ติดใจลิ้นของฉันหรอ
1083 คำ
ร่างบางเดินลงบันไดบ้านหลังใหญ่ลงมายังไม่ถึงขั้นสุดท้ายดี แต่สายตาเธอกับกวาดมองหา เจ้าของร่างใหญ่ที่เมื่อคืนเขาจากลาเธอไปแบบไม่พูดไม่จาสักคำ เธอรู้สึกคิดมากและไม่รู้จะมองหน้าเขาแบบไหน ในเมื่อเธอปลดปล่อยร่างกายไปตามอารมณ์ต่อหน้าเขา
เมื่อหันไปเจอกับเจ้าของร่างที่ทำให้เธออยู่ไม่เป็นสุขตั้งแต่เช้า เธอมองเขาพร้อมตั้งรับแววตาที่คิดว่าจะมองเธออย่างเย้ยหยัน แต่มันไม่ใช่เลย สายตาที่เขามองเธออย่างเรียบเฉยและไม่แสดงท่าทีใดๆ ออกมา นั่งยิ่งทำให้เธอหงุดหงิด ทำไมกันนะ
เธอเดินลงบันไดขั้นสุดท้ายแล้วหยุดแหงนหน้ามองเขาด้วยอารมณ์ขุ่นเคือง เจ้าของร่างใหญ่ไม่มีทีท่าอะไรเลย เขานิ่งและเรียบเฉยกับในหน้านวลงามของเธอ เธอจ้องมองเขาอย่างหงุดหงิด แต่ไม่รู้จะพูดอะไรกับเขา สายตาเขายังคมกริบพร้อมจะฟาดฟันเธอเสมอ แต่นัยน์ตาที่มองเข้าไปก็ยากจะคาดเดาอารมณ์เหมือนเดิม ช่างเป็นเจ้าชายเย็นชาเสียจริง
กายสาวรุ่นร้อนเพียงแค่ได้กลิ่นน้ำหอมอ่อนๆ จากตัวเขา กลิ่นที่ติดจมูกเธอตั้งแต่เมื่อคืน ความวาบหวามในช่องท้องเกิดขึ้นมาโดยที่ตัวเธอเองไม่ได้ตั้งใจ ช่างไร้เดียงสาและไม่อาจบอกให้ใครรู้ได้ เหมือนร่างบอบบางนี้กำลังเรียกร้องหาเขา ไม่ได้เด็ดขาด
"ลิลิน วันนี้มาทานข้าวกับป่าป๊านะคะ"
เจ้าพ่ออุดรวิจิตรกำลังง้อลูกสาวแสนสวยเพราะเมื่อวานตอนเย็นเธองอนสะบัดตูดขึ้นห้องไป เจ้าพ่อแคร์ลูกสาวคนเล็กคนนี้มาก อย่างที่รู้ๆ กัน ลิลินเห็นเจ้าพ่อแล้วก็เปลี่ยนอาการทันที
"ไม่ทานค่ะ หนูงอนป่าป๊ากับพี่ลูอิส"
เธอทำเสียงกระเง้ากระงอดงอแง และเดินสะบัดตูดหนีจากผู้เป็นพ่อ ท่าทางของเธอมองดูดีๆแล้วมันก็ดูน่ารักไปอีกแบบนะ เคนตะแอบลอบมองเธอโดยที่ไม่ให้เธอจับสังเกต
"ไม่งอนสิคะลูกขา ป่าป๊ารักหนูนะคะ ถึงอยากให้เคนตะเป็นคนดูแลหนู เคนตะไว้ใจได้และเขาจะต้องปกป้องหนูให้ดีที่สุด"
คนพ่อไม่ได้รู้เลยว่าเจ้าเคนตะที่ว่านี่แกล้งอะไรเธอไว้บ้าง หญิงสาวยิ่งคิดยิ่งหงุดหงิด แต่ไม่อยากฟ้องเรื่องแบบนี้มันน่าอายเกินไปที่โดนจับฟาดก้น แถมยังโดน...
