เหมียว~
เสียงร้องเบา ๆ ของแมวน้อย ทำให้เคลย์ตันต้องละสายตาจากหน้าจอโทรศัพท์มือถือในมือ ก้มลงมองที่พื้นห้องก็พบกับเจ้าของเสียงร้องก่อนหน้านี้ ที่กำลังนั่งจ้องมองเขาอยู่บนพื้นห้อง
"จิ๊! น่ารำคาญ!" เขาจิปากบอกอย่างหงุดหงิด ก่อนจะลุกขึ้นเดินไปเทอาหารแมวลงในชามที่เขาคิดว่าน่าจะเป็นที่สำหรับใส่อาหารให้แมวนั่นแหละ
"แดกเข้าไป แดกให้ติดคอตายไปเลยยิ่งดี" น้ำเสียงหงุดหงิดเอ่ยขึ้นอย่างใส่อารมณ์ พร้อมทั้งเทอาหารแมวลงในชามจนล้นออกมานอกชาม
"พี่เคลย์ตัน!"
เสียงตะโกนเรียกดังลั่นมาจากห้องทำงานของเขา ทำเอาเคลย์ตันถึงกับถอนหายใจออกมาแรง ๆ ด้วยความรู้สึกเบื่อหน่ายและหงุดหงิดไม่น้อย
"อะไรนักหนาวะ! น่าจับโยนลงระเบียงทั้งคนทั้งแมว" เคลย์ตันสถบออกมาอย่างหัวเสียก่อนจะเดินตรงไปที่ห้องทำงานของตัวเอง
"มีอะไร" เสียงเข้มถามออกไปอย่างหงุดหงิด
"ฉันใช้ไม่เป็นค่ะ" เอพริลบอกพร้อมกับชี้ไปที่เครื่องพรินต์เอกสารด้วยรอยย
