บทที่ 9
1927 คำ
เฟลิซิตี้อึ้งไปครู่หนึ่ง!
“สามีของฉันเท่านั้นที่พูดคำเหล่านี้ได้!” เธอคิดว่า.
“วิลเลียม ฉันไม่เชื่อคำพูดที่กล้าหาญของคุณ”
“อย่างไรก็ตาม ดูเหมือนข้าจะชอบจิตวิญญาณที่ไม่มีใครเทียบได้ของท่าน...”
“ด้วยคำพูดของคุณ ไม่ว่าฉันจะเหนื่อยและเหนื่อยแค่ไหน ฉันก็จะเต็มใจ...”
“กลับบ้านกันเถอะ” วิลเลียมเอื้อมมือออกไปและต้องการดึงเฟลิซิตี้ขึ้น
ในขณะนี้ Felicity รู้สึกอาย เธอแสร้งทำเป็นไม่เห็น เธอลุกขึ้นอย่างนุ่มนวล หยิบกระเป๋าเดินไปข้างหน้า
"โอเค กลับบ้านกันเถอะ!"
วิลเลียมเลิกคิดที่จะกลับไปหาครอบครัวไป่ แต่เขาพบว่าเขาต้องกลับไป
เขาไม่ต้องการให้ใครในตระกูลไปกลั่นแกล้งเฟลิซิตี้!
ระหว่างทาง ทั้งสองคนก็พูดไม่ออกอีกครั้ง คราวนี้เฟลิซิตี้พูดก่อน เธอมีคำถามสองสามข้อ เธอจะไม่พอใจถ้าเธอไม่ถาม
“วิลเลียม นั่นโรลส์-รอยซ์ของคุณเมื่อวานหรือเปล่า” เฟลิซิตี้ถาม
คำถามยังคงวนเวียนอยู่ในหัวของเธอตั้งแต่เมื่อคืนก่อน และมันก็ไม่หายไป
วิลเลี่ยมพูดอย่างสบายๆ "มันเป็นของเพื่อน พวกเขาพาฉันไปทานอาหารเย็น"
ทันใดนั้น ดวงตาของเฟลิซิตี้ก็มืดมน และน้ำเสียงของเธอก็เปรี้ยวมากเช่นกัน “เมลิสซ่าเหรอ?”
เมื่อมองดูใบหน้าที่หึงหวงแต่น่ารักของเฟลิซิตี้ วิลเลียมก็อยากจะหัวเราะ
ดูเหมือนว่ามีความสนุกสนานเล็กน้อยระหว่างคู่รัก เมื่อก่อนเขาน่าเบื่อเกินไป
“ฉันสาบานว่าวันนี้เป็นครั้งแรกที่ฉันได้พบกับเมลิสซ่า!” วิลเลี่ยมกล่าว
ใบหน้าของเฟลิซิตี้เปลี่ยนเป็นสีแดง เธอรู้ว่าจิตใจของเธอถูกมองเห็นโดยวิลเลียม
“แล้วทำไมเมลิสซ่าถึงทำกับคุณแบบนี้...” เฟลิซิตี้ไม่ยอมแพ้และถามต่อ
“บางทีเธออาจไม่ต้องการร่วมมือกับคุณ” วิลเลี่ยมกล่าว
อย่างไรก็ตาม ยังมี Harper Wang คอยสนับสนุน Melissa จากด้านหลัง ปัจจุบัน วิลเลียมไม่สมควรเปิดเผยความสัมพันธ์ระหว่างฮาร์เปอร์กับตัวเขาเอง
“โอ้” เฟลิซิตี้พูด และดูเศร้าอีกครั้งในทันใด
“ถ้ากลับบ้านแล้ว แม่จะทำให้เรื่องยุ่งยากอีกแล้ว ถ้าครั้งนี้ฉันเจรจาเรื่องคลีนิคไม่สำเร็จ ยายของฉันคงโดนทำโทษอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ ทำไมเราถึงได้อนาจใจขนาดนี้”
เฟลิซิตี้พูดอย่างสบายๆ แต่วิลเลียมรู้สึกได้ในใจ “ทุกอย่างจะเรียบร้อย เพราะฉันตื่นแล้ว”
เฟลิซิตี้หัวเราะออกมา เธอช่างงดงามเสียจนดวงดาวสูญเสียความแวววาวไป
วิลเลียมอึ้งไปครู่หนึ่ง
“คุณแค่คุยโว ฉันแค่อยากให้คุณแข็งแกร่งขึ้นในอนาคต อย่าปล่อยให้ฉันโดดเดี่ยวและช่วยไม่ได้” เฟลิซิตี้พูดด้วยรอยยิ้ม
