“งั้นหรอ พี่เศรฐมาสินะ เขาโอเคมั้ย” ปลายสายเอ่ยถามราบเรียบและยังดูเป็นห่วงพี่ชายไม่น้อย
“เหมือนจะไม่ค่อยโอเคครับ ดูเหนื่อยๆ” เคนตะพูดขึ้นมาเด้วยน้ำเสียงราบเรียบมากๆ
“งั้นหรอ ก็คงจนตรอกจริงๆ แหละถ้าไม่งั้นคงไม่มาพึ่งหรอก ก็ให้อยู่ไปละกัน” ปลายสายยอมใจอ่อน
“ครับ” เคนตะรับปากแบบนั้นแต่ไม่ได้พูดอะไรต่อ
“แต่ลิลินต้องมาก่อนนะ นายรู้ใช่มั้ยเคนตะ” น้ำเสียงเจ้าพ่ออุดรหนักแน่นกับคำสั่งนี้มาก บ่งบอกว่าเขาเห็นสิ่งไหนสำคัญกว่ากัน
“เข้าใจแล้วครับ” ถึงเจ้าพ่อไม่บอกเคนตะก็ต้องเห็นลิลินสำคัญที่สุดอยู่แล้ว นั่นคือเรื่องจริงที่เป็นมาได้สักพัก
เคนตะกดวางสายแล้วเดินเข้ามาบอกพี่ชายของเจ้าพ่ออุดรวิจิตรเรื่องที่เขาสามารถอยู่ต่อได้ แต่เคนตะก็ย้ำกับเขาแล้วว่าลิลินสำคัญที่สุด พี่ชายเจ้าพ่อก็เข้าใจดีและรับปากว่าจะไม่ก่อเรื่อง
.
.
เช้ามาลิลินก็ไปเรียนตามปกติ แต่วันนี้เคนตะรู้สึกผิดปกติไปหมด เขาระแวงระวังมากกว
