หยาดน้ำค้างมองดูสีหน้าเพื่อนสนิทด้วยความไม่สบายใจ ตั้งแต่เช้าสีหน้าของบัวบุษยามีแต่ความตึงเครียด คิ้วขมวดยุ่งอยู่ตลอดเวลา รอยยิ้มที่เคยแจกจ่ายให้เพื่อนร่วมงานหรือแม้แต่สมาชิกก็หามีไม่ บางครั้งใจลอยเหมือนกับว่ากำลังคิดอะไรอยู่ หรือว่าจะมีปัญหาที่บ้าน
“บัวเป็นอะไรหรือเปล่า หน้าเครียดมากเลยหรือว่าทะเลาะกับลุงสักอีก” หยาดน้ำค้างตัดสินใจเดินเข้าไปถามเพื่อนสนิทให้รู้ความ หลังจากที่ลอบสังเกตอยู่นาน
“ปะ เปล่าไม่ได้เป็นอะไร” เธอตอบปฏิเสธไม่อยากให้ใครมารับรู้ความทุกข์ของตัวเอง
“ไม่จริงหรอกหน้าตาบัวดูไม่ดีเลยนะ เหมือนมีอะไรในใจเล่าให้น้ำค้างฟังก็ได้นะ” หยาดน้ำค้างรู้ดีว่าความกลัดกลุ้มของเพื่อนมีเพียงเรื่องเดียวเท่านั้นคือเรื่องของสักรินทร์ผู้เป็นทั้งลุงและพ่อเลี้ยง
“ไม่มีอะไรจริงๆ บัวแค่คิดอยู่ว่าเก็บเงินกี่เดือนกี่ปีถึงจะไถ่บ้านคืนจากป้าแหม่มได้ ที่บัวกลุ้มใจคือเรื่องนี้แหละ” เธอเอาเหตุผลข้อนี้
