EP 6 : คำสัญญาที่ไม่เข้าใจ
1975 คำ
“แล้วทำไมพี่ไม่อยู่กับเขาล่ะคะ? หวงแล้วปล่อยให้เขาพาผู้หญิงคนอื่นมาอยู่ด้วยทำไมหรือว่าที่ต้องมาพูดจาแย่ ๆ แต่บอกว่าหวังดีกับหนูแบบนี้เพราะพี่...คือคนที่เขาไม่เคยเลือก”
“นี่! อย่ามาปากดีกับฉันนะ!”
“หนูไม่เคยคิดจะพูดไม่ดีกับพี่ค่ะ แต่ถ้าพี่เริ่มก่อนหนูก็ขออนุญาตไม่ยอม”
“...” กำมือแล้ว สองข้างเลย จะตบฉันไหมนะแต่ถ้าจะตบก็ตรงเข้ามาเลยเห็นแบบนี้ก็เคยเป็นนักวอลเลย์บอลตอน ม.ปลาย ลูกตบก็พอได้นะ ตบเร็วพอประมาณเพราะครูให้เน้นบอลเร็ว
“มีอะไรอีกไหมคะถ้าไม่หนูจะ...”
ตื๊ดดดด ตื๊ดดด
พูดยังไม่จบเสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้นก่อน ไม่ใช่โทรศัพท์ฉันนะโทรศัพท์ยัยนั่นต่างหาก โทษทีนะคะได้ยินคำพูดคำจาแล้วเรียกพี่ไม่ลง ไม่น่าเคารพถึงหน้าจะแก่กว่าฉันหลายปีก็ตามเถอะ แล้วโทรศัพท์ก็อยู่ที่มือด้วย พอเห็นตัวเองมีสายเข้าก็มองฉันแล้วกระตุกยิ้มจากนั้นก็กดรับสายซึ่งเป็นบ้าอะไรก็ไม่รู้ถึงได้ยิ้ม ประสาท ไม่เข้าใจหรอก
“ค่ะพฤกษ์” พี่เขาเหรอที่โทรเข้ามา?
(อยู่ไหน)
“อยู่บ้านค่ะ”
(เมื่อไหร่จะมา รอนานแล้ว) ฉันได้ยินคนที่โทรมาพูดชัดเจนทุกคำเพราะยัยนี่เล่นเปิดสปีกเกอร์โฟนโชว์ให้ฉันฟังด้วย
“รอที่คอนโดเหรอคะ”
(อื้ม รอนานแล้ว รีบ ๆ มาสักที อยากขย่มเธอ~)
OoO
มะ เมื่อกี้ฉันฟังผิดใช่ไหม แต่ดูหน้ายัยนี่สิ สีหน้าที่กำลังมองฉันแสดงความเหนือกว่ามาก นี่คนเราต้องยินดีที่คุยเรื่องส่วนตัวมาก ๆ อย่างเรื่องเซ็กส์ให้คนอื่นฟังขนาดนี้เลยเหรอ รู้สึกชนะมากเลยรึไง???
“โอเคค่ะพฤกษ์รอแอร์แป๊บเดียวนะ เดี๋ยวแอร์จะรีบไปหาพฤกษ์ตอนนี้เลยค่ะที่รัก~”
ติ๊ด!
ยัยนี่วางสายแล้วส่งรอยยิ้มที่ดูสะใจมากพร้อมกับเดินมาหยุดตรงหน้าฉัน
“จำไว้นะ เด็กนักศึกษาอย่างเธอไม่มีทางเข้าใจความสนุกของคนระดับพวกฉันหรอก เธอคิดอะไรกับเขาได้นะ แต่สุดท้ายเมียที่ตามใจผัวอย่างฉันก็แค่ใช้เท้าเขี่ยเธอทิ้งหลังหมดสัญญาจ้างก็เท่านั้น ฝากเฝ้าบ้านด้วยล่ะ”
“...” ฉันยืนอึ้งกับสิ่งที่ได้ยินกระทั่งยัยคนที่เพิ่งเรียกแทนตัวเองว่าแอร์ซึ่งแอร์ไหน แอร์เก่า แอร์อี หรือจะแอร์เฉย ๆ ก็ตามเถอะเดินออกไปจนพ้นสายตา
นี่ฉันเจอกับอะไรอยู่เนี่ย? ฉันแค่มาทำงานรับจ้างอยู่บ้านเป็นเพื่อนเขาไม่ใช่เหรอ?