วิลเลี่ยมส่ายหัวและคิดกับตัวเอง “ไม่ ตลอดชีวิตที่เหลือของฉัน”
หลังจากอารมณ์แปรปรวนรุนแรงของทั้งคู่เมื่อวานนี้ วิลเลียมไม่เคยอยากเสียผู้หญิงโง่ๆ คนนี้ไปตลอดกาล
ในเวลานี้ โทรศัพท์ของวิลเลียมดังขึ้น และเขาก็หยิบขึ้นมาโดยไม่ได้ตั้งใจ
หลังจากฟังจบ เขาก็วางสายและพูดอย่างเขินอาย “เฟลิซิตี้ เข้าไปข้างในก่อน ฉันมีธุระที่ต้องทำข้างนอก”
“คุณจะไปพบเมลิสซ่าไหม” เฟลิซิตี้เพิ่งแอบดูคำพูดทางโทรศัพท์ และเสียงของเธอก็เปรี้ยวอีกครั้ง
“ใช่ แต่เพื่อธุรกิจ ถ้าพรุ่งนี้คุณยายขอให้คุณไปที่บ้าน ฉันจะไปกับคุณ” วิลเลียมกล่าว
เฟลิซิตี้รู้สึกอบอุ่นในหัวใจของเธอ
วิลเลียมไม่เคยไปบ้านคุณยายมาก่อน เธอเป็นคนรับแรงกดดันเสมอมา
ตอนนี้ทุกอย่างดูเหมือนจะเปลี่ยนไป
เฟลิซิตี้พยักหน้าทันที
วิลเลียมส่งเฟลิซิตี้ไปที่ประตูบ้านและนั่งแท็กซี่ไปที่บริษัทยาของลิเดีย
เมื่อเห็นวิลเลียมเดินเข้ามา เมลิสสาก็กำลังจะพบเขาเมื่อเธอเห็นเงาดำบินออกไปพร้อมกับเสียงหวือหวา
“โอ้ คุณคือวิลลี่ คุณหล่อมาก”
วิลเลี่ยมตกตะลึงเมื่อเห็นผู้หญิงที่หน้าเขาเหมือนแฟนเกิร์ล
ผู้หญิงคนนี้มีเสน่ห์ เธอสวมเสื้อคลุมสีขาวซึ่งทำให้เธอดูน่าหลงใหล
อย่างไรก็ตาม การเลียรองเท้าทั้งหมดนี้ทำให้เขารู้สึกไม่มีอำนาจที่จะบ่น
นอกจากนี้ ใครคือวิลลี่?
เมลิซซ่าโพล่งออกมาด้วยเหงื่อและรีบไปแนะนำแม็ก
ลิเดียเลิกนิสัยขี้โมโหและกลับไปทำงานทันที เธออธิบายเหตุผลที่เธอขอให้วิลเลียมมา
เมื่อวิลเลียมได้ยินว่าใบสั่งยาของเขาเปื้อนเลือดประจำเดือน เขาก็พูดไม่ออกในทันใด
อย่างไรก็ตาม เขาไม่มีเวลาสนใจเรื่องพวกนี้ เขาจึงเขียนอีกเรื่องหนึ่งและส่งต่อให้ลิเดีย
“ฮ่าฮ่า วิลเลียมเยี่ยมมาก!” ลิเดียจูบใบสั่งยาอย่างหนักและกระโดดกลับไปที่ห้องแล็บอีกครั้ง
วิลเลี่ยมและเมลิสซามองหน้ากันอย่างตกตะลึง
ครึ่งชั่วโมงต่อมา ลิเดียกระโดดออกมาพร้อมกับครีมสองขวดในมือของเธอ ขวดหนึ่งเป็นสีเขียวและอีกขวดหนึ่งเป็นสีสลัว
ในเวลานี้มีบางคนมาที่สำนักงาน
ชายชราทั้งห้าเข้ามาด้วยความไม่พอใจ
ลิเดียดีใจมากที่ได้เห็นชายชราเหล่านี้ เธอกระซิบกับวิลเลียมว่า "พวกเขาเป็นผู้เชี่ยวชาญทางการแพทย์ที่มีอำนาจมากที่สุดในบริษัทของเรา พวกเขาเก่งที่สุดในเมือง Qena! รอดู!"
“คุณหวาง ในที่สุดคุณก็มาถึงแล้ว ดูสิ ฉันมีใบสั่งยาที่วิเศษมาก และครีมที่ฉันทำนั้นดีกว่าครีมที่คุณเคยทำมาก่อนพันเท่า!”
