นามบัตรพิเศษ
1779 คำ
" อิ่มมาก " เกวลินวางช้อนลงพร้อมกับยืดตัวขึ้นเพราะความกินจุของเธอทำให้กระโปรงนักศึกษาที่ใส่มาแน่นอึดอัด
" นึกว่าจะกินได้อีก จะสั่งของหวานสักหน่อย "
" ไม่ไหวค่ะ พอแล้ว "
" มะลิล่ะเอาอะไรไหม " รามิลหันมาถามมะลิที่นั่งอยู่ข้างๆเกวลิน
" พอแล้วเหมือนกันค่ะ " มะลิตอบยิ้มมๆ สายตาของรามิลก็หันกลับไปที่เกวลินเหมือนเดิม
เมื่อเห็นใบหน้าแววตาอันสดใสทำเอารามิลใจหวิวเมื่อต้องห่างคนตรงหน้าไปไกลแสนไกลและไม่รู้ว่าเมื่อไหร่จะได้กลับมา
" เกล มะลิ พี่มีเรื่องจะบอก " สองสาวดูตกใจไปเล็กน้อยเมื่อน้ำเสียงของเขามันฟังดูจริงจังกว่าปกติ
" พี่......พี่ต้องไปต่างประเทศ "
" เที่ยวหรอคะ " มะลิถามเสียงสดใส เขามองหน้าของสองคนสลับกัน พร้อมกับส่ายหน้าเบาๆ ทำให้เกวลินรับรู้ได้ทันทีว่ามันต้องมีอะไรมากกว่านั้น
" ต้องไปนานแค่ไหรคะ " มะลิถามออกมาเสียงเบาปนเศร้าอยู่ในนั้น
" ไม่รู้เลย อาจจะหลายวัน หลายเดือน หรือหลายปี " รามิลตอบกลับด้วยแววตาเศร้าหมองจนมะลิที่มองรู้สึกเจ็บในใจ
" ร้ายแรงหรอคะ " เกวลินถามขึ้นมาบ้าง รอยยิ้มบางๆตอบส่งกลับมา แววตานั้นแสดงชัดเจนว่ามันยากที่จะเล่า
" ต้องไปเมื่อไหร่คะ " เกวลินถามอีกครั้ง เมื่อมองใบหน้าของรามิลแล้วเธอเองก็รู้สึกเป็นห่วงเขาอยู่ลึกๆ
" บินคืนนี้ "
" ห้ะ ด่วนขนาดนี้เลยหรอคะ " รามิลหันมาสบตากับมะลิอีกครั้ง
" เกลกับมะลิขอไปส่งได้ไหมคะ "
" อย่าเลย ลำบากเปล่าๆ " เขาบอกไปแบบนี้เพราะไฟล์บินของเขามันตีหนึ่ง เขาไม่อยากรบกวนทั้งสอง
" ไม่ลำบากค่ะ...ให้พวกเราไปส่งนะคะ " มะลิที่เสริมขึ้นมาจนเขาส่งยิ้มอบอุ่นออกมาอีกครั้ง
" โอเค ไปส่งก็ไปส่งเดี๋ยวให้รถไปรับนะ "
หลังจากที่ทาอาหารด้วยกันเสร็จเขาก็มาส่งสองสาวที่บริษัทของกวินก่อนที่จะกลับไปจัดเตรียมพร้อมตัวเอง
ขณะที่เกวลินกำลังจะเดินมาขึ้นลิฟท์ก็ชนเข้ากับอะไรบางอย่างจนเสียงดัง ปั๊ก!!!
