ผมไม่เอานะครับ...
1214 คำ
ตอนที่ 7
ทันทีที่พีรวิทย์ขับรถถึงบ้านคุณหญิงแม่สุดที่รักของเขาก็มายืนเท้าสะเอวรออยู่บันไดทางขึ้น
“ไปไหนมาละพ่อตัวดี กลับมาแทนที่จะอยู่บ้านอยู่ช่องแต่ออกไป เตร็ดเตร่ข้างนอก แล้วเมื่อคืนนอนไหนห๊ะ!” คุณศรีประภาใส่ลูกชายสุดที่รักของเธอเป็นชุดเลยทีเดียว
“โถ่วววว! แม่ครับผมก็แค่ไปฉลองกับเพื่อนเฉยๆ ครับพอเมาก็เลยนอนที่คอนโด”
“ให้มันได้อย่างนี้สิ มีลูกชายกับเขาหนึ่งคนก็ทำตัวลอยไปลอยมา ฉันล่ะปวดประสาท ไปๆ ไปอาบนํ้าอาบท่า แล้วพรุ่งนี้แกไปบริษัทกับฉันด้วยนะ” มารดาของพีรวิทย์บ่นพลางไล่ลูกชายอย่างไม่สบอารมณ์
“มีอะไรเหรอครับแม่” พีรวิทย์เลิกคิ้วถามผู้เป็นมารดา
“แม่นัดคุณหญิงเพ็ญศรีเอาไว้”
“แม่นัดเองไม่เกี่ยวกับผมนี่ครับ” พีรวิทย์ยกไหล่ทำท่ายียวนคุณแม่ของเขา
“เอ๊! ไอ้ลูกคนนี้นี่.. ถ้าพรุ่งนี้แกไม่ออกไปบริษัทกับฉันละก็เตรียมตัวตายได้เลย” มารดาของขู่จริงจังเสียด้วย
พีรวิทย์เดินขึ้นมาอาบน้ำบนห้อง ทําไมเขารู้สึกกลิ่นน้ำหอมของเธอยังติดอยู่ที่เสื้อของเขาอยู่เลย ถึงคิดถึงเธอจังนะ
“ป่านนี้ยัยนั่นจะ เป็นไงบ้างนะ ไม่ใช่นอนร้องไห้ขี้มูกโป่งแล้วเหรอ” เขาพึมพำเบา ๆ
เช้าวันจันทร์ ณ บริษัทในเครือธีระทรัพย์ทรานสปอร์ต โอเซี่ยน เอ็กเพรส จํากัด บริษัทขนส่งทางเรืออันดับต้น ๆ ของประเทศ
พีรวิทย์ขับรถคันหรูคู่ใจมาจอดในอาคารจอดรถตำแหน่งรองประธาน เขาไม่อยากให้แม่ยกงานพวกนี้หรือตำแหน่งใด ๆ มาให้เขาเลย มันทำให้เขาหมดอิสรภาพ เพิ่งเรียนจบกลับมาแทนที่จะได้พักกลับต้องมารับตำแหน่งที่แม่หยิบยื่นให้
“สวัสดีครับท่านรอง ยินดีต้อนรับครับ” ผู้จัดการเอ่ยทักพีรวิทย์ ก่อนที่เขาจะเดินเข้าห้องไป
“แล้วท่านประธานมาหรือยัง”
“มาแล้วครับ ท่านรอคุณพีร์อยู่ที่ห้องประชุมครับ”
คุณหญิงประภาศรีและคุณเพ็ญศรีกำลังนั่งคุยกันถึงเรื่องลูกชายที่เพิ่งเรียนจบกลับมาจากเมืองนอก ก็คือพีรวิทย์
“ดิฉันเห็นด้วยนะคะ คุณพีร์เหมาะกับตำแหน่งรองประธานที่สุดแล้วค่ะ ถ้ายังไงดิฉันฝากยัยมนต์ลูกสาวดิฉันไว้ฝึกงานด้วยนะคะ ตำแหน่งอะไรก็ได้ ฝึกงานอีกแค่เทอมเดียวก็จบแล้ว”
“เออ!..หนูมนต์จ๊ะ ป้าว่าหนูฝึกงานกับพี่เขาเลยก็ได้นะ สวย ๆ อย่างหนูมนต์เนี่ย รับรองว่าจะทำต้องให้ตาพีร์รีบมาทำงานทุกวันแน่ ๆ เลยล่ะ
“ยังไงก็ได้ค่ะ หนูแล้วแต่คุณป้าเลย แต่วันนี้หนูมีเรียนคาบเช้าต้องขอตัวก่อนนะคะ สวัสดีค่ะ” มนต์นภารีบยกมือไหว้คุณศรีประภา
“อะไรกันยัยลูกคนนี้ ต้องขอโทษคุณพี่ด้วยนะคะ ที่ลูกสาวดิฉันทำเสียมารยาทไปหน่อย” คุณเพ็ญศรีหันไปตำหนิลูกสาวแล้วรีบหันมาขอโทษคุณหญิงประภาศรีแทนลูกสาวทันที
“โอ๊ย!..ไม่เป็นอะไรหรอกค่ะ หนูมนต์รีบไปเถอะจ้ะ เดี๋ยวจะไม่ทันเข้าห้องเรียนนะลูก”
“ขอบคุณค่ะคุณป้า มนต์ไปก่อนนะคะ มนต์ไปก่อนนะแม่”
“เฮ่อ!..” คุณเพ็ญศรีถอนหายใจ
