แอบหนีเที่ยว
1126 คำ
ร้านกาแฟหรู
ลิลิน พาตัวเองและบอดี้การ์ดคนใหม่เข้ามาที่ร้านกาแฟแห่งนี้อย่างเอาแต่ใจหลังเลิกเรียนเธอมักมานั่นกินชาไข่มุกแสนอร่อยของที่นี่ มันอร่อยถึงอกถึงใจเธออย่างมาก และก็ติดงอมแงม
"นี่ ใครให้คุณมานั่งตรงข้ามฉัน"
เธอเริ่มเอ่ยขึ้นมาก่อนเมื่อร่างใหญ่มานั่งแผ่หลาอยู่ตรงข้ามเธอบนโต๊ะ ปกติการ์ดจะไม่เข้าใกล้เธอเพราะทุกคนเกรงใจ หรือไม่ก็ไม่อยากยุ่งกับเธอเพราะยัยเด็กนี่ขี้วีนและเอาแต่ใจจนไม่มีใครกล้ายุ่งด้วย แต่เคนตะไม่ใช่คนที่จะมาสนเรื่องหยุมหยิมพันนี้ การฝึกรับมือกับคนประเภทเธอเขาก็ทำมาแล้ว เขามองเธอด้วยแววตาเย็นชาและไม่ได้สนใจท่าทีเหวี่ยงวันของเธอแต่อย่างใด
"ผมอยากนั่นผมก็นั่ง ไม่มีใครใช้ผมหรอก"
น้ำเสียงนิ่งเรียบของชายผู้ไม่ไหวติงกับสิ่งเร้า ดวงตาของเขาเย็บเฉียบเหมือนกับจะฟาดฟันเธอให้ขาดเป็นสองท่อน ลิลิน ผู้พยศแอบกลัวสายตาของเขานิดหน่อย แต่ด้วยความที่คิดว่าตัวเองเป็นเจ้านาย การแสดงออกของเธอคืออยากข่มเขา
"เหม็นสาบ อย่ามานั่งใกล้ รู้ฐานะตัวเองหน่อย"
เธอเชิดหน้าใส่เคนตะผู้ไม่รู้ร้อนรู้หนาวและไม่ได้เจ็บใจกับบทสนทนานี่เท่านั้น นั่นทำเอาลิลินถึงกับหัวเสียที่ยั่วโมโหไม่ได้
"จำเป็นต้องรู้ฐานะหรอ เธอก็ลูกเจ้าพ่อ ฉันก็ลูกเจ้าพ่อ ที่พ่อเธอขอร้องอ้อนวอนให้ฉันมาดูแลเธอ ฉันมาให้ก็บุญแล้ว"
เขาพูดความจริงตอกอัดหน้าคู่สนทนาจนเธอแอบหน้าเสีย ปกติไม่เคยมีใครกล้าต่อปากต่อคำกับเธอ
ร่างใหญ่ไม่ค่อยชอบการสนทนาที่ยืดยาวและซักไซ้ เขาจึงไม่ได้พูดอะไรต่อ คนร่างเล็กเกิดรู้สึกอึดอัดที่ไม่สามารถคอนโทลเกมนี้ได้ แต่เขาดูน่ากลัวเกินกว่าที่เธอจะต่อปากต่อคำอีก
ไม่เป็นไรเดี๋ยวค่อยไปฟ้องให้ป่าป๊าไล่ออกก็ได้ เธอคิดในใจพลางหยิบชาไข่มุกขึ้นดูด
.
.
"ป่าป๊า หนูไม่อยากได้บอดี้การ์ดคนนั้นค่ะ พูดไม่ค่อยเข้าหูหนูเลย" เธอพูดขึ้นมาอย่างหัวเสียตั้งแต่เห็นคนเป็นพ่อก้าวเท้าเข้าบ้าน
"อะไรกันลูก เมื่อวานก็ไล่ออกไปคนหนึ่ง ป๊าอุตส่าห์ตามเขามาจากญี่ปุ่นเลยนะทำไมหนูถึงไม่ชอบเขาละคะ" คนพ่อพยายามอย่างใจเพื่อคุยกับเด็กน้อยงอแงคนนี้ให้เข้าใจ
"ก็หนูไม่ชอบขี้หน้าเขานี่คะ"
เธอตอบเหตุผลตื้นเขินใส่ผู้เป็นพ่ออย่างหน้าตาย เหตุผลอะไรก็ได้ถ้าทำให้เธอไม่ต้องมีคนคอยตามตลอดเวลา เธอเบื่อกับการที่โดนดูแลเหมือนกับไข่ในหิน เธออยากลองทำอะไรหลายอย่าง อยากมีแฟน แต่ทำไม่ได้เลยเพราะบอดี้การ์ดพวกนั้นมาฟ้องพ่อเธอตลอด
"ไม่ได้ค่ะลูก หนูต้องมีบอดี้การ์ด แล้วก็ต้องเป็นเคนตะด้วย เพราะพ่อให้สิทธิ์เขาเต็มที่ไปแล้ว เขาไว้ใจได้และเป็นลูกชายของเพื่อนพ่อ" คนพ่อไม่ยอมผ่อนปรนท่าทีง่ายๆ เล่นเอาลูกสาวงอนจนแก้มป่อง
"น่าเบื่อชะมัด สักวันลิลินจะหนีออกจากบ้าน"
นั่นเป็นสุดยอดคำขู่ที่เธอสามารถยกมาใช้กับผู้เป็นพ่อได้ผลเสมอ แต่ครั้งนี้เหมือนจะยากหน่อย
"น้อยๆหน่อยลิลิน หัดดูสถานการณ์ของบ้านบ้าง พวกเราทุกคนระวังตัวกันแจ แต่น้องกลับมาเอาแต่ใจเป็นเด็กแบบนี้เนี่ยนะ"
ลูอิสพี่ชายที่แก่กว่าเธอหลายปีพูดขึ้นมาอย่างสุดทน เขาเฝ้ามองพฤติกรรมของน้องสาวมานานแต่พูดไม่ได้เพราะพ่อให้ท้าย แต่วันนี้เขาอดพูดขึ้นมาไม่ได้
"พี่ลูอิส ลิลิน...ลิลินงอนแล้ว ลิลินจะไม่พูดกับพี่อาทิตย์หนึ่ง" เธองอนสะบัดตูดขึ้นไปชั้นบนอย่างหัวเสีย เล่นเอาพ่อกับพี่ชายมองหน้าแล้วส่ายหน้าใส่กันไปมา
.
