พ่อทูนหัว EP 01 | แยกจาก
1355 คำ
- สามปีต่อมา –
"ปะป๊า~"
หนูน้อยพลอยไพลินเดินเตาะแตะไปหาปะป๊ายังหนุ่มของตัวเอง ด้วยรอยยิ้ม หลังจากที่ปะป๊าเพิ่งกลับมาจากประชุมโดยที่ชานนท์ก็ย่อตัวลงอ้าสองแขนออกกว้างเพื่อรอรับลูกสาวของเขา
"น้องลินคิดถึงป๊าไหมครับ"
"จิ๊ด ตึ๋ง ปะป๊า" (คิดถึงปะป๊า)
"ฮ่า ฮ่า ฮ่า เหมือนกันเลยป๊าก็คิดถึงน้องลินครับ"
ชานนท์อุ้มเด็กน้อยขึ้นแนบอก เขากดจมูกโด่งคมไปที่พวงแก้มแดงของลูกสาวอย่างนึกมันเขี้ยว แล้วเดินเข้าไปนั่งที่โต๊ะทำงานของตัวเอง
ภาพบอสหนุ่มอุ้มเด็กสาวกลายเป็นภาพชินตาของพนักงานทุกคน ยิ่งตอนที่ชานนท์อุ้มพลอยไพลินเขาจะดูอบอุ่น และละมุนจนสาวๆ อยากกลายเป็นน้องพลอยเสียทีเดียว
ก๊อกๆ ก๊อกๆ ก๊อกๆ
"เข้ามา"
เด็กน้อยพลอยไพลินนั่งอยู่บนโต๊ะทำงานของปะป๊า โดยที่ปะป๊าเองก็นั่งทำงานอยู่ด้วย แสนดี เลขาสาวระบายยิ้มทุกครั้งที่เห็นภาพความอบอุ่นเหล่านี้ เธอเดินไปตรงหน้าของชานนท์แล้วยื่นเอกสารเพื่อขออนุมัติโครงการบ้านจัดสรรที่ใหม่
"เดี๋ยวผมจะลงไปดูพื้นที่เอง คุณต้องไปกับผมด้วย"
"ค่ะบอส"
"อ่อ ติดต่อหมอกด้วยเขาต้องไปกับเรา"
"ค่ะ เอ่อ แล้วคุณหนูพลอยไพลินล่ะคะ"
ชานนท์วางปากกาลงที่แฟ้มเอกสาร เขาหันไปมองลูกสาวตัวน้อยของตัวเอง ก่อนจะยกมือขึ้นใช้หัวแม่มือเช็ดน้ำลายออกจากริมฝีปากเล็กแววตาที่เขามองน้องพลอยมันช่างอบอุ่นยิ่งกว่าเข้าไปอยู่ในเตาไมโครเวฟเสียอีก
"ลูกสาวของผม ก็ต้องไปกับผมอยู่แล้ว"
"ค่ะ งั้นแสนดีจะได้ให้คนเตรียมของใช้จำเป็นของคุณหนูพลอยไพลินให้นะคะ"
"ไม่ต้องครับ ลูกผมเดี๋ยวผมจัดการเอง"
แสนดีระบายยิ้มออกมาด้วยหัวใจที่เปี่ยมสุข เธอก้าวถอยหลังไปสองสามก้าวก่อนจะโค้งศีรษะลงให้กับบอสของตัวเองแล้วเดินออกไปอย่างเงียบๆ
"ปะป๊า~ ยม จินยม" (นม กินนม)
"หิวนมแล้วเหรอครับ รอปะป๊าตรงนี้แป๊บนึงนะครับ"
พลอยไพลินพยักหน้าให้อย่างเข้าใจ ก่อนที่เธอจะหยิบเอาปากกาของปะป๊ายังหนุ่มขึ้นมาหมายจะเอาเข้าปาก แต่ก็ยังช้ากว่าปะป๊าของตัวเองอยู่ดี
"ไม่อมนะครับ"
"ย้องจาเย่น" (น้องจะเล่น)
"เดี๋ยวกลับไปเล่นกับป้าบุษที่บ้านโน๊ะ"
"เย่นกับปะป๊า" (เล่นกับปะป๊า)
"โอเคครับ งั้นเดี๋ยวเรากลับไปนอนเล่นที่บ้านกันโน๊ะ"
หนูน้อยพลอยไพลินชูมือขึ้นแสดงอาการดีใจอย่างออกนอกหน้าเธอซบหน้าลงที่บ่าแกร่งของปะป๊ายังหนุ่มของตัวเองก่อนจะพูดคำเดิมซ้ำๆ
"ยักปะป๊า"
"ป๊าก็รักน้องลินครับ"
ชานนท์อุ้มลูกสาวตัวน้อยขึ้นแนบอก เขาจัดการงานทุกอย่างไว้อย่างเรียบร้อย ก่อนจะเดินออกมาจากห้องทำงาน โดยมีหนูน้อยพลอยไพลินซบที่บ่าแกร่งของตัวเองตลอดเวลา
"นนท์ขาาาา~"
ยังไม่ทันได้เดินไปถึงไหน เสียงแหลมแสบแก้วหูก็ดังขึ้นจากทางด้านหลัง บุหลัน ดาราสาวที่อัญญาคุณแม่ของเขากำลังจับคู่ให้เขา เพียงเพราะชอบการแสดงของเธอ ส่วนตัวบุหลันเองน่ะเหรอก็พยายามยัดเยียดตัวเองให้ชานนท์อยู่บ่อยครั้ง
เธอชอบในความสมบูรณ์แบบของเขา และเชื่อว่าหากได้ตกร่องปล่องชิ้นกับชานนท์ เธอเองก็คงจะสบายไปทั้งชาตินอกจากฐานะ การศึกษา หน้าตาของชานนท์ก็จัดว่าหล่อลากถือว่าเป็นของแถมที่คุ้มค่าสำหรับเธอ
หมั่บ!