" อ้ะ ขอโทษค่ะ " เธอรีบพูดขอโทษไปอย่างเคยชินก่อนจะลืมตามองสิ่งที่เธอชน
" ค คุณ กวิน " สาวน้อยรีบยืนตรงในท่าสำรวม
" ไม่เป็นอะไรใช่ไหมครับ ท่านประธาน " ชายชุดดำถามขึ้น เกวลินเหลือบสายตาขึ้นมองคนที่พูดก่อนจะทำตาโต
" คุณ " ชายคนนั้นหันมามองทางหญิงสาวทันที
" เธออีกแล้วหรอ " ชายชุดดำพูดขึ้นทำให้กวินที่ยืนฟังอยู่ขมวดคิ้วมองลูกน้องด้วยความสงสัย
" นายครับ เธอคือคนที่ผมเกือบจะชนเธอวันนั้นครับ " กวินมองหน้าเกวลินอีกครั้ง ก่อนจะเลื่อนสายตาลงไปที่หัวเขามีเพียงแผลเป็นบางๆให้เห็นเท่านั้น
" หายดีแล้วใช่ไหม " คำถามจากกวินทำเอาเกวลินต้องเม้มปากเป็นเส้นตรงมองหน้าเขาเพียงแวบเดียวก็ต้องก้มหน้าลง
" ค่ะ " ได้ยินคำตอบแค่นั้นกวินก็ทำท่าจะเดินหนี
" เดี๋ยวค่ะ " ร่างสูงในชุดสูทสีดำหยุดชะงักเล็กน้อย มองหน้าของลูกน้องคนสนิทอย่างรู้กัน
" ท่านประธานมีประชุมด่วน มีอะไรค่อยคุย " ชายชุดดำยื่นนามบัตรส่วนตัวให้เกวลินซึ่งคนที่จะได้นามบัตรนี้ส่วนมากจะทีแต่ลูกค้าระดับไฮโซ หรือผู้บริหารระดับต้นๆเท่านั้น เกวลินหยิบมันมาดูก่อนจะจัดการบันทึกเบอร์ใส่มือถือราคาแพงของเธอไว้ "บอสบึ้ง"
" อิอิ ชื่อนี้แหละเหมาะสุด "
บ้านหลังใหญ่ของคุณยายมาริสายามใกล้ค่ำ เธอที่กำลังยืนรดน้ำต้นไม้อย่างอารมณ์ดี
" คุณยายขาาาา เกลมาแล้วววว " เสียงหวานส่งเสียงเรียกมาแต่ไกลทำเอาคุณยายมาริสายิ้มออกมาเหมือนทุกครั้งที่เธอกลับจากโรงเรียนไม่มีผิด
ฟอด~~~~~เกวลินกดหอมแก้มของคุณยายฟอดใหญ่
" เอาพลังงานมาจากไหนเยอะแยะ ไม่เหนื่อยหรือไง หื้ม " คุณยายมาริสาจับแก้มหลานสาวพร้อมกับเอ่ยถาม เกวลินยิ้มสายหน้าจนตาหยีดูน่ารัก
" แค่กลับมาเห็นหน้าคุณยายก็หายเหนื่อยเลย "
" หึ ปากหวาน "
" จริงนะคะ คุณยายคือยาวิเศษของเกลค่ะ " ว่าแล้วหญิงสาวก็ซบหัวลงที่บ่าของคุณยายมาริสาอย่างออดอ้อน
เกวลินประคองหญิงสูงวัยมานั่งที่โต๊ะในสนามหญ้าชมบรรยากาศที่สดชื่นยามใกล้ค่ำ เหล่านกน้อยที่บินกลับรังส่งเสียงเจื้อยแจ้ว แสงพระอาทิตย์รำไรใกล้ลับของฟ้าเต็มทน
" คุณยายคะ คืนนี้เกลขอไปส่งอาจารย์ที่สนามบินได้ไหมคะ "
" หื้ม อาจารย์? "
