ฟอด~
“อื้อ~ อย่ามายุ่งซิพี่พฤกษ์!” จากตอนแรกที่เขินตอนนี้หงุดหงิดแล้ว เขาลากฉันออกมาจากห้องน้ำจับกินจนเพลียแล้วก็หลับไปแต่กว่าจะเพลียได้ก็ใช่เวลานานมากจริง ๆ พอตื่นมาก็ยังจะงุ้งงิ้ง ๆ กวนฉันไม่เลิกจนฉันหงุดหงิดความเขินความอายกระเจิดกระเจิงหายไปเลย
“ยังไม่ได้ทำอะไรเลย หอมเฉย ๆ” เสียงทุ้มตอบแล้วยิ้มบาง ๆ แต่สายตากะล่อนมาก เห็นแล้วบอกได้คำเดียวว่าไว้ใจไม่ได้
เอาตรง ๆ นะคะตอนนี้แค่โดนพี่พฤกษ์แตะเนื้อต้องตัวปิ๊งรักก็รู้สึกว่าตัวเองจะเป็นผู้ประสบภัยสงครามแล้ว...สงครามที่มีแต่ไฟรักแผดเผาจนร่องกายช้ำระบมไปหมด ^_^!
“ไม่ต้องเลย ออกไปค่ะอย่ามากวนปิ๊งจะนอน” ฉันจับมือที่วางบนเอวออกแล้วก็พลิกตัวนอนหันหลังให้
เพลียมาก เพลียสุด ๆ เพลียเหมือนคนแบตเตอรี่หมด หมดชนิดที่ว่ากระตุ้นยังไงก็ไม่ขึ้นแล้ว พอหันหลังให้พี่พฤกษ์แล้วหลับตาฉันก็แทบหลับไปเลยแต่พี่พฤกษ์ก็ยังหน้ามึนเอาคางมาเกยที่แขนต่อ
“ไปนอนที่บ้านกั
