- 21 -
ระบายอารมณ์
"กินข้าวกินยาซะ เมื่อคืนเธอเหมือนจะมีไข้"
กล่องข้าวและถุงสีใสถูกโยนลงมาบนพื้นที่อยู่ตรงหน้าของฉันก่อนที่ร่างสูงจะย่อตัวลงและจัดการปลดโซ่ออกจากข้อเท้าให้เป็นอิสระ ขณะที่สายตาของฉันก็จดจ้องมองคนตัวโตด้วยความรู้สึกบางอย่าง
"ไม่เป็นไรค่ะ ขอบคุณ" ฉันตอบนิ่ง ๆ และปัดสิ่งของตรงหน้าออกอย่างไม่คิดสนใจ ตอนนี้ฉันไม่ต้องการอะไรอีก แค่ตราบาปของตัวเองก็ทำให้ฉันกลืนอะไรลงคอไม่ได้แล้ว
หมับ!
"อย่าหยิ่งให้มากวาโย! รีบกินให้หมดฉันจะได้ปล่อยเธอไป" มือหนาตรงเข้าบีบที่กรามของฉันอีกครั้งด้วยความเดือดดาลแต่ฉันกลับหันไปเผชิญหน้าและไม่คิดเกรงกลัวกับการกระทำที่เปลี่ยนไปของเขา
"อึก! ที่ปลดโซ่ออกเพราะจะปล่อยให้โยเป็นอิสระแล้วใช่ไหมคะ" ฉันเงยหน้าขึ้นข่มความเจ็บปวดและถามออกไปอย่างไม่ลดละเช่นกัน
"แล้วคิดว่าฉันจะเก็บเธอไว้ทรมานหรือแก้แค้นเหมือนในละครหลังข่าวรึไง ฮึ! ฉันไม่อยากเห็นหน้าเธอด้วยซ้ำว
