“พูดพอหรือยัง...” จูหยวนจางเอ่ยเสียงต่ำขณะใช้นิ้วเกลี่ยช่วงไหล่ของนางไล่ปอยผมให้ตกออกไปทางด้านหลัง ก่อนจะโน้มใบหน้าคมเข้มเข้าหาใบหน้าแดงระเรื่อที่ยังคงพองออกด้วยอาการแง่งอน
เขากดริมฝีปากของเขาลงตรงเปลือกตาของนาง ก่อนจะเลื่อนลงมาที่พวงแก้มนุ่มนิ่ม แล้วถอยห่างออกมาเพียงนิดเพื่อพิศมองกิริยาของนาง
หลิวหลีชะงักฝ่ามือที่กำลังจะเอื้อมไปหยิบชุดใหม่ที่แตกต่างจากชุดประจำการของทหารเพื่อเอามาสวมใส่ทันที นางกระพริบตาถี่รัวอย่างตกตะลึงและมึนงง แต่ยังคงเม้มริมฝีปากเอาไว้แน่น
จูหยวนจางขยับเข้ามาก้มหน้าลงอีกนิดแล้วกดริมฝีปากที่พวงแก้มอีกข้างหนึ่งของนาง แล้วถอยหน้าออกเพื่อสังเกตกิริยาของนางอีก
หลิวหลีเริ่มคลายริมฝีปากที่เม้มกันออก แต่ยังคงถลึงตากลมโตเข้าใส่
ครานี้จูหยวนจางก้มหน้าลงที่ซอกคอของนางแล้วจูบเบาๆไปหนึ่งที ก่อนจะถอนใบหน้าออกมาอีก
หลิวหลีถึงกับตาโตยิ่งกว่าเดิม และเริ่มอมยิ้ม
จูหยวนจางโน้มใบ
