Chapter 12

1258 คำ
ปลาวาฬขี่มอเตอร์ไซค์มาถึงที่บ้านของเฮียภูในเวลาต่อมา เนื่องจากจักรยานของเธอเมื่อวานขี่มาแต่ไม่ได้เอากลับมาด้วย เธอเดินเข้ามาในบ้านของเขามองหาเฮียภูของเธอรอบๆบ้านแต่ก็ไม่เจอ "ป้าเฮียภูอยู่ไหนจ๊ะ" "อ่าวไอ้ปลาวาฬมาหาคุณเขาเหรอ อยู่ในห้องนอนนะยังไม่ออกมาเลย" "นี่กับข้าวของเฮียภูจ๊ะ" "ป้าไม่เคยทำข้าวเช้าเลยเพราะคุณเขาไม่กิน เรานี่เก่งนะบังคับคุณเขากินได้นะ " ปลาวาฬยิ้มออกมาเล็กน้อยด้วยท่าทีอิดโรยสุดๆ บอกเลยว่าเมื่อคืนเธอเหนื่อยมากจริงๆงานที่เขาเร่งมานั้นรายละเอียดเยอะมากถ้าไม่ติดว่าเมื่อวานเธอเกเรขอตามเขาไปตอนนี้คงหลับฝันดีไปแล้ว "เขาเป็นแบบนี้ตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้วค่ะป้า ถ้าไม่บังคับก็ไม่ยอมทานงั้นปลาวาฬไปหาเฮียภูก่อนนะจ๊ะ" "จ้าๆ งั้นป้าจัดจานให้ที่โต๊ะนะ" "จ้า" ปลาวาฬเดินไปหน้าห้องนอนของเขาก่อนจะเคาะประตูเรียก นี่มันก็เช้าแล้วปกติเฮียภูจะตื่นนอนเช้ามากแสดงว่าคงจะตื่นแล้ว ก๊อก ก๊อก ก๊อก "เฮียภูคะตื่นหรือยังมาทานข้าวได้แล้วค่ะ" ปลาวาฬเคาะประตูเรียกเขาอยู่สักพัก เขาเดินมาเปิดประตูพร้อมกับสวมแค่ชุดคลุมตัวเดียว หญิงสาวตาโตก่อนจะส่องไปยังหน้าอกของเขาอย่างแกล้งชายตรงหน้า เขายื่นมือมาดีดหน้าผากเด็กแสบหนึ่งทีอย่างหมั่นไส้สุดๆ "ยัยเด็กโรคจิตมาส่องอะไรหน้าอกเฮีย" "หู้วววว ขาวมากเลยเฮีย คิคิ" ปลาวาฬยิ้มชอบใจที่นานๆเฮียภูของเธอจะใส่แต่ชุดคลุมมายืนอยู่ตรงหน้าเธอ ปกติมาทีไรก็จะแต่งตัวเรียบร้อยพร้อมออกไปทำงานวันนี้โชคดีชะมัดเลยไอ้ปลาวาฬเอ้ย "เด็กโรคจิต!! ให้ตายสิ" "เชอะมองนิดมองหน่อยทำหวงไปได้ ปลาวาฬเอากับข้าวมาให้เฮียภูแล้วนะทานด้วยทานให้หมดเลย วันนี้ปลาวาฬกลับก่อนนะคะ" ปลาวาฬโบกมือให้เขายิ้มๆก่อนจะหันหลังพร้อมจะกลับบ้าน เธออยากจะอยู่กับเขาให้นานกว่านี้แต่ว่าสภาพร่างกายของเธอคือไม่ไหวจริงๆ "เดี๋ยวสิจะรีบกลับไปไหน" ปลาวาฬหันมามองหน้าเฮียภูของเธอก่อนจะกระพริบตาปริบๆเพราะดูเหมือนว่าตอนนี้ตาเธอจะปิดแล้ว "ทำไมตาจะปิดแบบนั้นเมื่อคืนไม่ได้นอนเหรอ" ปลาวาฬพยักหน้าเบาๆก่อนจะสะบัดหน้าไล่ความมึนออก "ทำงานนิดหน่อยค่ะก็เลยยังไม่ได้นอน ปลาวาฬกลับแล้วนะเฮีย" "กลับสภาพนี้ได้ยังไงเด็กคนนี้ เดี๋ยวก็รถล้มหรอกให้ตายสิทำไมถึงอดหลับอดนอนแบบนี้เนี้ย" เขาเอ่ยออกมาอย่างหัวเสียก่อนจะลากยัยเด็กแสบเข้าไปที่ห้องนอนของเขา ปลาวาฬหันซ้ายหันขวามองสำรวจห้องนอนของเขาก่อนจะยิ้มมุมปากอย่างมีเลศนัย "เฮียภูพาปลาวาฬเข้ามาที่ห้องนอนทำไม อย่าบอกนะว่าเฮียภูจะ... อร๊าย! ปลาวาฬยังไม่พร้อมนะตอนนี้ปลาวาฬง่วงมากเอาเป็นตอนเย็นๆได้มั้ย" ปลาวาฬเอามือปิดหน้าอกตัวเองอย่างเขินอาย เขาคงไม่ได้ชวนเธอมาเล่นจ้ำจี้ในเวลานี้หรอกใช่มั้ย ถึงเธอจะรักเขาแต่ว่าเธอยังไม่พร้อมหรอกนะ "ยัยเด็กบ้ากามคิดอะไรอยู่เนี้ยหืม เฮียจะให้ปลาวาฬมานอนหลับที่ห้องเฮียเฉยๆ กลับตอนนี้รอดถึงบ้านนี่ต้องมีบุญหนักมากอ่ะ" ปลาวาฬเงยหน้ามองเขาก่อนจะถอนหายใจออกมาอย่างเซงๆ "ว้าแย่จัง นี่ปลาวาฬคิดว่าเฮียภูจะใจอ่อนให้แล้วซะอีก อดเลย" "แก่แดดนักนะเด็กแสบ ไปนอนได้แล้ว!!" เขาจับปลาวาฬนอนลงบนเตียงนอนก่อนจะคลุมผ้าห่มให้แล้วปรับอุณหภูมิเครื่องปรับอากาศให้พอดี ปลาวาฬเป็นเด็กขี้ร้อนเธอจะเปิดแอร์ที่อุณหภูมิต่ำกว่า20องศาโดยปกติเขาจำได้ดี "นอนเถอะเดี๋ยวเฮียจะออกไปทานข้าว" ปลาวาฬยื่นมือไปกุมมือเขาไว้ก่อนจะยิ้มให้เขาอย่างอ่อนโยน "ขอบคุณนะคะที่ให้ยืมที่นอน" "ของฟรีไม่มีในโลกหรอก ตื่นมาแล้วทำอาหารให้ด้วยนะเข้าใจมั้ย" ปลาวาฬพยักหน้ายิ้มๆก่อนจะค่อยๆหลับตาลงอย่างเหนื่อยล้า ร่างกายของเธอต้องการการพักผ่อนและเวลานี้เตียงนุ่มๆของเขานั้นทำให้เธอหลับสบายมาก ส่วนชายหนุ่มเขามองเด็กแสบที่นอนหลับตาพริ้มอย่างมีความสุข เขาไม่เข้าใจเลยว่าทำไมถึงไม่นอนทำอะไรนักหนากันถึงไม่ได้นอน ตื่นมาเขาขอดุเธออีกซักหน่อยแล้วกัน ตู๊ดดดดดดดดด เสียงโทรศัพท์ของเขาดังขึ้นเขารีบเดินไปที่โต๊ะแล้วรีบกดรับสายทันทีเพราะถ้ายังปล่อยให้ดังแบบนี้มีหวังยัยเด็กแสบได้ตื่นแล้วงอแงแน่ๆ "ว่าไงต้นมีอะไร" (วันนี้นายจะเข้ามามั้ยครับ ผมว่าจะคุยกับนายเรื่องงานนิดหน่อยเมื่อวานนายบอกว่าจะเข้ามาผมก็เลยนัดคนอื่นๆไว้ประมาณบ่ายโมงครับ" เขาหันไปมองร่างเล็กที่นอนหลับสบายอยู่บนเตียงนอนแล้วเผลอยิ้มออมมาโดยไม่รู้ตัว "(นายครับได้ยินผมมั้ย) "อ่าๆได้ยิน วันนี้ฉันมีธุระคงไม่ได้เข้าไปไว้นัดกันวันอื่นแล้วกัน" (รับทราบครับนาย งั้นผมไม่รบกวนแล้วครับ) ลูกน้องของเขากดวางสายทันทีส่วนตัวเขานั้นวางโทรศัพท์ลงแล้วเดินไปดึงผ้าห่มให้ปลาวาฬเล็กน้อยก่อนจะหยิบเสื้อผ้ามาเปลี่ยนโดยแต่งเป็นชุดลำลองธรรมดาเพราะวันนี้เขาไม่อยากทำงานแล้ว เขาเดินออกมาจากห้องนอนแล้วมาที่โต๊ะอาหารเมนูสองสามอย่างที่ปลาวาฬทำมาให้เขาเป็นของที่เขาชอบทานทั้งนั้น ขนาดว่าไม่ได้นอนมาทั้งคืนแต่เธอก็ยังทำอาหารแถมมาส่งให้เขาถึงที่โดยที่ยังไม่ได้พักผ่อนเพราะฉะนั้นวันนี้เขาควรจะตอบแทนเธอด้วยการพาไปทานไอศกรีมที่ร้าน "คุณภูจะทานข้าวเลยมั้ยคะป้าจะตักข้าวให้" "ตักเลยครับ" "ว่าแต่เจอปลาวาฬมั้ยคะเมื่อกี้เห็นว่าจะไปหาคุณที่ห้องไม่รู้ว่าเจอรึเปล่าหรือว่ากลับไปแล้วก็ไม่รู้" เขาแค่ยิ้มไม่พูดอะไรให้บอกว่านอนอยู่ห้องเขาเดี๋ยวคนอื่นก็ได้เข้าใจผิดกันพอดี เขาจึงเปลี่ยนใจว่าจะให้ป้าแม่บ้านไปพักผ่อนดีกว่าเพราะถ้าปลาวาฬตื่นเขาคงจะพาออกไปข้างนอกเลย "วันนี้น่าจะไม่มีอะไรแล้วป้าไปพักผ่อนเถอะครับ" "ได้เหรอคะ" "ครับ กลับไปพักผ่อนเถอะถ้ามีอะไรผมจะโทรศัพท์เรียกเอง" "ขอบคุณนะคะคุณภู" "ครับ" เขามองป้าแม่บ้านยิ้มๆก่อนจะชิมอาหารตรงหน้าแล้วเริ่มลงมือทาน ปลาวาฬเป็นเด็กที่ทำอาหารอร่อยถูกปากเขามากแต่ใช่ว่าจะทำได้ทุกอย่างนะเธอจะเป็นเฉพาะที่เขาชอบเท่านั้น "อร่อยแหะ"
อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่
สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    ผู้เขียน
  • chap_listสารบัญ
  • likeเพิ่ม