-สามต่อมา-
ฉันอยู่บ้านคนเดียวมาสามวันจนถึงวันนี้ก็ยังไม่เจอเจ้าของบ้าน พี่เขาไม่อยู่เลยค่ะไม่รู้ว่ากลับมาตอนฉันไม่อยู่หรือกลับดึกออกเช้ารึเปล่าแต่ฉันว่าพี่เขาไม่ได้กลับนะเพราะบ้านไม่มีร่องรอยของคนอื่นนอกจากฉันเลยสงสัยกินตับกับยัยนั่นเพลินล่ะมั้ง ก็งง ๆ อยู่นะคะ ไม่ใช่งงว่าตัวเองทำอะไรนะแต่งงความสัมพันธ์ระหว่างยัยนั่นกับนายจ้างของตัวเองต่างหาก ตอนแรกก็คิดว่าแค่หมาหวงก้างลูกน้องหรือเลขาหวงเจ้านายสุดหล่อแต่พอได้ยินเขาคุยโทรศัพท์กันก็มั่นใจแล้วว่าไม่ใช่ แล้วก็งงมาก ๆ ด้วยว่าถ้าเขาเป็นผัวเมียกันหรือมีความสัมพันธ์ลึกซึ้งกันแล้วทำไมถึงยอมให้พี่พฤกษ์คนนี้จ้างผู้หญิงที่เป็นเด็กนักศึกษาเอ๊าะ ๆ สวย ๆ มาอยู่ร่วมบ้านได้
งง
งงแบบงง งองูอีกสิบล้านตัวก็คงไม่พอ -_-!
ติ๊ง!
Z-nice : ยัยน่ารักกำลังทำอะไร
“...” กำลังงง ๆ กับชีวิตในช่วงนี้แต่พอมีคนหล่อแถมน่ารักอย่างซีไนซ์ทักมาปิ๊งรักก็เลิกงงแล้วสนใจข้อความในจอทันที ช่วงนี้นายนั่นยุ่งกับการถ่ายซีรีย์เรื่องใหม่ เมื่อสามสี่วันก่อนบอกฉันว่าคิวแน่นทั้งเจ็ดวันเพราะต้องเร่งถ่ายทำไหนจะต้องเจียดเวลาจากกองถ่ายไปงานอีเว้นท์เกือบทุกวันอีก พอเขาทักมาฉันก็ตื่นเต้นสิคะเพราะไม่ได้แชทคุยกันสด ๆ เลย ^^
Ping Ping : เพิ่งถึงบ้าน
Z-nice : บ้าน?
เออว่ะ ฉันไม่ได้อยู่บ้านนี่นะ ฉันพักอยู่หอแต่บังเอิญตอนนี้อยู่ในสถานที่ที่มีสถาปัตยกรรมการก่อสร้างทางวิศวกรรมที่เรียกว่า บ้าน ปิ๊งรักก็เลยเผลอบอกซีไนซ์ออกไปแบบนั้น
Ping Ping : ก็หอไง พิมพ์รวม ๆ
ฉันจะให้เขารู้ไม่ได้ว่ากำลังทำงานติ๊งต๊องแบบนี้แต่ดันได้เงินเดือนละเป็นแสน ไม่ให้ใครรู้ทั้งนั้นเพราะบอกไปก็คงไม่มีใครเชื่อหรอก มีที่ไหนงานอยู่บ้านเป็นเพื่อนคนหล่อ ใครรู้เข้าเขาก็คิดว่าเป็นเมียน้อยกันร้อยเปอร์เซ็นต์ ^_^!
Z-nice : มาเอาขนมไปกินสิ
Ping Ping : ฮะ?
Z-nice : อยู่ที่ลานจอดหอเธอ
ฮะ?
ฮะ??
ฮะ!!!
Ping Ping : พูดจริง?
Z-nice : ครับผม
บะ บ้า! จะมารู้จักหอฉันได้ยังไงฉันไม่เคยบอก ฉันแค่บอกว่าเรียนที่ไหนหออยู่ซอยอะไรก็แค่นั้นเอง ฉันจำได้จริง ๆ ว่าไม่เคยบอก
Ping Ping : มาถูกได้ไง
มือสั่นไปหมดเลยค่ะ ก็บอกเขาว่าเพิ่งถึงหอไปหยก ๆ ไงจะไม่ให้สั่นได้ไงล่ะ
Z-nice : ก็เข้ามาในซอยแล้วลองถามนักศึกษาดูว่ารู้จักปิ๊งรักไหม ปิ๊งรักคนที่สวย ๆ
Ping Ping : ซีไนซ์เอาดี ๆ
Z-nice : จริง ๆ ก็ถามเขาดูว่ารู้จักไหมโชคดีดันมีคนรู้จักเพราะคำว่า ปิ๊งรักที่สวย ๆ เขาเลยบอกว่าอยู่หอไหน
ใครวะ! ใครมันสาระแนแล้วคนบอกมันไม่แหกตาดูเหรอว่าคนที่ถามเป็นใคร!
