“อือ...” บัวบุษยากัดริมฝีปากของตัวเองเอาไว้แน่น ขณะที่เขาพยายามจะฝ่าความแคบของกลีบดอกไม้อีกครั้ง มือนุ่มทั้งสองข้างจับที่ท่อนแขนกำยำไว้มั่น เป็นหลักยึดเหนี่ยวที่ดีที่สุดในตอนนี้ เรียวขางามหุบเข้าหากันโดยสัญชาตญาณ แต่นั่นมันยิ่งสร้างความเจ็บปวดให้กับเขาและเธอหลายเท่า เขาจึงใช้มือจับที่ข้อพับหัวเข่าเรียวงาม ก่อนจะจับแยกออกจากกันให้มากที่สุด เพื่อที่เขาจะได้ส่งกายแกร่งเข้าไปในความนุ่มที่กระชากใจชายให้กระเด็นออกมาจากกาย
“โอว...บัว อย่าเกร็ง บัว โอ๊ย” เขาเองก็อดที่จะปล่อยเสียงครางต่ำออกมาไม่ได้ ช่องทางที่เขาพยายามจะฝ่าเข้าไปนั้นมันกำลังทำให้เขาหายใจติดขัด เลือดลมในร่างกายดูเหมือนมันจะตีกันยุ่ง พลุ่งพล่านราวกับว่าเลือดในกายกำลังจะแปรเปลี่ยนเป็นเพลิงไฟ เขาจึงโน้มกายลงต่ำดูดกลืนยอดถันทั้งสองข้าง เพื่อให้เธอได้รู้สึกผ่อนคลาย ไม่เกร็งร่างเหมือนตอนนี้ เพราะเธอยิ่งเกร็งมากเท่าไร่ ความยิ่งใหญ่ของเขาจะ
