ตอนที่ 8 นักแข่งคนใหม่
2083 คำ
"กรี๊ดดดดดด"
หลังจากที่ได้ช่องทางติดต่อของอคินแล้วแพรวาก็รีบวิ่งมาที่หลังตึกคณะแล้วร้องกรี๊ดออกมาด้วยความดีใจ ที่ได้เขาเป็นพี่รหัสสมใจหวังแล้ว
"โอ้ย ยัยแพร วิ่งมาฉันก็นึกว่าจะมาร้องไห้ ตกใจหมด"
โมนาเอ่ยถามขึ้นด้วยความตกใจ ขณะที่เธอคุยกับเอสพี่รหัสของเธออยู่ก็เห็นแพรวาวิ่งไปที่หลังตึกคณะ เธอจึงรีบวิ่งตามมาดูด้วยความเป็นห่วงเพราะเอสบอกว่าอคินนั้นเป็นคนพูดตรงไม่สนใจความรู้สึกใคร เธอจึงกลัวว่าเพื่อนจะโดนอคินพูดใส่จนต้องวิ่งมาร้องไห้ แต่ผิดคาดเพราะแพรวานั้นวิ่งมาร้องกรี๊ดด้วยความดีใจซะงั้น
"ฉันดีใจอ่ะแก นี่ฉันใช้แต้มบุญหมดยังเนี่ย ขอให้ได้พี่เค้าเป็นพี่รหัสสิ่งศักดิ์สิทธิ์ก็จัดให้ตามคำขอเลย สิ่งศักดิ์สิทธิ์ขาถ้าแต้มบุญหนูยังไม่หมดได้โปรดขอให้พี่อคินโสดด้วยเถอะนะคะ"
แพรวาพูดขึ้นพร้อมกับพนมมือไหว้ขอพรสิ่งศักดิ์สิทธิ์จนโมนาได้แต่ส่ายหน้ายอมกับการกระทำของเพื่อนตัวเอง
"เป็นหนักนะแกเนี่ย กลับกันเถอะเดี๋ยวจะไม่ทันรถเมล์"
แพรวาพยักหน้าแล้วเดินไปรอรถเมล์กับโมนาแต่ขึ้นรถคนละสายเพราะคอนโดกับบ้านของโมนานั้นอยู่คนละทางกัน แพรวานั่งรถมาถึงคอนโดก็รีบขึ้นไปที่ห้องทันที แต่ขณะที่เธอเดินออกจากลิฟต์ก็สังเกตเห็นของในถังขยะหน้าลิฟต์ชั้นของตัวเอง
"ไม่ยอมกินเลยสินะ"
แพรวาพูดขึ้นเมื่อเห็นกล่องอาหารเช้าที่เธอทำให้อคิน เธอไม่ได้โกรธเขาเลยแม้แต่น้อยเพราะดูจากนิสัยเขาแล้วคงไม่ยอมกินอาหารของเธอง่ายๆ แน่
"ไม่เป็นไร ต้องมีสักวันที่พี่ต้องหันมาติดใจรสชาติอาหารของแพรแน่ๆ"
แพรวาพูดให้กำลังใจตัวเองด้วยรอยยิ้ม คนอย่างเธอไม่เคยท้ออะไรง่ายๆ อยู่แล้ว เมื่อพูดพึมพำได้สักพักเธอก็เดินเข้าห้องตัวเองไป แต่ขณะที่กำลังจะเดินไปเปลี่ยนเสื้อผ้าก็ได้ยินเสียงเรียกเข้าโทรศัพท์เธอดังขึ้น เมื่อเห็นเป็นเบอร์รามินเธอก็กดรับทันที
"ว่าไงรามิน"
(แพรเลิกเรียนรึยัง)
"เลิกแล้ว เราเพิ่งกลับมาถึงห้อง รามินมีอะไรหรอ"
(วันนี้แพรยังจะมาแข่งรถกับเรามั้ย)
"ไปสิ จะให้เราไปตอนนี้เลยหรอ"
แพรวาเอ่ยถามรามินพร้อมกับดูนาฬิกาที่ข้อมือของตัวเองก็เป็นเวลาเกือบห้าโมงเย็นแล้ว
(อือ อยากให้มาเลือกรถแล้วเช็คก่อนลงแข่งน่ะ แพรจะได้ไม่กลับดึกด้วย)
"โอเค รามินส่งโลเคชั่นมาเลยเดี๋ยวเรารีบไปนะ"