" ค่ะ อาจารย์คนที่ช่วยฝากให้เกลได้ฝึกงานที่บริษัทนี้ค่ะ อยู่ๆเขาก็ต้องย้ายกลับไปต่างประเทศกระทันหันเกลอยากไปส่งตอบแทนที่เขาเคยช่วยเกลไว้หลายๆอย่าง " คุณยายมาริสามองหน้าหลานสาวก่อนจะพินิจดู
" แล้วจะไปรถอะไร สนามบินมันไม่ได้อยู่ใกล้บ้านเราหรอกนะ " ยายมาริสาถามอย่างเป็นห่วง
" อาจารย์จะให้รถมารับค่ะ เดิมทีแกก็ไม่ได้อยากให้ไปส่งหรอกนะคะแต่เกลกับมะลิร้องขอค่ะ " เกวลินอธิบาย คุณยายมาริสาเพียงพยักหน้าเท่านั้น อาหารมื้อค่ำของสองยายหลานผ่านไปในช่วงเกือบหนึ่งทุ่ม แสงไฟจากรถของใครบางคนส่องสว่างเข้ามาในบ้านทำเกวลินที่กำลังล้างจานอยู่ต้องชะเง้อคอมองดู
" เดี๋ยวเกลไปดูให้ค่ะคุณยาย " สาวน้อยล้างมือก่อนจะเดินกึ่งวิ่งออกไปที่ประตูรั้ว
" มะลิหนิ " เกวลินเปิดประตูให้ก่อนที่รถของมะลิจะขับเข้ามาจอดไว้
" จะมาทำไมไม่บอกก่อน แล้วนี่กินอะไรมาหรือยัง " เกวลินถามเพื่อนสาว
" อื้อ เรียบร้อยละกูไม่อยากให้เขาต้องวนไปมาหลายรอบเลยมารอที่บ้านมึง "
" อื้ม ไปเข้าบ้านก่อนยายอยู่ข้างใน " มะลิเดินตามเกวลินเข้าไปในบ้านก่อนจะเดินไปล้างจานที่เหลืออยู่
" คุณยาย สวัสดีคีค่ะ " มะลิเดินมาหาคุณยายมาริสาที่นั่งดูทีวีอยู่ห้องรับแขก
" มะลิ กินอะไรมาหรือยังลูก "
" เรียบร้อยแล้วค่ะคุณยาย ขอมานอนด้วยหนึ่งคืนนะคะ " มะลิพูดพร้อมกับยิ้มกว้างให้
" นอนหลายๆคืนก็ได้บ้านหลังใหญ่โตยายอยู่กับเกลสองคนเหงา " ยายมาริสาพูดออกมาท่าทางอบอุ่นทำให้มะลิอยาากจะมีคนที่อบอุ่นแบบนี้คอยอยู่เคียงข้างบ้าง
หลังจากส่งคุณยายเข้านอนเกวลินก็กลับเข้าห้องมา มะลิที่นั่งอยู่ที่พื้นหลังพิงกับเตียงนอนท่าทางไม่ค่อยดี
" มึงเป็นอะไร หน้าเครียดเชียว " แค่ได้ยินคำถามของเพื่อนแค่นั้นน้ำตาและความอ่อนแอของมะลิก็แสดงมันออกมาอย่างอยากที่จะซ่อนอีกต่อไป
" เห้ยๆๆๆ ใจเย็นๆมึงๆๆๆ " เกวลินที่ไม่เคยเห็นเพื่อนสนิทร้องไห้โฮขนาดนี้ต้องรีบเข้าไปปลอบใจทันที
" ฮือๆๆๆ ฮึก " ร่างเล็กสั่นคลอนตามแรงสะอื้นอย่างน่าสงสาร
" โอเค ถ้ามึงไม่ไหวก็ร้องมันออกมา กูอยู่นี่อยู่กับมึงตรงนี้ " ใบหน้าของมะลิซุกลงไหล่บางๆของเกวลินจนหยดน้ำตาที่หลั่งไหลออกมาหยดแมะใส่เสื้อจนเป็นวง ทว่าเธอก็ยังกอดปลอบใจมะลิอยู่อย่างนั้นครู่ใหญ่