หลังจากฟังคำพูดของเธอ ชายชราคนหนึ่งก็หน้ามืดมนทันที!
วิลเลียมเงียบไปครู่หนึ่ง ไม่เพียงแต่ IQ ของ Lydia ต่ำ แต่ EQ ของเธอก็ขาดเช่นกัน
ในช่วงสองปีที่ผ่านมา คุณหวังถูกลิเดียไม่พอใจ
เด็กหญิงคนนี้ซึ่งอาศัยในวัยหนุ่มสาวของเธอได้เสนอความคิดที่บ้าๆ บอๆ ตลอดทั้งวัน เธอมักจะแนะนำสิ่งที่สุ่มให้กับผู้นำ
ด้วยเหตุนี้ ผู้เชี่ยวชาญระดับสูงหลายคนจึงจะถูกสอบสวนโดยผู้นำเป็นครั้งคราว เพื่อซึมซับความคิดของคนหนุ่มสาวมากขึ้น
“โฮะโฮะ สาวน้อย นี่มันอะไรกันเนี่ย”
"เหตุผลที่เรามีส่วนร่วมในอุตสาหกรรมยาคือการที่เรามีประสบการณ์"
"คุณกล้าดียังไงที่บอกว่าใบสั่งยาแบบสุ่มดีกว่ายาที่ฉันเคยทำให้สมบูรณ์แบบมาหลายสิบปี"
เธอไม่รู้จริงๆ
เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ คุณหวังก็มองไปที่ลิเดีย “คุณไปเอาใบสั่งยานี้มาจากไหน”
ลิเดียบอกว่าหนังสือนี้เขียนโดยวิลเลียม และส่งใบสั่งยาให้นายหวางเพื่อตรวจดู
ชายชราหัวเราะเยาะทันทีและมองไปที่ William Lu “ฮ่าฮ่า ชายหนุ่มกล้าดียังไงมาหยิบใบสั่งยาขึ้นมา”
พวกเขามองไปที่ลิเดียและทำให้เธอพูดได้ยาก
“หนุ่มน้อย คุณกล้าดียังไงมาเขียนมัน”
“คุณทำวิจัยล่วงหน้าหรือยัง”
"ยานี้มีผลอย่างไร? มีผลข้างเคียงอย่างไร?"
“คุณสั่งยาเอง ได้รับการอนุมัติจากบริษัทแล้วหรือ”
ทันใดนั้น ลิเดียก็มึนงง และใบหน้าของเธอก็มืดมนอย่างมาก
“ดูเหมือนฉันจะประมาทเกินไป”
จู่ๆ ลิเดียก็รู้สึกว่าเธอใจร้อนเกินไป เธอแค่รู้สึกว่าใบสั่งยาของวิลเลียมนั้นวิเศษมาก แต่จริงๆ แล้วเธอไม่ได้ค้นคว้าอะไรเลย...
อย่างไรก็ตาม เนื่องจากวิลเลียมสามารถเขียนใบสั่งยานี้ได้ เขาจึงต้องค้นคว้ามาบ้างแล้ว
เธอวางความหวังไว้กับวิลเลียมทันที
ในเวลานี้ คุณหวางมองดูวิลเลียมอีกครั้ง
“เจ้าหนู เจ้ามีคุณสมบัติในการฝึกแพทย์หรือไม่?”
“พี่เรียนแพทย์อยู่เหรอ”
วิลเลียมส่ายหัว
ทันใดนั้น ดวงตาของชายชรากลับดูถูกเหยียดหยามมากยิ่งขึ้น
จู่ๆ หัวใจของลิเดียก็เย็นชา!
“ผู้ชายคนนี้ไม่ใช่นักศึกษาแพทย์เหรอ?”
แต่ก็ยังกล้าเขียน...
"มันจบแล้ว!"
ลิเดียเหลือบมองวิลเลียมอย่างเศร้าโศกและขอโทษชายชรา “ฉันขอโทษ ฉันประมาท ฉันจะไม่ทำอย่างนี้อีก”
“ไร้สาระ! ไร้สาระ! คุณแอบสั่งยาและเอาบุคลากรที่ไม่เกี่ยวข้องเข้ามาในบริษัทของเรา ฉันสงสัยจริงๆ ว่าพวกเขามาที่นี่เพื่อขโมยความลับของบริษัท ฉันจะแนะนำผู้นำในวันพรุ่งนี้ว่าคุณไม่เหมาะกับอุตสาหกรรมยา คุณ” สามารถเปลี่ยนอาชีพของคุณได้โดยเร็วที่สุด” นายหวางกล่าวอย่างเย็นชา
“พวกเจ้าออกไปจากที่นี่ ก่อนที่ข้าจะแจ้งตำรวจ!”
