"ฮืออ พี่อคินนะพี่อคินทำไมถึงไม่เชื่อที่หนูพูด"
แพรวาพูดขึ้นพร้อมกับร้องไห้ออกมาเมื่อเธอเดินเข้ามาในห้องแล้วก็ทรุดตัวลงร้องไห้ที่ประตูทันที เธอไม่ได้โกรธที่เขารุนแรงใส่เธอ แต่กลับรู้สึกเสียใจที่เขานั้นเข้าใจเธอผิดแถมยังไม่เชื่อคำพูดของเธออีกต่างหาก
"ทำยังไงดียัยแพร จะพิสูจน์ตัวเองยังไงดี ฮือออ ตันหมดแล้วตอนนี้สมองฉัน"
ขณะที่แพรวากำลังพูดอยู่คนเดียวเสียงโทรศัพท์ในกระเป๋าเธอก็ดังขึ้น เมื่อเห็นเป็นเบอร์แม่โทรมาแพรวาจึงหยุดร้องไห้แล้วรีบรับสายแม่ทันที
"สวัสดีค่ะแม่"
(ทำอะไรอยู่ลูก)
"แพรเพิ่งมาถึงห้องค่ะ กำลังจะทำอาหารเย็นกิน แม่ทำอะไรอยู่คะ"
(แพรลูก กลับมาบ้านได้มั้ย)
"มีอะไรรึเปล่าคะแม่ แม่ร้องไห้หรอคะ"
แพรวาเอ่ยถามแม่ทันทีเมื่อได้ยินเสียงพูดเหมือนแม่กำลังกลั้นไม่ให้ร้องไห้อยู่
(ยายอาการทรุดหนักแล้ว กลับมาดูใจยายเป็นครั้งสุดท้ายได้มั้ยลูก)
"แพรจะรีบกลับวันนี้เลยค่ะ แค่นี้ก่อนนะคะแม
