ตอนที่14 ละเมอ
“คุณแม่คะ… คุณแม่… ช่วยหนูด้วย”
ร่างที่นอนหมดสติอยู่ยกมือโบกไปมาในอากาศ
อัลเบร์โตปรายตามองพลางส่ายหน้าไปมา ก่อนจะคว้าขวดสแตนเลสบรรจุเหล้าแบบพกพาออกมาเปิดฝายกดื่มหวังให้ฤทธิ์ร้อนของเหล้าช่วยดับความหนาวของอากาศรอบตัว และความรู้สึกด้านลบในหัวใจของเขา
“หนูหนาวเหลือเกิน”
ลูกพีชขดตัวพึมพำปากคอสั่นทั้งที่ยังนอนหลับตา ภาพของเธอที่อัลเบร์โตเห็นไม่ต่างอะไรกับลูกแมวเหมียวตัวน้อยๆ เปียกฝนจนสั่นเป็นเจ้าเข้า เขามองเธออย่างชั่งใจอยู่ครู่หนึ่ง ถอนหายใจออกมายาวๆ แล้วลุกเดินไปหยิบผ้าขนหนูเอาไปห่มคลุมร่างของเธอเอาไว้ ใช้มืออังที่หน้าผากของเธอมือหนึ่งอีกมืออังที่หน้าผากของตัวเองเปรียบเทียบกัน
“ไข้สูงตัวร้อนจี๋เลย”
ชายหนุ่มจ้องมองใบหน้าหวานที่บัดนี้ซีดเซียวจนน่าใจหาย
“มันก็ดีแล้วไม่ใช่เหรอ คนของตระกูลอมรพันธ์หัสดินทร์จะเป็นหรือจะตายทำไมฉันต้องสนใจด้วยวะ ปล่อยให้ตายๆ ไปเหอะ”
อัลเบร์โตลุก
