ตอนที่22 นายสมิงจอมโหด
เรือนแพ…
ลูกพีชวางแขนทั้งสองข้างลงเป็นระนาบเดียวกับขอบหน้าต่าง วางคางบนท่อนแขนทอดสายตามองไปยังกลุ่มต้นไม้ใหญ่สีเขียวขจีที่ขึ้นแน่นขนัดอยู่อีกฝั่ง จากเรือนแพที่เธออยู่คะเนด้วยสายตาแล้วต้องว่ายน้ำฝ่าไปหลายสิบเมตรทีเดียวกว่าจะข้ามไปถึงได้ หากข้อเท้าของเธอไม่ถูกโซ่เส้นใหญ่ล่ามเอาไว้ก็คงจะดีไม่น้อย ช่วงเวลาที่อยู่เพียงลำพังหญิงสาวมักจะคิดวางแผนหลบหนีไปจากเรือนแพบ้าๆ นี่ตลอดเวลา ระหว่างที่เธอกำลังนึกคิดอะไรเพลินๆ อยู่นั่นเองเสียงเท้าหนักๆ ก็เหยียบย่ำพื้นเรือนแพตรงปรี่เข้ามาหาเธอ ยังไม่ทันที่หญิงสาวจะหันไปมองเจ้าของเสียงเดินก็มีมือจิกทึ้งลงบนศีรษะของเธออย่างแรง แล้วกระชากจนลูกพีชหงายหลังตกจากแคร่ไม้ไผ่
เสียงดังโครม!
“โอ้ย”
ร่างอรชรกระแทกพื้นเสียงดังความเจ็บร้าวแล่นไปทั่วสะโพก แต่เจ้าของมือเรียวปริศนาก็ยังไม่ยอมปล่อยปอยผมของเธอ
“ปล่อยฉันนะ เธอเป็นใครทำไมทำอย่างงี้ ฉันเ
