ครึ่งชั่วโมงก่อนหน้านี้
ไทเกอร์ออกมาจากห้องหลังจากที่โดนเด็กอ้วนไล่ ได้แต่นึกเสียใจที่เมื่อวานนี้เขาไม่น่าใจอ่อนค้างคืนที่คอนโดกับข้าวฟ่างเลย ไม่น่าเลยจริง ๆ ไม่งั้นเรื่องวันนี้ก็จะไม่เกิด ทว่ามาเสียใจตอนนี้ก็ไม่มีประโยชน์อะไรแล้ว
“ทำไมมึงไม่บอกกูว่าที่คอกูมีรอย” ไทเกอร์หันไปต่อว่าลูกน้องที่ยืนอยู่หน้าห้องด้วยน้ำเสียงหงุดหงิด
“ผมเรียกนายแล้วนะครับ แต่นายก็ยังไล่ผม ผมก็จนปัญญาเพราะคุณน้องหนูก็จ้องต้นคอนายไม่เลิก” แจ๊กก้มหน้าพูด ใช่ว่าไม่อยากเตือน พยายามแล้วแต่ไม่รู้จะพูดออกมายังไง
“แล้วมึงเอาโทรศัพท์ให้ยืมทำไม” เรื่องเตือนที่คอพอเข้าใจได้ งั้นเรื่องที่เอาสมาร์ตโฟนให้เด็กอ้วนยืมล่ะ มันยังไง
“ก็เธอขอยืม แล้วนายก็ไม่ได้สั่งไว้ว่าห้ามให้เธอยืม ผมก็เลยให้เธอไงครับ” ส่วนหนึ่งก็เพราะเมียของเจ้านายน่ารักสดใสทำให้เขาเต็มใจที่จะทำทุกอย่างให้เธอยิ้มเพื่อที่เขาจะได้เห็นรอยยิ้มสดใสนั้นของเธอ
“กูผิ
