“ฉันอยากให้คุณอยู่ที่นี่ต่อด้วยซ้ำ ยังไม่อยากให้กลับเลย ฉัน...ฉันเหงาเหมือนกันที่ต้องอยู่ที่นี่เหมือนอยู่ตัวคนเดียว เหลียวไปทางไหนก็ไม่เจอคนไทยสักคน ฉันก็...คิดถึงบ้านมาก ถ้าหากว่าฉันไม่มีลูกไม่มีชารัฟอยู่เคียงข้าง ฉันคงจะทนอยู่ในที่ที่มันแห้งแล้งแบบนี้ไม่ได้” นารีเอ่ยความในใจที่อัดอั้นมานานออกมาในที่สุด
อารียาเองก็รู้สึกไม่ต่างกันนัก แต่สถานะของเธอแย่กว่าเพื่อนใหม่ของเธอตรงหน้านี่เสียอีก แต่เชลยสาวเช่นเธอก็พูดอะไรมากไม่ได้ คงได้แต่ฝืนยิ้มให้กำลังใจนารีต่อไป
“แต่ว่าตอนนี้ ก็มีกันสองคนแล้วนะที่เป็นคนไทยเหมือนกัน ว่างๆ เธอเดินทางไปหาฉันในวังบ้างนะ”
“ได้สิ รอให้ลูกชายของฉันโตมากกว่านี้อีกสักหน่อย ฉันจะให้ชารัฟพาฉันกับลูกไปหาเธอที่วังนะ”
“จริงๆ นะนารี แล้วฉันจะรอเธอ”
“อื้อ” นารีพยักหน้ารับหงึกๆ ด้วยนัยน์ตาเป็นประกาย
“นารี ถ้าอย่างนั้นเราสองคนมาเป็นเพื่อนรักกันนะ” อารียารู้สึกถึงความจริงใ