Ping Ping : ไม่ได้ล้อเล่นใช่ไหม?
ฉันย้ำถามอีกครั้ง
Z-nice : ทำไม ดีใจเหรอยัยน่ารัก
Ping Ping : เราซีเรียสขอร้อง ไม่ขำนะซี
Z-nice : เราก็ไม่ได้จะทำให้เธอขำซะหน่อย
นี่เขาอยู่หน้าหอจริง ๆ เหรอคะ นี่เพิ่งบอกว่าถึงหอไงแล้วจะทำยังไงต่อ???
Ping Ping : พูดจริง?
Z-nice : คิดว่าไงล่ะ
จะคิดว่ายังไงล่ะ หวั่นไปหมดแล้วเนี่ย! ไม่ได้รู้สึกหวั่นกลัวนายนี่จับได้ว่ามาอยู่บ้านผู้ชายเพราะยังไม่ได้เป็นอะไรกับเขาอยู่แล้วแต่เครียดที่โกหกแล้วกำลังจะถูกจับได้ต่างหาก
เอายังไงดีปิ๊งจะบอกว่ายังไงดี นายนี่ชอบทำอะไรไม่สนใจใครเท่าไหร่อยู่ด้วย
Ping Ping : ฝากลุงรปภ. ไว้เลย
Z-nice : ไม่ลงมาเอาเหรอ?
Ping Ping : ไม่อ่ะ ไม่บอกล่วงหน้าก่อนว่าจะมา เราไม่ลง
Z-nice : ฮ่า ๆๆ โอเคเดี๋ยวบอกพี่ไรเดอร์ให้ฝากลุงรปภ. ไว้ ห้องอะไร?
Ping Ping : คือ?
งง ไม่เข้าใจ เดี๋ยวบอกพี่ไรเดอร์คืออะไร?
Z-nice : ไม่ได้ไปหาหรอกแค่กำลังจะให้ไรเดอร์ขับรถไปส่งขนมให้ อยู่หออะไรบอกมาเร็ว ๆ เลขห้องด้วย
อ้าว! ล้อเล่นเหรอ?
โกรธดีไหมเนี่ยที่มาทำให้หัวใจแทบวาย!
Ping Ping : นิสัยไม่ดี
Z-nice : โกรธเหรอ ขอโทษนะยัยน่ารัก ไม่ได้กวนเธอหลายวัน คิดถึงมากไปหน่อย
“...” เออ ไม่โกรธแล้วก็ได้ -///-
Ping Ping : ถ้างั้นไม่ต้องหรอกซี เราเกรงใจ
แต่อันที่จริงเราเบาใจมากกว่าเกรงใจเยอะเลยล่ะซีไนซ์ ^_^
Z-nice : เรียกไรเดอร์มาแล้ว เร็ว ๆ พี่เขารอ
Ping Ping : จะหลอกเอาที่อยู่ป๊ะ?
Z-nice : ไม่ใช่ แค่ได้ของกินอร่อยมาเลยอยากให้ยัยน่ารักของเราได้กิน
“...”
...ยัยน่ารักของเรา
บ้าจริง! ทำไมแกต้องมาโดนดาราชื่อดังหยอดแบบนี้ด้วยนะไอ้ปิ๊ง >///<
...เราอยู่หอ XXX
“กินข้าวรึยัง”
“ว้าย!” กำลังจดจ่อที่การพิมพ์บอกที่อยู่แต่มีเสียงหนึ่งดังขึ้นฉันก็ตกใจจนโทรศัพท์ล่วงจากมือเลยค่ะ โทรศัพท์ล่วงพร้อมกับหน้าที่หันแบบสะบัดเต็มแรงไปมองต้นเสียงจนคอเกือบเคล็ด!
