ตอนที่9 เจ้าสาวของซาตาน
599 คำ
ตอนที่9 เจ้าสาวของซาตาน
เสียงสายฝนตกกระทบลงมาถูกหลังคารถเสียงดังตลอดเวลา ส่งผลให้ร่างบอบบางในชุดเจ้าสาวสีขาวค่อยๆ ขยับเปลือกตาปรือขึ้น เธอพบว่าตัวเองอยู่ที่ไหนสักแห่งภายในเบาะหลังของรถยนต์กระบะคันใหญ่ มือและเท้าถูกพันธนาการเอาไว้อย่างแน่นหนา ระหว่างที่รถก็กำลังเคลื่อนที่ไปอย่างช้าๆ บางครั้งตัวรถก็โคลงเคลงไปมา ราวกับมันไม่ได้แล่นอยู่บนถนนในเมืองที่เต็มไปด้วยความเจริญ
แผ่นหลังกว้างของคนที่คุมพวงมาลัยรถอยู่เหมือนใครบางคนที่เธอคุ้นหน้า ทว่าสิ่งที่เขาทำกับเธอบ่งชัดว่าตอนนี้เขาไม่ได้ปรารถนาดีต่อเธอแน่นอน ที่นี่คือที่ไหน? ห้วงความคิดของหญิงสาวเต็มไปด้วยคำถามมากมาย เธอสับสนและเริ่มหวาดกลัว
“ฉันอยู่ที่ไหน แล้วทำไมถึงทำกับฉันแบบนี้”
เจ้าสาวผู้ไร้เดียงสายกแขนทั้งสองข้างขึ้นดูเชือกที่มัดข้อมือของเธอเอาไว้อย่างแน่นหนา
ผู้ชายคนนั้นหัวเราะในลำคอหึๆ
ลูกพีชพยายามขยับตัวลุกขึ้นนั่งพิงหลังกับแผงประตูฝั่งหนึ่งด้วยความทุลักทุเล มองผ่านกระจกออกไปพบเพียงแต่ม่านฝนหนาทึบจนแทบไม่เห็นทรรศนีย์ภาพด้านนอกตัวรถ
“ตื่นแล้วสินะ ดีแล้วจากนี้ไปพวกเราคงต้องเดินเท้าเพราะรถยนต์มาได้เพียงเท่านี้”
อัลเบร์โตหยุดรถแล้วหันหน้ามาแสยะยิ้มให้หญิงสาว
“คุณจับตัวฉันมาทำไม” ความกลัวทำให้ขอบตาของเธอรื้น หัวสมองของเธอเริ่มประมวลผลเกี่ยวกับสถานการณ์ที่กำลังเผชิญ
“คุณจับตัวฉันมาทำไม” ชายหนุ่มเลียนเสียงของเธอ
“เลิกแบ๊วได้แล้วอีหนู จับมาทำแม่มั้ง อย่าโง่สิ หน้าตาสวยหุ่นดีแบบนี้อย่าบอกนะว่ายังไม่เคย พ่อแม่ของเธอคงพาแห่ไปหาพวกเสี่ยมาหลายรายแล้วม้าง”
“นี่คุณ…”
อัลเบร์โตเลิกคิ้วมองสีหน้าเหวอๆ ของเจ้าสาววัยสิบแปดอย่างนึกขำ
“คิดว่าไงล่ะ นี่คงฝันหวานล่ะสิว่าได้เจ้าบ่าวเป็นเจ้าชายรูปหล่อในตระกูลสูงศักดิ์ ฐานะร่ำรวยล้นฟ้า แล้วชีวิตของเธอกับคนในครอบครัวจะหลุดพ้นจากหนี้สินกองโต กลายมาเป็นมหาเศรษฐีมีหน้ามีตาในสังคมอีกครั้ง เหอะๆ”
ชายหนุ่มปีนจากเบาะหน้ามานั่งอยู่เบาะหลังกับหญิงสาว เขายกมือบีบปลายคางของเธอ
“เสียใจด้วยนะน้อง สิ่งที่เธอจะได้คือผัวรูปหล่ออันนี้ฉันไม่เถียง แต่ตระกูลอมรพันธ์หัสดินทร์จะไม่ได้เงินของฉันแม้นแต่บาทเดียวเพราะพวกเธอได้พรากสิ่งที่มีค่าของฉันไปเยอะแล้ว จำใส่หัวเอาไว้”
ชายหนุ่มดันมือที่บีบปลายคางของหญิงสาวออกอย่างแรงด้วยความโมโหจนศีรษะของเธอกระแทกเข้ากับกระจกเสียงดังตึง ใบหน้าของลูกพีชแสดงสีหน้าของความเจ็บปวด
“ปล่อยฉันไปเถอะนะ ขอร้องล่ะ” หยาดน้ำตาของหญิงสาวไหลลงอาบแก้ม
“ไม่เอาสิไม่งอแงนะ”
อัลเบร์โตยกปลายนิ้วเกลี่ยหยาดน้ำตาออกลวกๆ
“เรายังไม่ได้เล่นสนุกกันเลย วันนี้เป็นวันแต่งงานของเรานะแล้วเจ้าสาวก็ต้องเข้าหอใช่ไหม เอ… จัดซะในรถเลยดีไหมบรรยากาศเป็นใจซะด้วย”
ดวงตาดำใหญ่จ้องใบหน้าของเจ้าสาวและไล่ต่ำลงมายังหน้าอกของเธออย่างหยาบคาย
- ผู้เขียน
