พ่อสื่อ

ไม่ชอบอะไรหนูรึเปล่าคะ

"พอใจ เย็นนี้กุ้งอยู่ด้วยไม่ได้นะ ย่ากุ้งป่วยน่ะ"

"อ่อ ได้ ไม่เป็นไร งั้นกุ้งกลับไปเลยก็ได้นะเดี๋ยวย่ารอ"

"เฮ้ยได้ไง เดี๋ยวกุ้งไปส่ง"

"ไม่เป็นไร พอใจว่าจะลองหาพาร์ตไทม์ทำแถวมหา'ลัยด้วย เผื่อว่าจะได้เงินมากกว่ารับจ้างซักผ้าในชุมชนน่ะ"

"เอางั้นเหรอ งั้นกุ้งจะโทรหานะ พอใจต้องรับสายทันทีนะ ถ้ามีอะไรบอกกุ้งเลยเดี๋ยวกุ้งรีบบึ่งรถมาช่วยทันที แล้วก็ หางานเผื่อด้วยนะ อยากมาทำด้วย"

"ได้เล๊ย งั้นขับรถดีๆ นะ"

"บายยยย~" สองสาวเลิกเรียนแล้ว ต่างก็แยกย้ายวันนี้กะรัตมีธุระทำให้พอใจต้องกลับเอง ซึ่งปกติเธอทั้งสองคนจะเรียกว่าตัวติดกันตลอดเลยก็ว่าได้ พอใจยืนโบกมือส่งกะรัตขับรถมอเตอร์ไซค์ออกไปจนไกลลับตาแล้ว เธอก็หวังว่าจะเดินหางานทำไปเรื่อยเพราะบ้านเธอกำลังทรัพย์ไม่เพียงพอ อีกทั้งการทำงานอย่างหนักก็จะไม่ต้องเจอกับแม่และพ่อเลี้ยงของเธอด้วย

ตุบ!

"เหวออออ!"

หมับ!

"อ่ะ!" พอใจหมุนตัวหมายจะเดินออกไปหางานทำเรื่อยๆ แต่ดันหมุนมาชนกับใครไม่รู้ที่มายืนซ้อนอยู่ด้านหลังของเธอตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ เธอชนกับเขา แล้วดันเซจนเกือบจะล้มในความโชคร้ายของเธอก็ยังโชคดีที่คนคนนั้นยังคว้าเอวของเธอเอาไว้ได้ทัน

"ทำไมไม่อ้วนขึ้นเลย เลี้ยงพยาธิไว้รึไง"

คุณคนนี้อีกแล้ว เพื่อนของผู้อำนวยการคนที่กระฟัดกระเฟียดใส่เธอ คนที่ไม่ชอบหน้าเธอ คนที่ทำราวกับว่าเธอมีความผิดติดตัว พอใจยังนิ่งอึ้งกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น แต่พอเธอได้สติขึ้นมาเธอก็รีบดันตัวเขาให้ออกห่างเพราะเธอเพิ่งจะรู้สึกว่าเธอกับเขาใกล้ชิดกันมากเกินไป อีกทั้งยังมีใครอีกหลายคนมองมาที่เธอด้วย

"คุณ"

"ทำไมไม่เรียกพี่ละ"

"ก็คุณเป็นเพื่อนกับ ผอ.นี่คะ" แกล้งลืมได้เนียนจริงนะ เดี๋ยวนี้แก้มไม่เลอะแล้วด้วย แต่แก้มแด๊งแดง น่าาาา…

"ป ปล่อยหนูได้รึยังคะ"

เธอดันเขาเมื่อครู่ แต่เหมือนเขาแค่ขยับตัวแล้วก็รั้งเอวเธอเอาไว้เหมือนเดิม ที่สำคัญเลยนะนี่มันที่มหาวิทยาลัย แถมเขายังเป็นเพื่อนกับผู้อำนวยการอีกด้วย อึดอัดชะมัด มาทำแบบนี้ลูกเมียไม่ว่าหรือไง

"ก็เธอจะล้ม"

"น หนูไม่ล้มแล้วค่ะ ขอบคุณนะคะ"

"ก็บอกว่าจะล้มไง"

มันจะล้มได้ยังไงเล่า ตอนนี้เธอยืนเต็มเท้าเลยนะแถมมั่นคงดีด้วย หรือว่าเขาจะเป็นพวกชีกอเหมือนพ่อเลี้ยงเธอ เมื่อคิดแบบนั้นพอใจก็ยิ่งพยายามดีดตัวออกห่างจนเข็มทิศเริ่มชักสีหน้า แล้วกระชับท่อนแขนของตัวเองจนแนบชิดกับเธอมากขึ้น

