หุ่นยนตร์ต้นแบบ
1201 คำ
สามปีต่อมา
ปี 2742
เจเนซิส คอปเปอร์เรชั่น
เขต 8 แดนเหนือ เมืองโกเธน
ครืด!
“หัวหน้าครับ นี่เป็นผลการทดสอบรอบล่าสุดที่หัวหน้าขอครับ”
แผ่นกระจกใสขนาดราวสิบนิ้วถูกหยิบยื่นให้ชายหนุ่มร่างสูงใหญ่ในชุดยูนิฟอร์มสีน้ำเงินเข้มโดยหญิงสาวที่สวมยูนิฟอร์มสีเดียวกัน
สิ้นคำพูดของเจ้าหน้าที่หนุ่มนัยน์ตาสวยก็จำต้องละจากผลงานชิ้นโบแดงของตน ก่อนจะก้มลงมองสิ่งที่อยู่บนหน้าจอ
มือเรียวรับมันมาถือเอาไว้ก่อนจะหันกลับมาทางเดิมอีกครั้งเมื่ออีกฝ่ายถอยออกไปแล้ว ดวงตาสวยไล่อ่านข้อมูลบนหน้าจอต่ออีกครู่หนึ่ง ไม่นานเงยขึ้นมอง ‘ผลงาน’ ที่ว่าอีกครั้ง
“ผลการทดสองสามรอบสุดท้ายชี้ว่าค่าพลังงานของมันเสถียรและอยู่ในระดับที่เหมาะสมกับการใช้งานแล้ว เราทำสำเร็จแล้วครับหัวหน้า”
ชายหนุ่มผู้ช่วยคนสนิทเอ่ยขึ้นอย่างตื่นเต้น ทว่าคนที่ตื่นเต้นและปิติยินดียิ่งกว่าใครก็คงจะหนีไม่พ้นดาร์เลเน่ เพราะเธอทุ่มเทแรงกายแรงใจให้กับโปรเจ็คนี้มามากมายเหลือเกิน
เมื่อวันที่ความสำเร็จมาลอยอยู่ตรงหน้าจึงไม่ใช่เรื่องแปลกอะไรถ้าจะอยากสำรวจมันให้ครบทุกซอกทุกมุม
หญิงสาวยังคงก้มมองหลอดค่าพลังงานต่างๆ บนหน้าจออีกเพียงครู่สั้นๆ ก่อนที่ใบหน้าสะสวยนั้นจะเงยขึ้นมองร่างสูงใหญ่ที่ยังคงยืนหลับตานิ่งอยู่ในตู้กระจก
ดวงตาสวยไล่มองเรือนร่างเปลือยเปล่ากำยำนั้นอย่างเชื่องช้า ตั้งแต่ใบหน้าสลักเสลาที่ได้รูปได้ทรงไปเสียทุกส่วน
ผมสีเทาสั้นแค่คอ ผิวสีโกโก้บนร่างกายกำยำไร้ที่ติ ท่อนขาเรียวยาวได้รูปสวยทั้งสองข้าง
กว่าสองปีที่เธอริเริ่มโปรเจคนี้ขึ้นมา สองปีที่ทำงานหนักแทบทุกวันจนเกือบไม่ได้พัก สองปีของความพยายาม ในที่สุดความปรารถนาอันแรงกล้าของเธอก็เป็นจริง
"เรื่องนั้นฉันทราบแล้วค่ะคุณเรย์เดน" เสียงนุ่มเอ่ยขึ้นพร้อมกับรอยยิ้มที่ค่อยๆ วาดขึ้นบนมุมปากสวย
ดวงตาหวานหยดย้อยยังคงมองร่างในตู้กระจกนิ่งก่อนจะเอ่ยปากพูดต่อ "แต่ที่อยากรู้คือเบื้องบนรับรู้แล้วหรือยัง" แน่นอนว่าเธอยังไม่สามารถละสายตาจากหุ่นยนต์ต้นแบบได้เลยแม้แต่วินาทีเดียว
"ตอนนี้ยังอยู่ในขั้นตอนการแจ้งผลครับ เบื้องบนยังไม่รู้ผลการทดสอบรอบสุดท้าย เอกสารต่างๆ ยังอยู่ที่เรา รอแค่หัวหน้าเซ็นรับรองก็จะสามารถส่งไปเบื้องบนได้ครับ"
ดาร์เลเน่พยักหน้า ก่อนจะยื่นแผงควบคุมคืนเจ้าหน้าที่เรย์เดน อันที่จริงเธอก็ถามไปอย่างนั้นแหละเพราะรู้ดีว่าโปรเจ็คนี้เป็นโปรเจ็คที่ถูกลืมไปตั้งนานแล้ว
ที่ยังคงดำเนินมาได้จนสำเร็จก็เป็นเพราะผู้บริหารของเจเนซิสเป็นเพื่อนเก่าสมัยเด็กของบิดา หากไม่ได้บารมีของพ่อโปรเจ็คนี้คงถูกตัดเงินทุนไปตั้งแต่ปีที่แล้ว
"ลืมไปเลย ถ้าอย่างนั้นส่งสัญญาทั้งหมดไปวางไว้บนโต๊ะของฉันนะคะ ไม่เกินบ่ายนี้ฉันจะจัดการให้เสร็จ" เธอว่าพลางเดินเข้าไปใกล้ตู้กระจกที่กำลังทำหน้าที่เป็นแท่นชาร์จให้กับร่างสูงใหญ่ด้านใน
