24
กวีวัชน์เดินจากไปพร้อมกับความโกรธที่มีอยู่มากมายในใจของกวินภพ ตอนนั้นเขาอยากจะเอาปืนมายิ่งอีกฝ่ายให้หายแค้น แต่ก็ทำไม่ได้ เพราะวันนั้นบิดาของเขาได้เดินทางมาที่นี่ และเหนี่ยวรั้งห้ามปรามไม่ให้เขาทำตามใจคิด มันจึงเป็นความเจ็บแค้นที่ลามเลียมาจนถึงทุกวันนี้
เสียเงินไม่ว่า เสียหน้ายอมไม่ได้
“เธอก็บังคับให้ฉันทำอย่างนี้เหมือนกัน”
เขาก้าวขึ้นเตียงอย่างว่องไว ตะครุบร่างสาวที่กำลังพลิกตัวหนี แต่ทว่าเพลงมีนาไม่อาจหนีพ้นเงื้อมมือของมัจจุราชหนุ่มได้ ตกอยู่ใต้ร่างหนาที่คร่อมทับ วินาทีนี้ความกลัวครอบงำจิตใจเธอจนสิ้น ไม่หลงเหลือความรู้สึกอื่นใดเลยแม้แต่น้อย
“คุณทอร์ช คุณจะทำอะไรฉัน อย่านะ ลุกขึ้นจากตัวฉันเดี๋ยวนี้”
มือที่ยังเป็นอิสระทุบไปยังอกกว้างของเขาจนดังอึกๆ เจ้าของอกแกร่งไม่มีอาการสะทกสะท้านแต่อย่างใด รู้สึกรำคาญมือน้อยๆ ของเธอจนเขาต้องจับมันรวบไว้ในมือแข็งแรง
“จะทำอะไรน่ะเหรอ ถามโง่ๆ