แพรวาวางสายทันทีเมื่อพูดจบจากนั้นก็ก็มีแจ้งเตือนไลน์ของรามินดังขึ้นเพราะเขาแชร์โลเคชั่นให้เธอ เมื่อแพรวากดดูโลเคชั่นคร่าวๆ ก็เห็นว่าสนามอยู่ไม่ไกลสักเท่าไหร่ใช้เวลาไม่เกินยี่สิบนาทีคงถึง แพรวากดออกจากแชทรามินก็เห็นไลน์ของอคินที่เธอเพิ่มเพื่อนไว้ จึงส่งข้อความหาเขาทันที
Praewa : สวัสดีค่ะพี่รหัสสุดหล่อของแพร
เมื่อแพรวาส่งข้อความไปสักพักก็ขึ้นแจ้งเตือนว่าอ่านแล้ว แต่ไม่มีข้อความตอบกลับของอคินเลยสักนิด
Praewa : ทำอะไรอยู่คะ
Praewa : ถ้าไม่ตอบแพรไปเคาะห้องน๊า
Akin : อย่ามาก่อกวน ฉันต้องการพักผ่อน
เมื่อเห็นอคินอ่านแต่ไม่ตอบ แพรวาจึงขู่จะไปเคาะห้องเขา แล้วก็ได้ผลจริงๆ เมื่อเห็นอคินพิมพ์ตอบกลับมา ถึงจะเป็นคำตอบที่ไม่ค่อยดีสักเท่าไหร่ก็เถอะ
Praewa : โอเคค่ะ งั้นแพรไม่กวนดีกว่า พักผ่อนเยอะๆ นะคะ เดี๋ยวจะทักไปหาใหม่
Akin : สติ๊กเกอร์โมโห
แพรวาหัวเราะออกมาทันทีเมื่อเห็นเขาส่งสติ๊กเกอร์โมโหมาให้
"อารมณ์ร้อนจริงๆ อิอิ"
แพรวาเลิกส่งข้อความไปกวนอคินแล้วรีบไปเปลี่ยนเสื้อผ้าเพื่อนั่งแท็กซี่ไปที่สนามแข่งรถทันที เมื่อแพรวามาถึงแล้วเธอก็เดินมาทางเข้าของสนามรู้สึกแปลกใจไม่น้อยเพราะเห็นมีผู้ชายชุดดำสองคนยืนเฝ้าอยู่ทางเข้าด้วย
"ขอโทษนะคะพอดีฉันเป็นเพื่อนของรามินค่ะ เค้านัดให้มาหาที่นี่"
แพรวาเอ่ยบอกกับผู้ชายชุดดำที่ยืนอยู่หน้าทางเข้าด้วยท่าทางสุภาพ
"คุณแพรวาใช่มั้ยครับ"
"ค่ะ"
แพรวาขานตอบทันทีเมื่อหนึ่งในชายชุดดำถามขึ้น
"เชิญทางนี้ครับ คุณรามินรออยู่ที่โรงเก็บรถแข่งครับ"
แพรวาพยักหน้าแล้วเดินตามชายชุดดำเข้าไปข้างในทันที
"ไงแพร มาถึงเร็วมาก พักอยู่ใกล้สินะ"
รามินเอ่ยทักทายแพรวาด้วยรอยยิ้มเมื่อเห็นเธอเดินเข้ามา
"อือ ไม่คิดว่าจะอยู่ใกล้ขนาดนี้ โห นี่รถแข่งของรามินหมดเลยหรอ"
แพรวาตาลุกวาวทันทีเมื่อเห็นรถแข่งนับสิบคันจอดเรียงกันอยู่แถมแต่ละคันมีแต่ราคาแพงๆ ซึ่งรถของพี่ชายเธอที่ใช้แข่งราคาไม่ได้ครึ่งของรถพวกนี้ด้วยซ้ำ
"ใช่ รถเราทั้งหมด แพรเลือกเลย ถูกชะตากับรถคันไหนล่ะ"
"จะดีหรอรามิน รถพวกนี้ราคาหลักล้านหมดเลยนะ บางคันห้าล้านขึ้นด้วยซ้ำ"
แพรวาเอ่ยถามรามินด้วยความเกรงใจไม่คิดว่ารถแข่งของเขาจะเป็นรถที่ราคาแพงแบบนี้ ที่เธอรู้เพราะเธอนั้นศึกษารถแข่งมาตลอด
"รู้รายละเอียดดีสมกับเป็นนักแข่งจริงๆ เลือกเถอะ เราอยากรู้ว่าฝีมือการขับรถของแพรจะเก่งขนาดไหน"
