พ่อสื่อ

โลกของเธอ

"ขอบคุณที่มาส่งหนูนะคะ"

รถสปอร์ตหรูของเข็มทิศขับมาจอดอยู่ที่หน้าทางเข้าสวนสาธารณะซึ่งพอใจต้องเดินต่อไปเองเนื่องจากในซอยบ้านของพอใจรถยนต์ไม่สามารถเข้าได้ ภายในซอยค่อนข้างแคบ และเล็ก ขนาดเดินสวนกันยังต้องเบี่ยงตัวหลบเลยซึ่งมันคนละโลกกับที่เขาเคยอยู่ แม้เมื่อก่อนจะได้เจอกันบ่อย แต่เพราะพอใจจะวิ่งมาหาเขาที่บ้านเสียมากกว่า เขาไม่เคยไปเหยียบโลกของเธอเลย

"เดินเข้าไปลึกมั้ย"

แอบก่นด่าตัวเองในใจอยู่เหมือนกัน ที่ไม่ทำทางที่รถผ่านได้ ตอนนั้นเขาอาจจะคิดน้อยเกินไปเพราะจากที่เห็นเนื้อตัวของเธอเวลาที่มาหาเขาแต่ละทีจะมีแต่พวกรอยฟกช้ำ เลยอาศัยจ้างผู้รักษาความปลอดภัย มาดูแลในนามของสวนสาธารณะเท่านั้นเอง

"ไม่ลึกค่ะ โน่นบ้านหนู เห็นมั้ยคะ"

พอใจชี้นิ้วผ่านหน้าของเข็มทิศไป เขามองไปตามนิ้วชี้เรียวเล็กของเธอไปจนสุดสายตา ดีที่ตรงระหว่างทางในสวนเขาติดไฟเอาไว้ค่อนข้างสว่าง และยังมีกล้องวงจรปิดอยู่แทบจะทุกมุม ส่วนตรงที่มืดๆ มีเพียงแค่ไฟสลัวก็จะมีเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยประจำอยู่ตรงนั้น เขามองผ่านบ้านไม้เก่าๆ โทรมๆ ไปหนึ่ง สอง สาม หลัง ก็ยังไม่รู้ว่าบ้านของเธอมันหลังไหน หรือว่าสิ่งนั้นที่เหมือนกับแค่เอาไม้พุๆ พังๆ มาต่อๆ กัน มันเรียกว่าบ้านงั้นเหรอ เขาไม่เคยเห็นเลย เรียกว่าเขาไม่เคยใส่ใจเลยเสียมากกว่า

"หลังไหน"

"นี่ไงคะริมสุดเลย เห็นประตูทางเข้ามั้ยคะ ที่เป็นตะแกรงตรงสวนแล้วมีพี่ยามนั่งอยู่"

"นั่นเหรอ" กลิ่นหอมอ่อนๆ จากข้อมือของเธอโชยเข้ามาแตะจมูกเขาอย่างจัง เข็มทิศพยายามชวนเธอคุยไปด้วย สายตาก็มองไปที่บ้านของเธอไปด้วย บ้างก็ใช้หางตาเหลือบมองข้อมือเล็กๆ ของเธอไปด้วย

"ค่ะ งั้นหนูไปก่อนนะคะ เพราะพรุ่งนี้ต้องรีบตื่นมาขายของแต่เช้า" ดีนะที่เธอซื้อของมาตุนเอาไว้อยู่บ้าง เพราะไม่คาดคิดว่าวันนี้จะกลับดึกเลยไม่ได้แวะไปที่ตลาด

"ขายอะไร"

มือหนาทำเนียนจับข้อมือของเธอลดลงแล้วเลื่อนมาประสานกับมือเรียวของเธอเอาไว้ มือของเธอให้ความรู้สึกนุ่มนิ่มแถมยังเนียนอีกต่างหาก แม้ว่าฝ่ามือของเธอจะมีสัมผัสหยาบกร้านอยู่บ้างตามประสาคนที่ทำงานหนัก แต่เธอก็คงจะดูแลตัวเองอย่างดีอยู่เหมือนกัน เพราะว่ามือเธอไม่ได้สากมากจนปิดบังความนุ่มนิ่มของเธอ นิ้วหัวแม่มือลอบเกลี่ยที่ฝ่ามือเธอโดยที่คนตัวเล็กไม่ได้รับรู้เลยว่าตัวเองกำลังถูก 'หลอกจับมือ' อยู่