"แล้วก็…ช่วยแก้ในสัญญาหลักให้หน่อยนะคะ ว่าโมเดลรูปร่างหน้าตาของหุ่นตัวนี้ฉันขอสงวนสิทธิ์ให้สร้างแค่ตัวนี้ตัวเดียวเท่านั้น หุ่นตัวอื่นที่สร้างหลังจากนี้ให้เปลี่ยนไปใช้โมเดลอื่นที่ฉันออกแบบเอาไว้แทน"
"ได้ครับหัวหน้า"
"ขอบคุณค่ะ"
มือสวยแตะลงบนประตูกระจกเพื่อเปิดสวิตช์ของหุ่นแอนดรอยด์เบื้องหน้า พุ่งความสนใจไปที่แก้วตาสีเหล็กคู่งามที่ค่อยๆ ปรากฏขึ้นหลังเปลือกตา
ทิ้งคู่สนทนาอย่างเรย์เดนที่ยังไม่รู้จะเอาอย่างไรต่อกับชีวิตให้ยืนเคว้งคว้าง
"หัวหน้าจะทำอะไรเหรอครับ"
แม้จะได้ยินคำถามเต็มสองหูทว่าหญิงสาวไม่ได้อยากจะให้ความสนใจกับอีกฝ่ายต่ออีกแล้ว ในเมื่อเธอมีอะไรที่ดูจะน่าสนใจกว่าอยู่ตรงหน้า
มือสีไข่มุกยกขึ้นจับจี้ล็อกเก็ตที่ห้อยอยู่ที่ลำคออย่างแผ่วเบา "ทดลองใช้งานไงคะคุณเรย์เดน"
ดาร์เลเน่พูดเสียงเบาคลับคล้ายจะแหบพร่าขึ้นทุกที
"คุณช่วยไปแจ้งเจ้าหน้าที่ที่ยังอยู่ในโซนนี้ทุกคนให้ออกจากพื้นที่ให้หมดด้วยนะคะ ถ้าฉันยังไม่อนุญาตห้ามใครเข้ามาทั้งนั้น"
"แต่มันจะดีหรือครับหัวหน้า เหลือเจ้าหน้าที่ไว้สักคนเผื่อมีเหตุฉุกเฉินไม่ดีกว่าหรือครับ" อีกฝ่ายยังคงไม่เห็นด้วย
ทว่าหญิงสาวกลับส่ายหน้ายิ้มๆ ขณะที่ไล่มองใบหน้าหล่อเหลาและเส้นผมสีเทาของหุ่นในตู้กระจก
ก่อนจะลากสายตาลงมาที่ช่วงลำตัวซึ่งตอนนี้ผิวหนังยังคงอยู่ในโหมดโปร่งใส สามารถมองเห็นการทำงานของอะไหล่ภายในได้อย่างชัดเจน
"ฉันเป็นคนสร้างมันขึ้นมากับมือนะคะ รู้วิธีจัดการกับมันอยู่แล้ว คุณเองก็ออกไปก่อนเถอะค่ะคุณเรย์เดน ฉันขอเวลาส่วนตัว"
ไม่ต้องพูดอะไรมากไปกว่านั้น เจ้าหน้าที่เรย์เดนก็พร้อมที่จะรูดซิปปากตัวเอง พร้อมกับสับเท้าออกไปจากห้องโดยไม่เสนอความคิดอะไรอีก
ไม่มีใครอยากรบกวนหัวหน้าควีนส์ตันตอนกำลังตั้งใจทำอะไรหรอก โดยเฉพาะเรื่องที่เกี่ยวกับหุ่นตัวนี้
ดาร์เลเน่เหลือบมองด้านหลังอยู่ครู่สั้นๆ ก่อนจะหันกลับมามองหุ่นเบื้องหน้าอีกครั้งเมื่อเห็นว่าลูกน้องคนสนิทเดินออกไปแล้ว
มือสีไข่มุกที่ยังคงจับล็อกเก็ตเอาไว้ก่อนจะดึงสิ่งที่อยู่ในมือขึ้นมา นัยน์ตาสีเขียวกระจ่างเหลือบลงมองโฮโลแกรมที่เด้งขึ้นมายามที่ล็อกเกตเปิดออก
เธอยกมันขึ้นเทียบกับหุ่นตรงหน้าอยู่ชั่วครู่ รอยยิ้มยินดีระคนภาคภูมิใจวาดขึ้นที่มุมปากสวยอีกครั้ง
ร่างสีไข่มุกในชุดฟอร์มสีน้ำเงินเข้มก้าวเท้าเข้าใกล้ อีกนิด ก่อนจะยื่นมือไปให้หุ่นนั้นด้วยรอยยิ้ม มันก้มมองมือของเธอเพียงชั่วครู่ก่อนจะยื่นมือที่ผิวหนังยังคงโปร่งใสมาจับแผ่วเบา
ดาร์เลเน่จับจูงร่างสูงใหญ่ของหุ่นยนต์ต้นแบบให้เดินออกจากตู้มายืนอยู่ที่พื้นด้านนอก พลางไล่สำรวจร่างกายทุกซอกทุกมุม
โดยเฉพาะ 'ส่วนนั้น' ที่เธอตั้งใจออกแบบให้เหมือนที่เคยเห็นมากที่สุด
ก่อนจะเลื่อนสายตาผ่านเส้นสายกล้ามเนื้อแน่นหนัน ขึ้นมาสบกับนัยน์ตาสีเหล็ก มืออีกข้างลูบไล้ลงบนผิวเนื้อเทียมที่เปลี่ยนมาเป็นสีโกโก้อย่างผิวเนื้อคนอย่างหลงใหล ก่อนจะเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงแหบพร่ากว่าที่เคย
"ได้เจอกันเสียทีนะ โดมินิค"
- ผู้เขียน