ใบหน้าของเมลิสสาเปลี่ยนไปอย่างกะทันหัน
“ฉันไม่ควรเชื่อวิลลี่คนนี้ง่ายๆ เลย ตอนนี้ผู้เชี่ยวชาญคนเก่าถามฉันทันที เป็นไปได้ไหมที่คำพูดของผู้เชี่ยวชาญจะเป็นเท็จ”
"อายคุณ ไปกันเถอะ!" เมลิสซ่ากระซิบบอกวิลเลียม
ในทางกลับกัน ลิเดียมองวิลเลียมด้วยความรู้สึกผิดและความคับข้องใจบนใบหน้าของเธอ เธอกระซิบ “วิลเลียม ฉันขอโทษ บางทีฉันอาจไม่มีประสบการณ์และตัดสินใบสั่งยาของคุณผิด ฉันคิดว่าคุณหวางพูดถูก อ่า น่าเสียดายที่คุณอธิบายไม่ได้ หากคุณรู้จักการรักษาทางการแพทย์ อย่างไร คงจะดี...”
วิลเลียมยิ้มเยาะและเดินออกไป
กลุ่มคนไร้ค่าอาศัยเพียงความอาวุโสของพวกเขาเท่านั้นและไม่รู้ว่าท้องฟ้าสูงแค่ไหนและโลกหนาแค่ไหน
เมื่อนายหวางเห็นวิลเลียมจากไป เขาคิดทันทีว่าเด็กคนนี้ถูกเปิดเผยและไม่มีหน้าที่จะอยู่ต่อ
เขามองดูแผ่นหลังของวิลเลียมอย่างดูถูกขณะที่เขาจากไปและพูดกับลิเดียว่า "เห็นไหม เธอเล่นกลต่อหน้าฉันไม่ได้ อายุของฉันก็โตพอที่จะเป็นปู่ของเขาได้..."
ลิเดียส่ายหัวเบาๆ ท้ายที่สุด วิลเลียมยังเด็กเกินไปที่จะเข้าใจยาและไม่มีประสบการณ์ เป็นธรรมดาที่เขาจะแสดงความกลัวต่อหน้าคุณหวัง...
เมื่อเธอกำลังจะปลอบวิลเลียม เธอก็เห็นว่าวิลเลียมหยุด
“การเป็นปู่ของฉัน…”
“คุณสมควรช่วยฉันถือรองเท้าด้วยเหรอ”
จู่ๆ วิลเลียมก็หันกลับมาและเดินไปหาคุณหวาง
ความเย็นพุ่งออกมาจากร่างกายของเขา!
“คุณ คุณกำลังทำอะไร บอกมาเถอะ เราอยู่ในสังคมที่อยู่ภายใต้กฎหมาย อย่ามาแตะต้องตัวฉัน!” นายวังอุทาน เมื่อเขาเห็นวิลเลียมกลับมา เขาก็ต้องตกใจกับดวงตาที่เหมือนเสือของเขา
ริมฝีปากของวิลเลียมขดเป็นรอยยิ้ม เขาหยิบขวดครีมขี้ผึ้งจากมือของลิเดียแล้วถามว่า “คุณทำนี่เหรอ?”
คุณหวางมองดูแล้วภูมิใจในทันที "ใช่! ใบสั่งยานี้เป็นความสำเร็จที่ยิ่งใหญ่ที่สุดที่ฉันได้รับจากประสบการณ์ทางการแพทย์ 50 ปีของฉัน เมื่อออกสู่ตลาดแล้วจะทำให้ ... "
วิลเลี่ยมเปิดฝาและดมครีม
เมื่อเห็นสิ่งนี้ คุณหวังก็หัวเราะและพูดว่า “เอาล่ะ คุณต้องการขโมยมันไหม นี่คือสูตรเฉพาะของฉัน ฮิฮิ ถ้าคุณคุกเข่าลงและขอร้องฉันอย่างจริงใจ ฉันจะถือว่าใจดีและบอกคุณ...”
เสียงของเขาถูกขัดจังหวะโดยวิลเลียมทันที
"มีเมล็ดคาเมลเลีย 2.2%, เจอเรเนียมฤดูร้อน 1.3%, ใบสีส้มขม 0.3%, ตะไคร้ฤดูใบไม้ร่วง 3.8%..."
เขาโบกขวดครีมที่ทุกคนถือว่าเป็นสมบัติโดยไม่ตั้งใจและโยนมันลงในถังขยะ!
"ขยะ!"
- ผู้เขียน