"อ่อ ตอนเช้าหนูจะมาขายน้ำเต้าหู้ปาท่องโก๋ ที่สวนค่ะ เพราะว่าเช้าๆ จะมีคนมาออกกำลังกาย และใส่บาตรค่อนข้างเยอะ อ่อ หนูเรียนทำโจ๊กหมูมาแล้วด้วยนะคะว่าจะขายเพิ่มอยู่เหมือนกันเดี๋ยวรอได้เงินเดือนจากคุณก่อน"

น้ำเสียงใสเจื้อยแจ้วราวกับนกแก้วนกขุนทอง ทำเอาคนที่ฟังเองก็เพลินไปด้วย จับมือของเธอไปด้วย

ไม่ๆ ไอ้เข็ม นี่น้อง นี่มันยัยเด็กมอมแมมนะเว้ย จะมาคิดอะไรกับเด็กได้ไง มันไม่ได้

"ทำงานเก่งนะเนี่ย อายุเท่าไหร่แล้ว"

"ตอนนี้หนู 21 แล้วค่ะ ปีหน้าเรียนจบแล้วด้วย" 21 แล้ว ค่อยโล่งหน่อยรอดคุกแล้ว เฮ้ย! ไอ้เข็ม ไอ้เวร นี่น้องนะเว้ยย มึงคิดแค่น้อง

"งั้นทำโจ๊กมาให้ฉันชิมบ้างสิ เดี๋ยวจะติชมให้"

"อู้วววว~ ได้เหรอคะคุณเชฟ ดีใจจังเลย"

ดวงตากลมโตสุกสว่างวาบเหมือนมีแสงแห่งความสดใสพุ่งเข้าในตาของคนมอง เธอน่ารักจังวะ เข็มทิศคิดว่าเธอน่ารักซ้ำแล้วซ้ำเล่า วันแรกที่ได้เจอเธอในเวอร์ชันอายุ 21 มันเหมือนมีอะไรที่เริ่มเปลี่ยนไปในใจเขา เขารู้สึกว่าเขาไม่ได้คิดเพียงแค่เอ็นดูเธอเพียงอย่างเดียวแล้วละ

"อืม จริงสิ"

"ขอบคุณนะค้าาาา~"

"เดี๋ยวฉันเดินไปส่ง"

"ไม่เป็นไรค่ะ แค่นี้เองหนูเดินได้สบาย หนูเดินทุกวันเลยนะคะ เวลากลับจากตลาดซื้อของมาเตรียมเอาไว้ทำตอนเช้า"

ดื้อ…

ยิ่งมองก็ยิ่งเห็นความดื้อรั้นแอบซ่อนอยู่ในตัวเธอ เด็กน้อยของเขาในวันนั้น ที่วิ่งมาหาเขาแต่ละครั้งมักจะหน้าตามอมแมมร้องไห้ขี้มูกโป่งมาเสมอ มาถึงก็โอบกอดเขาราวกับว่าเขาเป็นที่พึ่งพิงเพียงคนเดียวของเธอยามที่เธอรู้สึกว่าเธอไม่มีใคร เด็กน้อยที่ไม่ค่อยพูดค่อยจา เด็กน้อยที่มีแต่สีหน้าเศร้าหมอง มาวันนี้แม้จะเป็นเด็กคนเดียวกันแต่ก็ให้ความรู้สึกแตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง

เด็กคนนี้ มีความดื้อรั้น ความน่าสงสาร ความสดใส และในอีกหลายๆ มุมในคนคนเดียว ซึ่งเขาไม่เคยรู้เลยว่าเธอมีมุมไหนบ้าง

"ตามใจเธอแล้วกัน"

"ค่ะ ขอบคุณที่มาส่งหนูนะคะ"

พอใจชักมือกลับไปแล้วตามด้วยยกมือไหว้ขอบคุณเขา เธอเพิ่งเอะใจว่าถูกใครบางคนหลอกจับมือหรือเปล่า ก่อนจะหันกลับมาแล้วพูดใส่คนตัวโตด้วยน้ำเสียงสงสัย

"เมื่อกี้คุณแตะอั๋งหนูใช่มั้ยคะ"

"บ้า ใครจะอยากไปแตะอั๋งเธอ มือก็เหี่ยว หยาบก็หยาบ"

"แน่นะคะ อย่าให้หนูจับได้ทีหลังนะ หนูโวยวายแน่"

"ไปๆ ลงไปได้แล้ว"