รามินพูดขึ้นอีกครั้งเพื่อให้แพรวาเลือกรถ เมื่อเห็นรามินทำตัวสบายๆ เธอจึงเดินเลือกรถแข่งแล้วไปหยุดที่คันสีดำแดงเพราะเป็นสีที่เธอชอบ
"รามิน เราเอาคันนี้ได้มั้ย"
แพรวาชี้มาที่รถแข่งคันที่เธอเลือกให้รามินดู
"ได้อยู่แล้ว เดี๋ยวเช็ครถให้นะ หรือแพรจะเช็คเอง"
"เดี๋ยวเราเช็คเอง รามินใช้คันนั้นแข่งใช่มั้ย"
แพรวาเอ่ยถามรามินเมื่อเห็นเขากำลังเช็ครถแข่งสีน้ำเงิน จนรามินพยักหน้าตอบ เพราะคันสีน้ำเงินคันนี้เป็นลูกรักคันโปรดของเขา ขณะที่รามินกำลังเช็ครถตัวเองก็เห็นแพรวานั้นหยิบเครื่องมือเช็ครถอย่างคล่องแคล่วบ่งบอกว่าเธอนั้นเคยแข่งรถมาแน่นอน รามินจึงไว้ใจให้เธอเช็ครถด้วยตัวเอง
"รามิน แพรมีอะไรอยากจะขอน่ะ"
เมื่อเช็ครถเสร็จแล้วขณะที่รามินกำลังจะขึ้นรถตัวเองเพื่อขับออกไปที่จุดสตาร์ทแข่ง แพรวาก็เดินมาหาเขาพร้อมกับพูดขึ้น
"ว่ามาสิ"
"ทุกครั้งที่เราลงแข่งรถ อย่าให้ใครรู้ได้มั้ยว่าเป็นเรา เราไม่อยากให้คนอื่นรู้ว่ามีผู้หญิงมาแข่งด้วยอ่ะ ได้มั้ยรามิน"
แพรวาเอ่ยขอรามินไปตามตรงเพราะเธอไม่อยากให้คนอื่นรู้ว่าเธอลงแข่ง
"ได้อยู่แล้วใช้ชื่อแฝงเอาก็ได้ อีกอย่างถ้าฝีมือแพรดีพอที่จะอยู่ในสังกัดเรา ยังไงเราก็ให้สิทธิ์การตัดสินใจกับนักแข่งในสังกัดอยู่แล้ว ป่ะ ไปดวลกัน ถึงจะเป็นผู้หญิงเราก็ไม่ออมมือให้หรอกนะ ฮ่าๆ"
รามินพูดขึ้นพร้อมกับหัวเราะออกมา
"ได้ ในสนามคือคู่แข่งไม่มีคำว่ามิตรภาพนะ"
แพรวาพูดขึ้นพร้อมกับเดินไปขึ้นรถที่ตัวเองเลือกมาที่จุดสตาร์ทในสนามทันที
"วันนี้ไม่มีแข่ง แล้วรามินแข่งกับใคร"
อคินเอ่ยถามไดม่อนทันทีเมื่อเดินเข้ามายังห้องดูการแข่งขันข้างบน เขาตั้งใจจะไปดูงานที่ผับแต่ไดม่อนโทรเรียกให้มาดูเอกสารการซื้ออะไหล่แต่งรถช่วยก่อน เมื่อเขามาถึงลูกน้องก็บอกว่าไดม่อนอยู่ที่ห้องดูการแข่งเขาจึงเดินเข้ามาเห็นรามินกำลังเตรียมตัวแข่งกับรถอีกคันจึงเอ่ยถามไดม่อนด้วยความสงสัย
"เห็นว่าเป็นเพื่อนที่มหาลัย ถ้าฝีมือดีก็จะให้อยู่ในสังกัดเราด้วย กูเลยมาดูว่าฝีมือจะดีพอที่จะเข้าเป็นนักแข่งในสังกัดเรารึเปล่า มึงก็มาดูด้วยแล้วค่อยไปตรวจเอกสารจะได้ช่วยตัดสินใจ"
"อืม"
อคินตอบกลับไดม่อนสั้นๆ พร้อมกับชงเหล้าที่ไดม่อนนั้นเตรียมมาดื่มรอดูการแข่งขัน เมื่อสัญญาณดังขึ้นรถทั้งสองคันก็ออกตัวพร้อมกันเรียกได้ว่าความเร็วสูสีกันเลยทีเดียว
"เล่นจี้รามินได้ขนาดนี้ฝีมือไม่ธรรมดาจริงๆ"
