"อะไรกัน เดี๋ยวนี้น้อยใจแล้วเหรอ"
"ลุกขึ้นก่อนนะครับ ผมเตรียมวิตามินเอาไว้ให้แล้ว" นอกจากจะไม่ตอบอะไรแล้ว โดมินิคยังเซ้าซี้ไม่เลิกราอีกด้วย
คนขี้เกียจอย่างดาร์เลเน่ได้แต่ถอนหายใจ เอาหน้าซุกแผงอกแน่นก่อนจะส่ายไปมาอย่างดื้อดึง
"ไม่เอา"
"อย่าดื้อสิครับ เดี๋ยวจะป่วยนะ"
"ก็ยังไม่หิวนี่ อีกอย่างเพิ่งตื่นยังไม่ได้ทำอะไรเลยสักหน่อย"
"คนสวยครับ"
"ไม่หิว เข้าใจมั้ยเนี่ย" ดาร์เลเน่กระเง้ากระงอดงอแงมากขึ้นกว่าเดิม มือทั้งสองข้างจับยืดแก้มของโดมินิคก่อนจะส่ายไปมาด้วยแรงไม่เบานัก หวังเพียงให้อีกฝ่ายเลิกเซ้าซี้เสียที
ทว่าแทนที่ผลจะเป็นอย่างนั้น ร่างกายของเธอกลับถูกจับยึดเอาไว้แน่น มือหนาค่อยๆ เลื้อยเข้าใต้เสื้อลินินอย่างเชื่องช้า
"ถ้าเหนื่อยก็จะหิวใช่ไหมครับ" โดมินิคถดตัวขึ้นนั่งโดยยังมีเธออยู่บนตัว ใบหน้าหล่อสลักก้มลงมาจนปลายจมูกชนกันเบาๆ
"งั้นเดี๋ยวผมช่วยทำให้เหนื่อยดีไหมครับ ทูนหัว"
เคร้ง!
