“ หนูวุ้น ” เสียงเรียกเบา ๆ ที่ดังมาจากด้านหลังทำให้เธอสะดุ้งเฮือกพร้อมกับรีบยกมือขึ้นปาดเช็ดน้ำตาลวก ๆ ที่เปียกเปื้อนบนใบหน้า
“ คุณราม ” เธอเรียกชื่อเมื่อเขาเดินมานั่งที่อีกฟาก ของโต๊ะ
“ นั่นร้องไห้เหรอวุ้นหวาน เป็นอะไร ใครทำ ”
เขาถามด้วยน้ำเสียงร้อนรนพลางเดินเข้ามานั่งข้างเธอด้วยความเป็นห่วง เด็กสาวส่ายศีรษะดิก แต่น้ำตายิ่งพร่างพรูเมื่อเขาโอบกอดเธอเอาไว้
“ เปล่าค่ะ ” เธอสะอึกสะอื้นพลางโกหกคำโตอยู่บนแผงอกเขา
“ อย่าโกหกฉัน วุ้นหวาน อาการของเธอมันแสดงออกมาหมดแล้ว ” เด็กสาวไม่ตอบ ได้แต่ร่ำไห้จนกระทั่งน้ำตาเปียกเปื้อนเสื้อยืดสีขาวบนแผงอกกำยำนั้นจนชุ่ม
รามยกสองแขนขึ้นมาโอบกอดแล้วลูบหลัง ลูบศีรษะปลอบโยนเธอด้วยน้ำเสียงทุ้มนุ่มเบา ๆ
“ ร้องไห้ออกมาซะให้พอ แล้วหยุดแค่ตรงนี้ วันนี้ห้ามเสียน้ำตาให้กับคนที่ไม่เห็นคุณค่าของเรา
