“ทำไมต้องหนีมา” เสียงที่ถามลอดไรฟันออกมาแข็งกร้าวเต็มไปด้วยพลังงานบางอย่างที่ทำให้มุกระวีหนาวๆร้อนๆ
มุกระวีสะดุ้ง “ฉันไม่ได้หนี”
“แบบนี้ไม่เรียกว่าหนีจะเรียกอะไรดี แล้วรู้ไหมว่าก่อเรื่องยุ่งไว้มากมาย”
“ฉันไม่ได้ทำอะไร” มุกระวีไม่ยอมรับ
ฟาริสหรี่ตามอง แล้วกระตุกยิ้ม เค้นเสียงต่ำลอดไรฟัน เขาโกรธจนหน้ามืดตั้งแต่ได้ยินว่ามุกระวีหนี แล้วยังโทร.ตามดานิชมาช่วย เขาต้องนั่งอยู่ในรถเพื่อระงับความหึงหวงที่แล่นขึ้นเป็นริ้วๆ ไม่ไปกระชากตัวเธอออกมา
‘ผู้ชายคนแรกที่เธอควรนึกถึงยามต้องการความช่วยเหลือมันควรเป็นเขา’
“คุณไม่ได้ทำอะไรเลยใช่ไหมมุกระวี” เขาพูดเลียนเสียงตาม แล้วคำรามต่ำ “แค่วางยาฮันน่า หนีไปกับรถของกรุ๊ปทัวร์ จนมาก่อเรื่องที่สถานทูต โทร.ตามดานิชให้มาช่วย แบบนี้ไม่เรียกว่าทำอะไรเลยใช่ไหม งั้นคุณช่วยอธิบายหน่อยที่คุณทำมาทั้งหมดเรียกว่าอะไรครับคุณมุกระวี”
มุกระวีรู้ตัวว่าผิดแต่เธอไม่ได้ทำร้า
