มัดไหมรีบเดินออกมาจากห้องนั้น มือไม้เธอสั่นไปหมด กลัวไปหมดกลัวเขาทำร้ายเธออีก เหมือนที่เคยทำ เธอเดินมานั่งเก้าอี้หน้าซีด ๆ
“เป็นไรเปล่ามัด หน้าซีดจัง ไม่สบายหรือเปล่า?”
“ปะ... เปล่าค่ะ” เธอเอ่ยปฏิเสธ พร้อมกับส่ายหน้าไปมา
“แล้วไป นึกว่าไม่สบาย เออ!! พอดีพี่เกล้าลืมจัดโซดาเพิ่มให้แขกห้องเมื่อกี้ เอาไปให้อีกครั้งได้ไหม?”เกล้าเอ่ยกับมัดไหมที่นั่งหน้าซีด ๆ อยู่
“มะ... ไม่ค่ะ มัดไม่ไป” เธอเอ่ยเสียงสั่นพร้อมกับมองหน้าเกล้า
“เดี๋ยวเจ้ให้คนอื่นไปเสิร์ฟ ส่วนมัดไปเสิร์ฟโต๊ะนั้นให้เจ้หน่อย บรรดาพวกเพื่อน ๆ เจ้เอง ถ้าเขาขอให้นั่งด้วย มัดก็นั่งกับพวกเขา ช่วยชงเหล้าช่วยบริการให้เจ้ด้วย”
“แต่เจ้คะ” มัดไหมทำสีหน้าหนักใจ ไม่ใช่ว่าเธอไม่เคยไปนั่งชงเหล้าให้ลูกค้า แต่เธอชอบเสิร์ฟแล้วมานั่งตรงนี้มากกว่า ไม่ค่อยอยากจะยุ่งกับลูกค้ามากนัก
“เพื่อเงิน เก็บตังค์ให้ได้เยอะ ๆ มีแฟนรวย ๆ สักคน ก็พอใจแล้