“อย่าไปว่าหนูมนต์เลยค่ะ เธอออกจะขยันอย่างนี้ ถ้าลูกชายดิฉันขยันได้ครึ่งของหนูมนต์ละก็ รับรองบริษัทของเราต้องเจริญกว่านี้แน่ ๆ ค่ะ” คุณเพ็ญศรีเธอมีหุ้นส่วนอยู่ที่นี่ 40 เปอร์เซ็นต์ตั้งแต่สามีของเธอยังไม่มีชีวิตอยู่
“ถ้ายังไงดิฉันต้องขอตัวก่อนนะคะ วันนี้ก็สายมากแล้ว พอดีมีนัดกับเพื่อนเอาไว้”
“ค่ะ ๆ ถ้ายังไงวันที่หนูมนต์พร้อมก็มาฝึกงานที่นี่ได้เลยนะคะ”
“ขอบคุณค่ะคุณพี่ ดิฉันไปก่อนนะคะ” คุณเพ็ญศรียกมือไหว้แล้วเดินออกไป สวนกับพีร์วิทย์พอดี แต่ว่าคุณเพ็ญศรีที่ไม่เคยเห็นพีรวิทย์นานแล้วก็เลยจำไม่ได้ เพราะตัวเขาเองไปเรียนต่อเมืองนอกตั้งแต่ตอนมัธยม
ในฐานะที่พีรวิทย์เป็นลูกชายคนเดียว มิหนำซ้ำยังหล่อเหลาและเพียบพร้อมในทุกๆ ด้าน เขาจึงกลายเป็นหนุ่มเนื้อหอม ที่ถูกจับตามองจากแวดวงสังคมทุก ๆ ระดับ สาวสวยมากหน้าหลายตา หลั่งไหลเข้ามาพัวพันไม่ขาดสาย ซึ่งชายหนุ่มไม่เคยที่จะปฏิเสธพวกเธอเหล่านั้น ไม่ว่าจะเป็นการคบกันแบบผิวเผินหรือเกินเลยถึงขั้นมีสัมพันธ์ ชั่วข้ามคืนภายใต้ความสมัครใจของทั้งสองฝ่าย และแน่นอนไร้การผูกมัด ใด ๆ ระหว่างกัน โดยประเด็นหลักที่สำคัญคือพวกเธอเหล่านั้นต้องสวย และเร้าใจ ซึ่งแน่นอนว่าไม่ใช่หญิงสาวที่มารดากำลังยัดเยียดมาให้ในขณะนี้...
เด็กหญิงที่เคยขี้แยในวัยเด็ก เขาจำได้ว่าเคยมากับคุณเพ็ญศรีพอเธอโตขึ้นมาเขาก็ไปเรียนต่อที่เมืองนอก หญิงสาวที่แม่เขาจะแนะนำให้เธอมาฝึกงานกับเขา ก็พูดง่าย ๆ เขารู้ใจคุณหญิงศรีประภาดี เพราะท่านต้องการลูกสาวของคุณเพ็ญศรีมาเป็นสะใภ้นั่นเอง
ยัยเด็กขี้แยคนนั้นเธอมีหน้าตาเป็นอาวุธอยู่แล้ว ทั้งอ้วนทั้งดำ คนที่หยุดทุกความอยากของเขาให้สิ้นซากในเสี้ยววินาที และเธอคือคนที่เขาไม่มีทางจะแลให้เสียเวลาหรอก ต่อให้แม่ของเขาจะให้เธอมาฝึกงานใกล้ชิดแค่ไหนกับเขาก็ตาม
“ผมไม่เอาเด็กนั่นครับแม่...ไม่เอาเด็ดขาด” ใบหน้าหล่อเหลา ราวเทพบุตรพลันบูดบึ้ง เพียงแค่นึกถึงว่าที่เลขาฯ ส่วนตัวที่ไม่สวยไม่ใส แถมมองเมื่อไรก็ชวนให้หัวใจห่อเหี่ยว เธอเพียงคนเดียวที่เขาไม่อาจยอมรับ และไม่ว่าอย่างไรเขาจะไม่ยอมให้เด็กเฉิ่มเชยอย่างยัยเด็กนั่นมา ทํางานร่วมห้องเป็นเด็ดขาด...ไม่มีทาง!
“ผมขอยืนยันอีกครั้ง...ผมไม่เอายัยมนต์อะไรนั่นของแม่หรอกครับ”
“ก็เพราะว่าแกไม่เอานี่แหละ ฉันถึงเลือกหนูมนต์ให้มาทำงาน กับแกไง! แกเคยนับบ้างไหมว่าตั้งแต่กลับมา แกนอนกับผู้หญิง ไปกี่รายแล้ว....ถ้าไม่เคย นับฉันจะได้นับให้ฟัง” ว่าพลางยกนิ้วขึ้นนับ พร้อมกับส่งสายตาอุ่นขวาง จ้องหน้าลูกชายเครียดเขม็ง
“กี่คนล่ะครับ”
“แกทำงานมาได้แค่หกเดือน มีเลขาฯ เอาคลิปมาขู่ไถเงินฉันไปสี่ราย ไม่รวมจ้างออกอีกสองรวมเป็นหก และคนที่เจ็ดนี่ก็ที่ยัยภาวิณีเนี่ยแหละ....ที่ฉันจะต้องกำจัดเป็นรายต่อไป” คุณประภาศรีเอ่ยแขวะลูกชาย ระหว่างนั้นเลขาฯ ของพีร์วิทย์ก็เข้ามาหาเขาพอดี เพราะมีเอกสารจะให้เขาเซ็นต์ พอเลขาฯ เดินออกจากห้องไป ลูกชายตัวดีก็เลยโดนต่อว่า
- ผู้เขียน
