มัดไหมกระพริบตาถี่ๆพยายามปรับสายตาให้เขากับความมืด เมื่อได้สติความเจ็บปวดจู่โจมตรงหางคิ้วของเธอทันที มัดไหมใช้มือจับหางคิ้วที่มีเลือดเกรอะกรัง ไม่รู้ว่าตัวเธออยู่ที่ไหน ไม่รู้ว่าใครจับเธอมาอยู่ที่แบบนี้ เธอลุกขึ้นจากพื้น พร้อมกับใช้มือปัดป่าย มันเป็นห้องชื้นๆอับๆ เธอพยายามใช้มือคำทาง เผื่อจะเจอประตูและออกไปจากห้องนี้
แกรก!!
มัดไหมชะงักขาที่กำลังจะก้าวทันที เมื่อรู้สึกหนักที่ข้อเท้าขวา มันไหมใช้มือคลำมันเป็นโซ่ที่พันธนาการเธอไว้ มัดไหมถึงกับทรุดลงกับพื้นแล้วปล่อยโฮออกมาทันที
"ฮึกๆพี่ภัทรอยู่ไหน ได้โปรดช่วยมัดที" เธอนั่งพิงผนังพร้อมกับชันเข่าซุกหน้าร้องไห้ เรื่องเลวร้ายเข้ามาในชีวิตของเธอไม่จบไม่สิ้น เธอไม่รู้จะทำอย่างไร มันมืดมนไปหมด มัดไหมร้องไห้อยู่นานก่อนจะค่อยๆล้มตัวลงนอนกับพื้นเย็นเฉียบ เธอไม่ร้องให้คนช่วย เพราะตะโกนให้คอแตกก็ไม่มีใครช่วยเธออยู่ดี
"พ