พอใจย่นจมูกเมื่อถูกไล่ ก่อนจะรีบเดินลงมาแล้วปิดประตูรถหรูของเข็มทิศ เธอเดินไปสักพักก็ยังไม่วายหันมาโบกมือบ๊ายบายให้เข็มทิศพร้อมกับรอยยิ้มที่คนในรถเห็นแล้วยังต้องยิ้มตาม เขาลดกระจกลงแล้วโบกมือให้เธอ ก่อนจะเหยียบคันเร่งขับออกมาจากจุดนั้น แล้วไปจอดอีกจุดหนึ่งซึ่งอยู่ไม่ไกลกันมาก

"สวัสดีจ้าน้ายาม"

"หนูพอใจ วันนี้กลับดึกนะครับเนี่ย แล้วไม่มีของมาทำขายเหรอพรุ่งนี้น้าจะได้กินน้ำเต้าหู้มั้ยเนี่ย"

"หนูไปสมัครทำพาร์ตไทม์มาจ๊ะน้ายาม ได้งานแล้วด้วยน้า แต่ของก็ยังขายตอนเช้าเหมือนเดิม อ่อ ลืมไปเลย เร็วๆ นี้หนูจะทำโจ๊กหมูขายด้วยนะเปิดให้กินฟรีก่อน 1 วัน น้ายามอย่าลืมมากินนะจ๊ะ"

"ได้ๆ หนูพอใจนี่ใจดีจริงๆ นะไม่น่าล่ะถึงได้มีคนแอบห่วง"

"ใครเหรอจ๊ะน้า"

"ไม่มีอะไรหรอกน่าไปๆ เข้าบ้านได้แล้ว น้าได้ยินเสียงแม่ของหนูโวยวายอยู่"

จากใบหน้าที่สดใส กลายเป็นถอดสีขึ้นมาทันทีเมื่อได้ยินอย่างนั้น พอใจมองเลยไปที่ด้านหลังของน้ายามซึ่งเป็นบ้านของเธอ ตั้งแต่มีสวนสาธารณะแห่งนี้ปรากฏขึ้นมา บ้านเธอก็สว่างขึ้นมาอย่างทันตาไม่ได้อยู่ในมุมมืดเหมือนตอนที่มีบ้านหลังโตบดบังอยู่

"อีพอใจ มึงไปไหนมา"

เพี้ยะ!

ใบหน้าสวยหันไปตามแรงฟาดของฝ่ามือของคนเป็นแม่ และแน่นอนว่าถึงแม้ว่าเธอจะถึงบ้านเร็วเธอก็โดนอยู่ดี เพราะแม่ของเธอกำลังเมา ส่วนตอนนี้ทั้งแม่และพ่อเลี้ยงต่างก็เมา หลายปีมานี้ที่เธออยู่ได้โดยปลอดภัยปราศจากการปองร้ายของพ่อเลี้ยง เพราะพ่อเลี้ยงของเธอถูกตำรวจจับข้อหามีสารเสพติดเอาไว้ในครอบครองอีกทั้งยังค้าอีกด้วย เขาโดนจับตั้งแต่ตอนที่เธออายุได้สิบขวบ และเขาเพิ่งถูกปล่อยตัวออกมาเมื่อตอนที่เธอเพิ่งขึ้นปีสองก็คือเมื่อปีที่แล้ว และแน่นอนว่า พอใจอยากจะให้เขาถูกจับให้นานกว่านี้ เธอไม่อยากเจอเขา

"อีเพียงตา มึงไปตบนังพอใจมันทำไม ดูสิ เสียของหมดเลย"

พ่อเลี้ยงของเธอเดินตรงเข้ามาแล้วใช้มือหนาจับไปที่ปลายคางของพอใจเอาไว้ สายตาของเขาแพรวพราวจนน่าเกลียด แต่คนเป็นแม่ก็ไม่สะทกสะท้านอะไร

"เจ็บมั้ยลูก มานี่มาเดี๋ยวพ่อปลอบเอง"

"หยะ อย่าเข้ามานะ" เธอตื่นกลัว และกำหมัดแน่น

"ไม่ต้องกลัว พ่อปลอบหนูไม่แรงหรอก"

"หยะ อย่าเข้ามาใกล้หนูนะ" เธอจะผลักเขาจริงๆ ด้วยถ้าเขาก้าวเข้ามาอีกก้าวเดียว

"มามะ มาหาพะ…!"

ตุบ!

"พอใจ แฮ่ก! แฮ่ก!" พอใจหันไปตามต้นทางของเสียง เมื่อเห็นว่าเป็นใครเธอรีบวิ่งเข้าไปสวมกอดทันที

"กุ้ง!"