"คุณคะ น หนูอึดอัดค่ะ ปล่อยหนูเถอะนะคะ"

"หางานทำไม่ใช่รึไง"

"..." รู้ได้ไง ผู้อำนวยการไปเกลี้ยกล่อมเหรอ หรือว่าเพราะเกรงใจผู้อำนวยการเลยจะหางานให้เธอทำหรือไง

"ไปทำที่ร้านฉันสิ"

"เอ่อ คือ"

"จะปฏิเสธเหรอ เงินไม่ได้หาง่ายๆ ในยุคนี้นะ" ก็จริง เขาเป็นตั้งเพื่อนของผู้อำนวยการเลยนะคงไม่ได้จะทำอะไรไม่ดีกับเธอหรอกใช่มั้ย

"ล แล้ว พี่ลมหนาวไม่อยู่ด้วยเหรอคะ" บรรยากาศมันเงียบเกินไปเธอจึงพยายามชวนคุย และแม้เธอจะพยายามบิดข้อมือของตัวเองให้ออกจากการจับของเขามากเท่าไหร่ก็เหมือนกับว่า เขาจะจับมือของเธอแน่นขึ้นจนเจ็บไปหมด

"ทำไม เรียกไอ้ลมว่าพี่ล่ะ"

"..." อ้าว เรียกพี่ก็ผิดเหรอ

"แล้วทำไมเรียกฉันว่าคุณ"

"เออ ช่างเหอะ" อะไรของเขา ไม่ได้รู้จักมักจี่ ไม่ได้สนิทกันสักหน่อย แล้วมาจับไม้จับมืออะไรเนี่ย สะบัดก็ไม่หลุด ถ้าไม่ใช่เพื่อนผู้อำนวยการนะเธอตะโกนร้องให้คนช่วยไปนานแล้ว

"นั่งสิน้องพอใจ"

"ขอบคุณค่ะ พี่ลมหนาว"

พอใจนั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามลมหนาวโดยมีเข็มทิศนั่งอยู่ข้างๆ เธอพยายามมองเพ่งลมหนาวเพราะในความรู้สึกของเธอ คลับคล้ายคลับคลาว่าเธออาจจะเคยรู้จักลมหนาวมาก่อน

"เธอชอบมันเหรอ"

"คะ? "

"ฉันถามว่า เธอชอบไอ้ลมเหรอ เห็นจ้องมันขนาดนั้น"

"อ่อ ค่ะ เอ๊ย! ไม่ใช่ค่ะ หนูแค่ รู้สึกเหมือนกับว่าเราอาจจะเคยเจอกันแล้วหนูจำพี่ลมหนาวไม่ได้" เหอะ จะไปเจอกันได้ไงวะ อ่อ หรือว่าตอนที่ลมหนาวมาหาเขาที่บ้านนะ แต่ก็เจอกันแค่ไม่กี่ครั้งไม่ใช่เหรอทำไมจำมันได้ แล้วทำไมจำเขาไม่ได้

"บ้านพี่อยู่หลังบ้านเราไง ตอนนี้ไม่อยู่แล้ว พอดีโดนเพื่อนบังคับให้ทำสวนน่ะ"

"อ๋อ สวนนั่นเป็นของพี่เหรอคะ"

"ใช่ ของพี่กับเพื่อน ตอนนี้พวกเราอยู่คอนโดกัน ส่วนพ่อกับแม่ก็อยู่ต่างประเทศนานๆ มาที" เธอจำได้แล้ว ต้องใช่แน่ๆ ลมหนาวเนี่ยแหละต้องเป็นพี่ชายข้างบ้านของเธอ พี่ชายใจดีคนนั้น

"พี่ พี่จำพอใจได้มั้ยคะ"

"นี่! จะทำมั้ยงานน่ะหรือจะมานั่งจีบผู้ชาย" จีบอะไร เธอไม่ได้จีบผู้ชายสักหน่อย ก็ไม่ได้เจอกันนาน ก็ต้องถามไถ่กันก็ถูกต้องแล้วนี่

"สรุป จะทำพาร์ตไทม์กับมันเหรอ โอเคงั้นพี่กลับก่อนดีกว่า แต่ถ้ามีอะไรให้พี่ช่วยก็บอกนะ"

"เออ ทำกับกู มึงไปได้แล้ว ไปไกลๆ ส้นตีนกูเลย"