.
ลิลินวางแผนหนีออกไปเที่ยวข้างนอกบ้านตอน 5 ทุ่ม เธออยากประกาศศึกกับผู้เป็นพ่อและพี่ชาย เมื่อเธอคิดได้และนัดฮันนี่ไว้แล้วเธอแต่งตัวสวยแล้วค่อยๆ ย่อง ย่อง ย่อง ออกมาจากน้องนอน สำรวจซ้ายขวาด้วยความระวัง เมื่อไม่เห็นใครอยู่เธอก็รีบตรงปรี่ลงบันไดทันที
"จะไปไหน" เสียงเข้มทุ้มต่ำฟังดูไพเราะ เรียกถามเธอขึ้นมาเบาๆ เมื่อหันไปมองก็เจอร่างใหญ่ในชุดสูทกำลังยืนกอดอกมองเธออย่างเอือมระอา พระเจ้านี่มัน 5 ทุ่มแล้วทำไมหมอนี่ยังอยู่อีก เธอคิดในใจแล้วหลบตาเขา
"พอดีว่า..." ลิลินไม่กล้ามองสายตาที่เหมือนจะฟาดฟันเธอให้ขาดเป็นสองท่อนคู่นั้นได้ แล้วอึกอักที่จะตอบคำถาม
"หึ เจอกันวันแรกก็หางานให้ทำเลยน"ะ ร่างใหญ่เดินเข้ามาใกล้แล้วจับแขนเธอแน่น
"นี่อย่ามาจับนะ เหม็นสาบ ขยะแขย"ง เธอดีดดิ้นใส่คนร่างใหญ่แล้วท่าทางเหมือนขยะแขยงจริงๆนั่นมันอะไรก่อน เคนตะมองเธออย่างหัวเสีย
"กลับขึ้นห้อง ฉันไม่อยากเหนื่อยตั้งแต่ทำงานวันแรก" คำพูดเย็นเฉียบเชิงออกคำสั่งกับมือที่จับแขนเธอไว้แน่นจนไม่อาจสลัดจนหลุด
"อย่ามายุ่งฉันจะออกไปเที่ยว" เธอยังพยศไม่หยุดจนคนร่างใหญ่เริ่มหัวเสีย เขาอุ้มเธอพาดบ่าแล้วค่อยๆ เดินขึ้นบันไดบ้านไป
"นี่ปล่อยนะอย่ามาเตะ เหม็นสาบ" เธอดีดดิ้นแต่ไม่ได้เสียงดังเพราะกลัวคนอื่นมาเห็นว่าเธอกำลังหนีเที่ยว
"หึ อย่าเสียงดัง ไม่งั้นฉันจะฟ้องพ่อกับพี่ชายเธอว่าเธอจะแอบหนีเที่ยว" เขาพูดเสียงเย็นชาแล้วเดินตรงไปข้างหน้าเรื่อยๆ จุดมุ่งหมายคือห้องของลิลิน
เขาเปิดประตูเข้าไปที่ห้องของเธอแล้วเดินจ้ำอ้าวไปที่เตียง
ตุ๊บ ร่างเล็กถูกโยนลงไปอย่างแรงแบบกระแทกอารมณ์ หมอนี่ไม่เบามือสักนิดน่ากลัวจัง
"พยศนักใช่มั้ย โดนเอ็นสักทีจะได้คุยกันรู้เรื่อง"
แววตาที่มองสาวเจ้าอย่างหื่นกระหายเล่นเอาหัวใจสาวน้อยเต้นตุบๆ ใบหน้าหล่อเหลากับผมที่ปกปิดดวงตาไว้ข้างหนึ่งนั่นมันชวนวาบหวิวยิ่งนัก
เฮ้ยไม่ได้ดิ ไอ้ลิลิน เธอจะมาคล้อยตามไอ้หน้าหล่อนี่ได้ไง
.
.
ปราบให้ได้นะเคนตะลุกแม๊ ปราบยัยเด็กนี่ให้ได้
- ผู้เขียน
