27
ในคืนเดือนมืดไร้ซึ่งแสงจันทร์และหมู่ดาว ผืนฟ้าปกคลุมไปด้วยสีดำทะมึน สายฟ้าฟาดผ่าลงมาเป็นระยะๆ เช่นเดียวกับคำรามก้องแผดเสียงดังน่ากลัว ลมกรรโชกแรงโหมใส่ต้นไม้น้อยใหญ่ ใบไม้ปลิวไสวต้องลม บ้างหักล่วง บ้างยืนหยัดสู้ลมพายุ อากาศภายนอกบ่งบอกให้ทุกคนรู้ว่า พายุใหญ่กำลังจะมาในไม่กี่วินาทีนี้
ส่วนอากาศภายในห้องนอนของกวินภพ กำลังเต็มไปด้วยเพลิงไฟแห่งราคะ ทันทีที่เจ้าของห้องกลับมา เขาได้อาบน้ำเป็นอันดับแรก จากนั้นก็เดินออกมาจากห้องน้ำด้วยผ้าขนหนูพันกายเพียงผืนเดียว เท้าหนามาหยุดยืนตรงริมเตียง สายตาทอดมองไปยังร่างสาวที่นอนหันหลังให้เขานิ่ง เอื้อมมือไปสะบัดผ้าห่มที่คลุมกายสาวออก เหวี่ยงมันไปกองอยู่แทบเท้า แล้วทอดกายลงนอนแนบชิดแผ่นหลังของเธอ
“นอนแล้วเหรอ?” เขาถามเบาๆ ข้างหู วางฝ่ามือของตนเองลงบนท่อนแขนกลมกลึงของเธอแล้วลูบไล้แผ่วเบา กรีดกรายปลายนิ้วอย่างเชื่องช้า คนที่แกล้งนอนหลับหัวใจเต้นโครมคราม