บ้าชิบ ลิลิน คิดถึงเรียวลิ้นของเขาซะได้ เธอหันไปมองหน้าบอดี้การ์ดหนุ่มนิดหน่อยแล้วสะบัดเขาออกจากห้วงความคิด
"ไม่รู้แหละ ลิลินไม่หิว ลิลินจะไปเรียนแล้ว" เธอพูดแล้วเดินจากพ่อมาอย่างงอนๆ ชายหนุ่มเดินตามเธอมาอย่างรู้หน้าที่
บนรถคันหรู คนขับรถขับอย่างใจเย็น โดยมีลิลินนั่งเบาะหลังและเคนตะนั่งข้างๆ ระหว่างทางไม่มีการพูดจาใดๆ ของพวกเขา ลิลินสงบปากสงบคำขึ้นอย่างเห็นได้ชัด เคนตะรู้สึกพอใจกับผลงานของตัวเองที่สามารถทำให้เธอพูดน้อยลงและพยศน้อยลง แต่เขาเรียบเฉยเกินกว่าที่จะแสดงออกมาทางสีหน้า เพราะเคนตะ คือเคนตะเจ้าชายเย็นชา
เมื่อส่งถึงโรงเรียน เคนตะก็เดินเข้าไปส่งที่ปากประตูทางเข้าเหมือนเดิม ลิลินรู้สึกรุ่มร้อนในอก ทำไมเขาถึงไม่พูดอะไรเลย ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นทั้งๆ ที่เขาทำเมื่อคืนทุกอย่างมันคือ เฟิร์ส สำหรับเธอ ยิ่งคิดเธอยิ่งหงุดหงิด นี่เขาไม่สนใจเลยหรอ เขาทั้งปล้นจูบแรก และ... ครั้งแรกของเธอนะ
ลิลินคิดเองหน้าแดงฉ่าเอง เขากำลังทำให้เธอเป็นบ้า เด็กสาววัยเพียง 18 ที่กำลังสับสนกับท่าทีของคนมีประสบการณ์ตัวโตคนนี้ เธอร้อนรนและร้อนใจเป็นที่สุด
"นี่ ทำไมไม่พูดอะไรเลยล่ะ" หญิงสาวถามคนใส่สูทสีดำอย่างเอาเรื่องน้ำเสียงยังเหวี่ยงวีนเหมือนเดิม
คนตัวโตแค่นขำและตอบอย่างใจเย็น
"หึ อยากให้พูดอะไร" เขาถามยียวนในน้ำเสียงเรียบๆ คือเป็นคนที่กวนตีนหน้าตายสินะ ลิลินคิดในใจ
ยิ่งคิดยิ่งโมโห แต่ไม่อยากจะพูดออกมาเพราะมันน่าอายเกินไป เธอรู้สึกสับสนและอยากรู้ว่า เจ้าของใบหน้าหล่อเหลากำลังคิดกับเธอแบบไหน มองหน้าหรือมองตาเขาไม่สามารถรู้ได้เลย สีหน้าเขาเรียบเฉยจนน่าตกใจ
"หรือว่าเธอติดใจลิ้นของฉัน"
อยู่ๆ เขาก็ถามยียวนหน้าตายขึ้นมาอีกครั้ง เล่นเอาคนตัวเล็กถึงกับสะดุ้งไปไม่เป็นกันเลยทีเดียว ความรู้สึกวาบหวามเกิดขึ้นมาเองอีกแล้ว หญิงสาวคิดว่าเขาเพียงแต่อยากแกล้งเธอเท่านั้น
และเธอจะไม่เล่นตามเกมเขาอีกแล้ว เธอสะบัดตูดเดินเข้าโรงเรียนอย่างไม่พูดอะไร
ร่างใหญ่มองตามเธอไปจนลับสายตา เมื่อเธอลับตาไป เขาก็ถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่
เธอคิดว่าฉันจะอดทนได้นานแค่ไหนกัน ลิลิน อดทนตรงนี้คงไม่ได้หมายความว่าอดทนต่อนิสัยของเธอ แต่มันคงเป็นการอดทนต่อร่างกายอันยั่วเย้าของเธอ แค่มองเธออารมณ์กำหนัดของเขาก็พลุ่งพล่าน
ยิ่งมาทำท่าทางแบบอยากให้เขาพูดถึงเรื่องเมื่อคืนมันยิ่งทำให้เขาแทบจะคุมเจ้าเคนตะน้อยไม่อยู่ ไม่ได้ เธอยังเด็ก เขาพูดกับตัวเองซ้ำๆ แล้วเดินขึ้นรถของ อุดรวิจิตรไป
.
.
"แก ทำไมทำหน้าแบบนั้น" ฮันนี่เพื่อนของลิลินถามอย่างกระตือรือร้น
"เซ็งๆ เบื่อๆ" เธอตอบอย่างเหนื่อยหน่ายหลังจากที่เห็นหน้าเพื่อน
"งั้นเย็นนี้แอบหนีไปเที่ยวกันมั้ย ฉันแอบนัดบอร์ดพวกผู้ต่างโรงเรียนไว้" ท่าทีกระตือรือร้นของฮันนี่เล่นเอาลิลินตื่นเต้นไปด้วยทั้งอย่างนั้น
"จะไปยังไงก่อน โดนตามแจแบบนี้" ลิลินถอนหายใจกับสถานการณ์ของตัวเอง
"แอบโดดคาบสุดท้ายกันมั้ย" อยู่ๆ ฮันนี่ก็คิดได้
"น่าสน "ใบหน้าของลิลินผุดรอยยิ้มชั่วร้ายขึ้นมาอีกครั้ง
.
.
.
ลิลินมันดื้อนะลูก เคนตะไหวมั้ยลูก
จับได้รอบนี้ต้องจัดการขั้นเด็ดขาดแล้วนะแม่ว่า
.
.
- ผู้เขียน
