“เจ็บมากไหมบัว” เจ้าของดวงตาสีเขียวมรกตเงยหน้าถามบัวบุษยา น้ำเสียงที่เขาเปล่งออกมานั้น ทำให้คนที่ถูกถามแทบจะร้องไห้ เพราะมันแสดงถึงความอ่อนโยน นุ่มนวลและห่วงใย
“เจ็บเหมือนกันค่ะ แต่ไม่มาก” น้ำตาหยดหนึ่งตกลงมาเมื่อสิ้นสุดคำตอบ แอนโตนิโอคิดว่าเธอร้องไห้เพราะความเจ็บ จึงยกเท้าของเธอขึ้นสูงกว่าเก่า ก้มใบหน้าลงต่ำอีกนิด เป่าลมออกจากปากคล้ายกับว่ากำลังจะปัดเป่าความเจ็บให้หลุดออกไปจากร่างกายของเธอ การกระทำของเขาเรียกน้ำตาหยดแล้วหยดเล่าให้ไหลบ่าออกมาจากดวงตาของหญิงสาว ชายหนุ่มแข็งกร้าวดุจหินอ่อนโยนได้มากถึงเพียงนี้เชียวหรือ บัวบุษยาไม่อยากจะเชื่อสายตาตัวเองเลย
“ร้องไห้ทำไม ไม่ต้องร้องนะ เดี๋ยวฉันพาไปหาหมอนะ” แอนโตนิโอลุกขึ้นยืน ช้อนอุ้มร่างอรชรขึ้นมาไว้ในอ้อมแขน ก่อนจะเดินออกไปจากห้องเสื้อ เพื่อพาคนเจ็บข้อเท้าไปโรงพยาบาล ไม่ถึงสิบห้านาทีทั้งสี่ชีวิตก็เดินทางมาถึงโรงพยาบาล
“เจ้านายครับ แล้วเรื่อ
