ศรันย์บอกให้พอร์ชพาณุดาออกไปจากที่นี่ก่อนไม่อย่างนั้นทัตเทพตีลูกชายของเขากับลูกสาวของมันตายแน่
"ลูกมึงเหมือนมึงไม่มีผิดไอ้รันย์"
"มึงก็ใจเย็นๆเหอะน่า ไหนๆเรื่องมันก็เกิดแล้ว"
"สองคนนั้นไปทำเรื่องแบบนั้นกันตอนไหนวะ ร้อยวันพันปีกูไม่เห็นคุยกันสักคำ"
"กูก็งงเหมือนมึงนั่นแหละ แล้วมึงจะเอายังไง"
"ให้ลูกมึงกับลูกกูแต่งงานกันให้เร็วที่สุด ยังไงฝ่ายกูก็เสียหายปล่อยเวลาไว้นานไม่ได้"
"กูขอเวลาสามสิบวัน"
"ไม่ได้กูให้เวลาแค่สิบวัน"
ศรันย์ยืนมองทัตเทพที่ทิ้งตัวลงบนโซฟาแล้วขว้างไม้เรียวในมือทิ้งไปอย่างหงุดหงิด หากเรื่องนี้เกิดขึ้นกับแพรวาลูกสาวของเขา เขาอาจจะไม่ใจเย็นได้อย่างมันก็ได้
"สิบวันก็สิบวัน"
พอร์ชขับรถพาหญิงสาวไปที่ผับของเขา เธอนั่งร้องไห้หันหน้าเข้าที่ประตูรถ แก้มของเธอบวมช้ำคงจะเป็นฝีมือของลุงทัตเทพ ตามแขนที่โดนไม้เรียวพ่อของเธอคงฟาดลงเต็มแรงถึงได้แตกจนเลือดซิบขนาดนั้น
เมื่อมาถึงที