“โทษที ไม่คิดว่าจะตกใจขนาดนี้” พี่เขาที่น่าจะอยู่ในชุดทำงานแต่ไม่เป็นทางการเท่าไหร่เพราะแขนข้างหนึ่งมีสูทพาดไว้เอ่ยออกมาเบา ๆ แล้วก้าวเท้าเดินมาใกล้จนหยุดตรงหน้าก่อนที่เขาจะก้มลงแล้วหยิบโทรศัพท์ให้ฉันที่ยังนั่งเงียบเพราะตกใจไม่หาย
“อ่ะ”
“...ขอบคุณค่ะ” โชคดีที่หัวใจไม่วาย มาแบบไม่ให้ซุ่มให้เสียงเหมือนยัยคนนั้นของพี่เขาเลย นิสัยเหมือนกันไหมเนี่ยแต่อย่าเหมือนเลยนะท่าทางยัยนั่นจะนิสัยไม่ค่อยโอเคเท่าไหร่ เสียดายของค่ะหล่อแบบนี้คุณพระคุณเจ้าช่วยดลบันดาลให้นิสัยดีสมกับหน้าตาท่าทางทีเถอะ_//_
“แล้วตกลงกินข้าวรึยัง”
“อ๋อ ยังค่ะ พี่ล่ะคะ”
“ยังเหมือนกันหิวรึเปล่าล่ะถ้าหิวแล้วจะสั่งอาหารจากข้างนอกมา แต่ถ้ารอไหวเดี๋ยวทำให้กิน”
“คะ? พี่จะทำอาหารให้กินเหรอ?” ฉันอึ้งไปเลยหลังจากได้ยินคำพูดของพี่เขาว่าจะทำอาหารให้กิน หน้าแบบนี้ หล่อแบบนี้ หุ่นดีแบบนี้ ตัวหอมแบบนี้ รวยแบบนี้นี่น่ะจะทำอาหาร? แต่ในขณะที่ปิ๊งรักอึ้งพี่พฤกษ์ที่เป็นเจ้าของบ้านกลับแค่พยักหน้ารับด้วยท่าทางธรรมดาสามัญชน
“อื้ม รอไหวไหม ทำไม่นานหรอก”
“พี่ทำเป็นเหรอคะ” ฉันถามซื่อ ๆ แต่จบคำถามพี่เขาก็หลุดขำออกมาเลย
“หึ ๆๆ ทำไม่เป็นจะบอกทำไมว่าจะทำ ตกลงรอไหม?”
“รอค่ะ รอก็ได้ค่ะ” จะกล้าบอกว่าไม่รอแล้วเลือกสั่งอาหารมากินเหรอในเมื่อพี่เขาบอกว่าจะทำ ว่าแต่...มันจะกินได้ใช่ไหม? -_-!
“โอเค ถ้างั้นฝากวางหน่อยเดี๋ยวจะไปทำเลย” พี่เขายื่นสูทให้ฉันก็รีบรับมา จะว่าไปท่าทางแบบนี้แอบเหมือน...คู่รักต้อนรับกันตอนกลับบ้านนิดนึงเหมือนกันนะ -///-
บะ บ้า! อย่าคิดอะไรแบบนี้สิไอ้ปิ๊ง นี่นายจ้างนะ เมียก็ท่าทางจะดุอย่างกับหมาอีกอย่างตอนนี้แกก็มีคนที่กำลังคุยอยู่แล้วด้วย อย่าเผลอไผลแอบคิดอะไรกับคนหล่อที่เจอหน้ากันไม่กี่ครั้งและนอนร่วมบ้านกันแค่คืนเดียวสิ
สติ ๆๆๆ
“หนูขอเป็นลูกมือได้ไหมคะ” ฉันเดินกึ่งวิ่งตามไปหลังจากวางสูทให้เขาเรียบร้อยแต่พี่เขาขายาวชะมัดเลย
“ไม่เป็นไรแค่ทำอาหารง่าย ๆ ไม่ยุ่งยากหรอก” พี่เขาหันมาบอกระหว่างที่กำลังจะเดินถึงครัว หน้าตาพี่เขาวันนี้ดูใจดีมากเลยค่ะ ดูเป็นผู้ใหญ่ใจดีอบอุ่นสุด ๆ
“แต่หนูเกรงใจนี่คะ” ฉันพูดจบพี่เขาก็หันกลับมาอีกครั้งแต่ครั้งนี้หยุดเดินด้วยทำให้ฉันต้องหยุดตาม พี่พฤกษ์หันมาหาก่อนจะยิ้มบาง ๆ
“เกรงใจทำไม ทางนี้สิต้องเกรงใจ พามาอยู่ด้วยแต่ปล่อยให้อยู่คนเดียวตั้งหลายวัน ขอโทษนะปิ๊งรัก พี่สัญญาว่าจะไม่ปล่อยให้อยู่คนเดียวแบบนี้อีก”
- ผู้เขียน
