแท้ๆ คนนี้ แต่ก็ไม่วายอดกำชับน้ำเสียงจริงจังไม่ได้
"ก็ให้มันเก่งต่อไปให้ได้ตลอดแบบนี้เหอะ ผู้ชายน่ะถ้ามันไม่ดีจริงก็แค่หวังฟันเราไปวันๆ นั่นแหละ แกเองก็เห็นจากพวกที่มาร้านแล้วนี่ บางคนหน้าตาดีแต่งตัวดีแต่จะเอาทีเดียวสามสี่คน!"
"แหม แม่ก็ ควีนรู้น่าว่าต้องทำตัวยังไงน่ะ"
"แล้วคุณลูเซียโน่บอกว่าจะเข้าร้านเมื่อไหร่นะ"
"อีกสองวันค่ะ"
"ดีๆ แกก็เตรียมต้อนรับเขาให้สมฐานะด้วยล่ะ ผู้ชายคนนี้อาจจะเหมือนว่าเขาเอาแต่ใจไปหน่อย เพราะต้องอยู่ในจุดสูงสุดและอยู่เมืองนอกมานาน นี่ก็คงมีธุระต้องทำในไทยมั้งถึงได้กลับมา แกต้องดูแลเขาเป็นอย่างดีนะ เข้าใจมั้ย!"
สาวน้อยกลอกตามองบนอย่างนึกหมั่นไส้ในความใหญ่ของหนุ่มตาน้ำข้าวคนนั้น ทว่าก็ทำได้เพียงแต่ตอบรับ
เมื่อรู้ว่าบอสใหญ่จะเดินทางมาที่นี่ เพื่อไม่ให้ฝ่ายนั้นเกิดความไม่พอใจ สาวน้อยจึงจัดการตกแต่งร้านและคัดตัวเด็กที่อยู่ในระดับวีไอพีที่สุด แต่ใครจะคาดเดาความคิดของมาเฟียอิตาลีได้ ว่าจู่ๆ เขาจะมาก่อนกำหนดไปหนึ่งวัน
"ทำไมทำหน้าแบบนั้นล่ะ ไม่ต้อนรับเจ้านายด้วยรอยยิ้มหวานหรอกเหรอ"
เสียงของลูเซียโน่ดังปลุกหญิงสาวให้ตื่นจากภวังค์ ก่อนที่สาวเจ้าจะรีบฉีกยิ้มหวานให้กับกลุ่มคนที่เพิ่งเข้ามา สาวน้อยนำทางพาพวกเข้าไปยังห้องวีไอพี ในขณะที่บอสใหญ่แยกไปอีกทางหนึ่งเพราะเขามีห้องส่วนตัวอยู่แล้ว
เพราะว่าชายหนุ่มเลือกมาก่อนกำหนดการ ทำให้เด็กๆ ไม่เพียงพอต้องการเลือกสรร เนื่องจากตัวเด่นตัวท็อปถูกเรียกไปใช้บริการหมด ฝ่ายลูกน้องคนสนิทของมาเฟียตาน้ำข้าวแค่มีสาวสวยมาให้คลอเคลียพวกเขาก็พอใจแล้ว ผิดกับคนเป็นนายอย่างเห็นได้ชัด
"อะไรวะ นี่มาตรฐานของที่นี่มันตกต่ำแล้วหรือไง! ถึงได้มีแต่ผู้หญิงน่ารำคาญแบบนี้น่ะ"
ลูเซียโน่ เอ่ยขึ้นคล้ายหงุดหงิด ควีนรีบวิ่งเข้ามารับหน้าเพราะกลัวเป็นเรื่องใหญ่ เธอส่งสัญญาณให้เด็กพวกนั้นที่ทำหน้าราวจะร้องไห้ออกจากห้อง พลางพยายามทำใจเย็นรับมือคนเจ้าอารมณ์แบบเขา
"เดี๋ยวควีนเรียกเด็กมาให้ใหม่นะคะ"
"ไม่ต้อง! มีแต่คนน่าเบื่อ จะว่าไปแล้วเธอน่ะก็พอไปวัดไปวาได้ มานี่สิ!"
ควีนเดินเข้าไปใกล้อย่างเสียมิได้ แม้จะพยายามระวังตัวเต็มที่ ทว่าก็ไม่ทันมือของเขาที่คว้าหมับเอาตัวเธอมานั่งตักด้วยทันที
"บอกแล้วไงคะ ว่าฉันไม่ใช่เด็กบริการ กรุณาปล่อยด้วยค่ะ"
"เธอไม่ขาย แต่อย่าลืมสิว่าตัวเองถูกขัดดอกใช้หนี้อยู่" คำพูดนั้นทำให้สาวน้อยใจกระตุกวาบ วงหน้าสวยหันไปมองหน้าเขาเป็นเชิงถาม
"ใช่! คิดว่าผมจำคุณไม่ได้สินะ ทีแรกว่าทำไมหน้าคุ้นๆ ที่แท้ก็ยัยเด็กสิบสี่ที่พ่อเอามาขายใช้หนี้ ไม่เจอกันแค่ไม่กี่ปี...โตขึ้นจนจำแทบไม่ได้เลยนะ"
ไม่พูดเปล่าฝ่ามือร้อนยังลูบไปตามเนินอกที่นูนคับเสื้อรัดรูปอย่างเชื่องช้า สัมผัสจากผู้ชายที่ควีนได้เจอกับตัวเป็นครั้งแรกทำให้สาวน้อยเริ่มหายใจติดขัดขึ้นมา ความร้อนแล่นผ่านฝ่ามือตรงสู่ผิวเนื้อด้านใน โดยที่เขายังไม่ทันได้ล่วงเข้าไปในสาบเสื้อด้วยซ้ำ
"คุณ..เอ่อ บอส...ควีนทำงานที่นี่มาตั้งหลายปี ดอกเบี้ยก็น่าจะลดไปบ้างมั้ยคะ"
"หึ เงินสี่ล้าน ถึงมันลดไปมันก็คงลดไปได้ไม่มากขนาดนั้นหรอกใช่มั้ย ทำไมแค่มาบริการผม มันหนักหนานักหรือ ปกติเธอก็ต้องบริการแขกอยู่แล้วนี่"
"ตะ...แต่ว่า"
"ไม่มีแต่!! เพราะคุณหาเด็กมาไม่ถูกใจผม อีกอย่างนี่มันก็ผ่านมาหลายปีแล้วด้วย ผมคงต้องทวงเงินที่ผมต้องได้คืนมาแล้วล่ะ"
ไม่มีคำพูดใดออกจากปากของสาวน้อยอีก ในที่สุดวันนี้ก็มาถึง วันที่เธอต้องทำหน้าที่ขัดดอกให้กับเจ้าชีวิตของเธอ
เอาเถอะยัยควีน! ตานี่ก็ไม่ได้ดูแย่ขนาดนั้นหรอก แกก็ทำใจเอาไว้แล้วนี่! หลับหูหลับตาทำไปละกัน สาวน้อยร่ำร้องในใจทั้งที่อดตื่นเต้นไม่ได้ เมื่อมือหนาเริ่มเปลี่ยนจากลูบไล้มาบีบขย้ำทรวงอกคู่ใหญ่ของเธอแทน
- ผู้เขียน
