“กูบอกให้เอาเงินมาไง่เล่า อยากเจ็บตัวใช่ไหม พูดดีๆ ไม่ชอบ เผียะ” สักรินทร์สะบัดฝ่ามือไปที่แก้มของนวลจันทร์อย่างแรง ความแรงทำให้มุมปากของนางมีเลือดซึมออกมาทันที
“พี่จะตีฉันให้ตาย ฉันก็ไม่มีให้แล้ว ไม่มีแล้วนะ ทั้งเนื้อทั้งตัวเหลือแค่ห้าสิบบาทเท่านั้นเองพี่ ฉันให้พี่ไปหมดแล้ว ฮือ” นวลจันทรืพูดไปร้องไห้ไป เงินที่บัวบุษยาให้กับนางไว้ถูกสักรินทร์เอาไปหมดแล้ว เงินที่นางใช้อยู่ทุกวันนี้เป็นเงินที่ได้มาจากการรับจ้างซักรีดเสื้อผ้าทั้งสิ้น
“โธโว๊ย!! แล้วกูจะหาเงินที่ไหนไปใช้เสี่ยหมีวะ เออ นังบัวเมื่อไหร่มันจะกลับซะที ไปเที่ยวจนลืมแม่ลืมบ้าน หนีไปมีผัวซะแล้วล่ะมั้ง เลยลืมมึงปล่อยให้มึงอยู่อย่างอดๆ อยากๆ” เวลาผ่านไปสองสัปดาห์ตั้งแต่เขากลับมาที่บ้านหลังนี้ ไร้วี่แววของหลานสาวพ่วงด้วยตำแหน่งลูกเลี้ยง ได้ความจากนวลจันทร์จึงรู้ว่า บัวบุษยาไปเที่ยวหัวหิน ที่พูดออกไปอย่างนั้นเป็นเพราะระยะเวลาตั้งแต่ลูกเล