ไดม่อนพูดขึ้นขณะดูการแข่งรถเพราะรถของแพรวาตามจี้รามินมาติดๆ เธอเสียเปรียบรามินช่วงทางโค้งเพราะรามินนั้นคุ้นเคยสนามมากกว่า สุดท้ายรามินก็เป็นผู้ชนะเช่นเคย
"มึงคิดว่าไงไอ้คิน สมควรให้มาอยู่ในสังกัดเรามั้ย"
ไดม่อนเอ่ยถามอคินทันทีเมื่อดูการแข่งจบ
"รับอยู่แล้ว ถึงจะแพ้รามินคงแพ้เพราะไม่คุ้นสนาม อีกอย่างไม่เคยมีใครตามจี้รามินเข้าเส้นชัยได้ใกล้ขนาดนี้ กูไปตรวจเอกสารล่ะ"
พูดจบอคินก็เดินออกจากห้องตรงไปที่ห้องทำงานของเขาทันที เพราะตรวจเอกสารที่สนามเสร็จเขาต้องไปที่ผับต่อ ทางด้านรามินและแพรวาเมื่อแข่งเสร็จก็ขับรถเข้ามาในโรงเก็บรถแข่งของรามิน
"แพร เธอโคตรเจ๋งว่ะ เราเกือบแพ้"
รามินเอ่ยชมแพรวาทันทีเมื่อลงจากรถ ยอมรับว่าตอนแรกเขาก็ตกใจไม่คิดว่าฝีมือการแข่งของแพรวาจะเก่งขนาดนี้เพราะไม่เคยมีใครตามจี้ความเร็วเขาได้ใกล้แบบนี้มาก่อน
"ชมเกินไปแล้ว ยังไงเราก็แพ้รามินอยู่ดี ว่าแต่เราผ่านมั้ย จะได้เข้าเป็นนักแข่งในสังกัดของเธอรึเปล่า"
แพรวาเอ่ยถามรามินด้วยสีหน้าอยากรู้ เพราะเป็นบททดสอบว่าเธอเหมาะจะเป็นนักแข่งจริงๆ รึเปล่า
"ผ่านอยู่แล้ว คิดชื่อนามแฝงในการแข่งไว้เลย เดี๋ยวเราเอาไปเสนอพี่ชายเรา"
"รามินมีพี่ชายหรอ"
แพรวาเอ่ยถามรามินทันทีเพราะเธอเพิ่งรู้ว่าเขามีพี่ชาย
"เรียกว่าเป็นแบบลูกพี่ลูกน้องน่ะ"
"อ่อ งั้นเรากลับก่อนนะ ไว้ได้ชื่อแล้วจะส่งแชทให้"
แพรวาพูดขึ้นโดยไม่ถามอะไรเกี่ยวกับพี่ชายของรามินเลยแม้แต่น้อย
"เดี๋ยวเราไปส่ง นั่งแท็กซี่ดึกๆ มันอันตราย"
แพรวาพยักหน้าตอบทันทีโดยไม่ปฏิเสธเพราะคิดว่าให้รามินไปส่งดีกว่านั่งแท็กซี่ไปกับคนแปลกหน้า แพรวาบอกทางรามินจนมาถึงคอนโดของเธอ
"แพรพักที่นี่หรอ โคตรบังเอิญ พี่ชายเราก็พักที่นี่เหมือนกัน เดี๋ยวว่างๆ พาไปทำความรู้จัก แต่ต้องทำใจหน่อยนะเพราะพี่ชายคนนี้ของเราปากร้ายมาก ด่าเจ็บกว่าแม่ค้าตลาดสดอีก"
"ฮ่าๆ พูดเป็นเล่นไป"
แพรวาหัวเราะทันทีเมื่อได้ยินรามินพูดถึงพี่ชายเขาในเชิงกวนๆ
"งั้นเราไปนะ ขอบใจนะที่มาส่ง เจอกันที่มหาลัยพรุ่งนี้"
แพรวาลงจากรถทันทีเมื่อรามินพยักหน้าตอบ เมื่อเห็นรามินขับรถไปแล้วเธอก็เดินเข้าไปในคอนโดทันที แพรวารีบอาบน้ำเข้านอนโดยไม่คิดจะหาอะไรกินเพราะเพลียจากการแข่งรถวันนี้ ด้วยความที่เธอห่างการแข่งไปนานจึงตั้งใจและใช้สมาธิสูงทำให้ร่างกายเหนื่อยล้าไม่น้อย พอทิ้งตัวลงที่นอนเธอก็หลับทันที
- ผู้เขียน
