มุกระวีเห็นสีหน้าเขาเคร่งเครียดขึ้นก็สงสัย เธอไม่ทันจะถามอะไรเขา ฟาริสก็พูดขึ้นก่อน “คุณต้องการพักผ่อนใช่ไหมมุกระวี” มุกระวีพยักหน้าอย่างงงๆ “งั้นผมจะไปส่ง”
“คุณมีธุระอะไรหรือเปล่า ถ้ามีก็ไปได้เลย ฉันจำทางกลับได้ แค่นี้เอง” เพราะเห็นเขาเพิ่งวางสายแล้วก็มีสีหน้าเครียดๆ เธอเลยไม่อยากรบกวนเขา
“ไม่เป็นไรผมไปส่งดีกว่า” ฟาริสบอก แล้วก้าวขึ้นนำหน้า มุกระวีลอบผ่อนลมหายใจโล่งอกที่เขาจะพาเธอกลับเสียที อยู่ที่ฮาเร็มตามลำพังกับเขาแล้วเธออดคิดถึงฉากหวามไหวเมื่อครู่ไม่ได้ อะไรเข้าสิงให้เธอยอมให้เขาเล่นสนุกกับร่างกายได้นะ เกลียดตัวเองจริงๆ เลย
ทว่ามุกระวีต้องอุ่นวาบในใจเมื่อมือแกร่งเอื้อมมากุมมือไว้ แล้วจูงเธอให้ขึ้นมาเดินด้วยกัน “มานี่มุกระวี”
“นี่คุณไม่ต้องจูงมือฉันหรอก ฉันอายเขา”
“คุณอายที่ผมจับมือคุณ” ฟาริสหันมาเลิกคิ้วถาม ใบหน้าบอกว่าฉงนจริงๆ “มีผู้หญิงมากมายที่อยากให้ผมจับมือและขอบอกว่าพวกเธอ