ลมหนาวยกเท้ายันเข็มทิศเบาๆ แล้วชูนิ้วกลางให้เพื่อนก่อนจะเดินออกไป เหมือนกับว่าพอใจจะได้เห็นว่ามุมปากของลมหนาวยกขึ้นเล็กน้อยนะ เขาต้องดีใจแน่ๆ ที่ได้กลับมาเจอเธอ เธออยากรู้จังว่าเขาหายไปไหนมา ทำไมถึงไม่ลาเธอเลยสักคำ

"ทำหน้าเสียดายขนาดนี้ ไม่ตามมันไปเลยละ"

"คุณ ไม่ชอบอะไรหนูรึเปล่าคะ"

จ้องแต่จะว่าเธออยู่ได้ ถ้าไม่ชอบเธอขนาดนั้นก็ไม่น่าจะรับเธอเข้าทำงานพาร์ตไทม์นะถึงแม้ว่าผู้อำนวยการจะเป็นคนขอร้องก็เถอะ เธอไปทำงานที่สนามแข่งรถของพี่ลมหนาวก็ได้ เธอเชื่อว่าพี่ลมหนาวต้องช่วยเธอแน่ เพราะขนาดกลอนประตูเขายังส่งคนไปทำให้เธอภายในไม่ถึงวันเลย แถมมันยังแน่นหนา และแข็งแรงจนเธออยู่รอดปลอดภัยมาจนถึงทุกวันนี้เลยด้วยซ้ำ พี่เขาใจดีกับเธอมากๆ ไม่เหมือนคนปากไม่ดีแถวนี้หรอก

"โอ๊ย! คุณ มาเขกหัวหนูทำไมคะ"

"แล้วอยู่ๆ เธอมามองค้อนฉันทำไมละ ฉันไปดักตีหัวเธอรึไง" อาการเธอออกขนาดนั้นเลยหรือไง

"หนูเปล่า ไม่ได้มองค้อนสักหน่อย"

"เดี๋ยวนี้พูดเก่งขึ้นนะ" พูดเหมือนกับว่าเคยรู้จักเธออย่างนั้นแหละ อ่อ ลืมไปเขาเป็นเพื่อนกับพี่ลมหนาว แถมยังเป็นเพื่อนกับผู้อำนวยการอีกต่างหาก ก็คงได้ฟังเรื่องราวของเธอมาบ้างสินะ

"เธอต้องทำงานสองสาขานะ จันทร์ถึงศุกร์ หรือวันที่ต้องเรียนหนังสือให้ทำสาขานี้ ส่วนวันหยุด ให้ไปทำสาขาที่คอนโดxxx"

"ทำไม"

"ไม่ต้องถามมากน่า วันไหนทำเต็มวันฉันให้ 500 ถ้าวันไหนทำไม่เต็มวันฉันให้ 300 ร้านอาหารของฉันไม่มีวันหยุด ไม่มีวันปิด เปิดตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมงทั้งเจ็ดวัน ตามชื่อร้านนั่นแหละส่วนวันหยุดของพนักงานก็จะเวียนกันหยุด ของเธอฉันให้เธอหยุดได้ในวันที่เธอมาประจำที่นี่เท่านั้น"

รายได้ที่เข็มทิศให้ค่อนข้างมากสำหรับเธอมากเลยทีเดียว ถึงแม้ว่าขายน้ำเต้าหู้ตอนเช้าจะได้หลักพัน แต่ถ้าหักทุนแล้วก็ได้เพียงแค่หลักร้อยเท่านั้น ส่วนรับจ้างทำงานบ้านตอนเย็นเธอก็ได้เพียงแค่ 50-100 บาท ต่อบ้าน 1 หลังเท่านั้น ถือว่าที่เข็มทิศเสนอมานั้นเป็นตัวเลือกที่ดีสำหรับเธอมากเลยทีเดียว

"ตกลงมั้ย"

"เอ่อ" ใครจะไม่ตกลงละ ค่าตอบแทนสูงขนาดนี้

"ฉันต้องการแค่คำตอบเดียวเท่านั้นนะ"

"ตกลงค่ะ" มุมปากหนาของเข็มทิศยกยิ้มขึ้นมา แม้พอใจจะงงเล็กน้อยว่าเขาจะยิ้มทำไม แต่ก็ช่างเถอะเพราะเธอได้เงินตามจำนวนที่มากกว่าที่เธอคาดหวังไว้เสียอีก เฮ้อ… ในที่สุด เธอก็คงจะเหนื่อยน้อยลงบ้างแล้วสินะ