“แต่ว่ากระหม่อมเป็นห่วงท่านชีค”
“ไม่ต้องเป็นห่วงฉัน ฉันดูแลตัวเองได้” ฟาริสสั่งเสียงเฉียบขาด เขาต้องการรีบไปรีบกลับ เขาชอบทำอะไรด้วยตัวเองมากกว่า แม้จะมีทหารรับใช้มากมาย ถ้ารู้ว่าพวกมันคือโจรทะเลทราย จะได้รีบส่งข่าวมาและเร่งกลับมาตั้งรับได้ทัน
ฟาริสเรียกทหารที่เฝ้าเวรยามอยู่ตรงนั้นให้ตามเขาไปอีกสองคน พอขึ้นรถยนต์ได้ เขาก็อดมองไปที่กระโจมหลังเดียวกลางทะเลทรายด้วยสายตากังวลไม่ได้ แต่เห็นอะลีฟไปเฝ้าที่หน้ากระโจมแล้ว ฟาริสก็วางใจ
“ออกรถได้” ฟาริสสั่งทหารเสียงเฉียบ
รถยนต์เคลื่อนตัวช้าๆ ผ่านความมืดมิดของรัตติกาลอันเหน็บหนาว ไม่มีใครเห็นว่ามีเครื่องยนต์สี่ล้อกำลังคืบคลานไปตามผืนทะเลทราย อาศัยแค่แสงจันทร์นำทาง เพราะฟาริสสั่งไม่ให้เปิดไฟหน้ารถ และจอดให้ห่างจากจุดที่เขาเห็นดวงไฟพลิ้วไหวแต่ตอนนี้มันหายไปหมดแล้ว
อีกฟากหนึ่ง
“ไอ้ซาบิต มึงจะจุดไฟหาพ่อมึงเหรอ” ใครคนหนึ่งกล่าวอย่างโกรธๆ
คนชื่อซาบิต