" เล่าให้กูฟังได้ไหม มึงเป็นอะไร " เมื่อมะลิผละออกจากเธอ มือเล็กๆก็ปาดน้ำตาน้ำออกให้พร้อมกับถามอย่างเป็นห่วง
" มึงจำวันที่กูต้องกลับต่างจังหวัดกลางดึกคนเดียวได้ไหม "
" อื้อ "
" ความจริงพอกูไปถึงบ้าน พ่อกูไม่ได้เป็นอะไรเลย " เกวลินมองหน้าอย่างไม่เข้าใจก่อนจะเอ่ยถาม
" แล้วเขาทำไมต้องโกหกมึงวะ "
" แม่กูไปกู้เงินนายทุนมา ไม่มีส่งคืนเขาบอกว่าเขากู้มาส่งให้กูเรียน ฮึก " ว่าแล้วมะลิก็มีน้ำตามาอีกครั้ง
" พอไม่มีคืน แม่กูจะให้กูไปอยู่ขัดดอกให้มัน "
" เห้ย!! ได้ไงวะ กูนึกว่ามันหมดยุคไปแล้วซะอีก " เกวลินพูดอย่างหัวเสียเมื่อได้ยินเช่นนั้น
" ถ้ากูไม่ยอมก็ต้องหาเงินไปคืนมัน ไม่อย่างนั้นมันจะส่งคนมาทำร้ายคนที่บ้านกู " มะลิบอกออกมาทั้งน้ำตา
" แม่มึงเป็นหนี้มันเท่าไหร่วะ " มะลิมองหน้าเกวลินก่อนจะตอบออกมาอย่างลำบากใจ
" แสนหนึ่ง ฮึก "
" ชิล กูช่วยมึงได้ หยุดร้องก่อน " ว่าแล้วเกวลินก็จับแขนมะลิให้ลุกขึ้นนั่งที่เตียงดีๆก่อนเธอจะเดินไปหยิบซองสีน้ำตาลในชั้นข้างเตียงออกมาแล้วเทมันลงจนแบงค์สีเทากระจายเต็มทั่วที่นอน
" เกล มึง มะมีเงินเยอะขนาดนี้ได้ไง " มะลิถามอย่างตกใจเมื่อเห็นกองเงินตรงหน้า
" มึงไม่ต้องรู้หรอก เท่าไหร่แสนนึงใช่ไหม " เกวลินนับเงินจนครบหนึ่งร้อยใบและรัดมันด้วยยางมัดถุงแกงสีแดงยัดมันลงซองสีน้ำตาลและยัดมันใส่มือให้มะลิ
" กูเกรงใจ "
" ไม่ต้องเกรงใจ ไปเคลียร์เรื่องของมึงแล้วใช้ชีวิตของตัวเอง "
" กูจะหามาคืนมึงนะ แต่อาจจะทยอยให้ "
" อื้ม อย่าคิดมาก นอนเถอะเดี๋ยวต้องตื่นไปส่งพี่รามิลกัน "
เกวลินพึ่งนอนได้สามชั่วโมงเท่านั้นก่อนที่เสียงนาฬิกาปลุกจะดังขึ้น ทำเอาสองสาวต้องผลัดกันเข้าห้องน้ำเพื่อทำธุระและเตรียมรอรถมารับ
" พี่รามิลมาบ้านเกลที่เดียวเลยนะคะ มะลิมารอที่บ้านเกลแล้วค่ะ " เมื่อได้รับเมสเสจจากสาวน้อยก็ทำเอารายมิลมีรอยยิ้มขึ้นมาบ้าง
รถตู้ยี่ห้อดังสีดำเงาวับจอดอยู่ที่หน้าบ้าน สองสาวที่นั่งรออยู่ก่อนแล้วเดินออกไปก่อนจะมีชายวัยกลางคนล
มาเปิดประตูให้
" ขอบคุณค่ะ " เกวลินกล่าวขอบคุณก่อนจะเดินขึ้นไปนั่งข้างๆกับรามิล และมะลิที่นั่งอยู่เบาะด้านข้างอีกฝั่ง
- ผู้เขียน
