ความเงียบปกคลุมภายในห้องนอนเมื่อต่างคนต่างไม่ยอมกัน ไทเกอร์นั่งมองคนตัวเล็กที่ซุกตัวอยู่ในผ้าห่ม
“เฮ้อ” เขาผ่อนลมหายใจออกมายาว ๆ จากนั้นก็ลุกเดินออกมาเพื่อโทรหาน้องชายตัวดีที่ขยันกวนประสาทไม่เว้นวัน
(อะโยว) เหอะ น้ำเสียงแบบนี้คือรอเขาโทรมาไง
“เล่นอะไร” เอ่ยด้วยเสียงราบเรียบ
(ตอนนี้นอนเฉย ๆ นะเฮีย ยังไม่ได้เล่นอะไรเลย)
“น้ำเหนือ”
(เรียกทำไมเฮีย กลัวลืมชื่อน้องชายสุดที่รักคนนี้หรือไง)
“มึงจะตลกอีกนานไหม มึงสอนมึงสั่งอะไรเมียกู”
(ไม่ได้สอน ไม่ได้สั่ง แค่แนะนำเอง)
“ต่างกันตรงไหน”
(ตั้งแต่ตัวสะกดแล้วนะเฮีย)
“ยังไงกูก็ไม่ให้เมียกูไปเรียนที่เดียวกับมึง”
(มัวแต่หวง คิดดูดีแล้วเหรอ ไปเรียนที่อื่นถ้าไอ้เฟิงมันนึกอยากมาเอาตัวไปเมื่อไหร่ก็ได้นะ หรือยัยคุณนายนึกสนุกจับตัวเมียเฮียไปทำไงอะ ยัยคุณนายนั่นยิ่งโรคจิตนา อยู่กับเหนือปลอดภัยที่สุดแล้ว)
“กับมึงอะไม่ปลอดภัยที่สุด”
(เฮียนี่ก็เนอะ ถ
