“...” อย่าเสร่อหันไปมองอีกนะปิ๊ง อย่าทำแบบนั้นเด็ดขาด
“เรียบร้อยแล้ว” โชคดีที่กวินปิดท้ายรถแล้วพูดพร้อมกับเดินมาที่ประตูรถ รอให้เขาเปิดประตูรถก่อนฉันค่อยเปิดบ้างไม่ใช่เจ้าของรถกลัวเสียมารยาทไงคะเลยไม่กล้าเข้าไปนั่งรอ
“อื้อ” ฉันพยักหน้ารับ
“เมามากไหม”
“...ไม่หรอก ไปกันเลยไหม” คือฉันคุยกับกวินหน้าฉันต้องหันไปทางที่เขายืนอยู่ไงคะเลยไม่อยากคุยเดี๋ยวค่อยไปถามกันในรถเถอะนะถึงแม้ว่าเขาจะไม่ได้สนใจและเปิดประตูเข้าไปนั่งในรถแล้วก็ตาม
“โอเค ไปกัน” กวินบอกแล้วเปิดประตูรถฉันเลยเปิดบ้าง เราขึ้นรถกันเรียบร้อยกวินก็ขับรถออกจากที่จอด
ครืด!!!
เอี๊ยด!!!
“เฮ้ย! / ว้าย!!!” เสียงเบรกจนล้อลากไปกับพื้นดังสนั่นทั้งที่รถยังเคลื่อนตัวได้ไม่ถึงห้าเมตรด้วยซ้ำพร้อมเสียงอุทานด้วยความตกใจของฉันกับกวิน อกสั่นขวัญแขวนไปหมด ยิ่งตอนเจ้าของรถที่กวินเกือบชนเดินลงจากรถตรงมาทางนี้ฉันก็ยิ่งใจสั่น
กึก!
“เฮ้ย! ทำอะไรวะ
