ปกป้องไม่ได้ตอบ เขาถูกพากลับมาที่ห้องพัก และนอนลืมตานิ่งๆ อยู่แบบนั้น “คุณจะไปนอนที่โรงแรมก็ได้นะ ผมอยู่คนเดียวได้”
“ไม่เป็นไรครับ” อังเดรปฏิเสธ
“ไปเถอะ คุณเป็นคนขับรถ คุณควรพักผ่อนให้มาก พรุ่งนี้สายๆ ผมจะกลับบ้านแล้ว”
อังเดรไม่ได้ท้วง เขาเดินออกไปด้านนอกกลับมาพร้อมกับของบางอย่างที่ปกป้องต้องใช้ “คุณอาบน้ำก่อนดีกว่าครับ ผมจะรอจนกว่าคุณจะหลับผมถึงจะไป”
ปกป้องคลี่ยิ้มครั้งแรก “ผมไม่ใช่เด็กอังเดร ผมกับคุณอายุห่างกันสามปีเองนะ” อังเดรเตรียมของใช้ส่วนตัวมาให้ แถมยังเคี่ยวเข็นให้เขาอาบน้ำและเตรียมตัวพักผ่อน
“ผมรู้ครับ หากไม่คลาดเคลื่อนปีหน้าคุณก็น่าจะได้เป็นพ่อคน” อังเดรเปรยเหมือนย้ำ
ปกป้องสีหน้าสลดลงเล็กน้อย “ผมแม่มโคตรเลวเลยวะ ผมทำกับเมแบบนั้นได้ยังไง” เขาสบถว่าตัวเอง
เขาเป็นอีกคนที่ทำร้ายเมษา ชีวิตของเธอน่าเวทนาจนปกป้องเกิดความละอายใจ
อังเดรไม่ได้ซ้ำเติม หากวันนั้นเขาอยู่ด้วย เขาคงรั้