"ปล่อยแขนผม"
"แหม่~ นนท์อะ ทำอย่างกับเราไม่เคยถูกเนื้อถูกตัวกันอย่างนั้นแหละ"
" ... " ชานนท์มองบุหลันด้วยหางตาอย่างไม่พอใจนัก แต่ก็สะบัดออกไม่ได้เพราะเขาอุ้มน้องพลอยไพลินอยู่
"บุคิดถึงคุณค่ะ คุณไม่ไปหาบุบ้างเลย"
จะมาคิดถึงอะไรในเมื่อเขาไม่เคยรู้จักเธอด้วยซ้ำ มารู้อีกทีก็ตอนที่เธอมาเป็นพรีเซ็นเตอร์ให้บริษัทจัดการโดยคุณอัญญาแม่ของเขา และเคยกินข้าวด้วยกันเพียงแค่มื้อเดียวเท่านั้นเพราะแม่เขาบังคับ
"แยด!" (แรด!)
อยู่ๆ น้องพลอยไพลินก็ผงกศีรษะขึ้นมาเธอโพล่งขึ้นอย่างไร้เดียงสาออกมาดวงตาบ๊องแบ้วจ้องมองบุหลันอย่างไม่ชอบใจ ทันทีที่ชานนท์ได้ยินเสียงของลูกสาวพูดออกมาอย่างนั้น เขาก็เบิกตาโตขึ้นเพราะไม่เคยได้ยินลูกสาวของตัวเองพูดอะไรแบบนี้
"อร๊าย! นนท์คะ"
"น้องลิน! ผมขอโทษแทนลูกสาวด้วยเดี๋ยวผมจะสั่งสอนเธอเอง ผมขอตัวก่อน"
ชานนท์รีบเดินไปที่รถในทันทีโดยปล่อยให้บุหลันยืนอัดอั้นเสียงกรี๊ดอยู่ในลิฟต์ เขาไม่อยากจะเชื่อว่าจะได้ยินคำพูดแบบนี้ออกมาจากปากของน้องพลอย
"อีเด็กกาฝาก คอยดูเถอะฉันจะจัดการแกให้กระเด็นออกไปให้พ้นทางเลย!!"
- บ้านชานนท์ –
หลังจากที่อบรมกันยกใหญ่ในขณะที่กำลังขับรถกลับบ้าน น้องพลอยไพลินก็นั่งกอดอกอยู่บนหน้าตักแกร่งของปะป๊ายังหนุ่มของตัวเองโดยที่เธองอนปะป๊าหนักมากไม่ยอมพูดยอมจาจนต้องพาไปแวะซื้อไอศกรีมรสโปรดเธอถึงคงจะยอมพูดด้วยและดีกันในที่สุด
"ขี้งอนจริงๆ เลยลูกใครเนี่ย"
"ย้อง หวง ปะป๊า" (น้องหวงปะป๊า)
"เหรอครับ ป๊าก็หวงน้องลินนะครับ"
"ย้องเจ้าจ๋าวปะป๊า" (น้องจะเป็นเจ้าสาวของปะป๊า)
"ฮ่า ฮ่า ฮ่า เอางั้นเลยเหรอครับ"
ปากเล็กเลียไอศกรีม ลอยหน้าลอยตาพูดราวกับเข้าใจในความหมายของมัน ชานนท์หอมเข้าที่กลุ่มผมดำของลูกสาวอย่างรักใคร่ ก่อนจะชะงักไปเมื่อเดินเข้ามาในบ้านแล้วเจอกับใครบางคน ใครบางคนที่เขาไม่อยากเจอ
"ดาว"
"นนท์"
ละอองดาวนั่งรอชานนท์อยู่ในบ้านด้วยรอยยิ้ม ตอนนี้เธอได้ดิบได้ดีเป็นคุณนาย ชานนท์รู้ข่าวมาบ้างว่าตอนนี้ละอองดาวได้สามีฝรั่งเป็นถึงเจ้าของกิจการจิวเวลรี่เลยทีเดียว
"เรามารับลูกไปอยู่ด้วยน่ะ"
หัวใจแกร่งมันกระตุกวูบราวกับถูกผลักลงหน้าผา จริงอยู่ที่เขารู้ว่าสักวันวันนี้ต้องมาถึง แต่ตลอดเวลาสามปีที่ผ่านมาชานนท์เฝ้าภาวนาขอให้ละอองดาวไม่โผล่หน้ามาให้เขาเจออีก แต่มันกลับผิดคาดไปหมด ละอองดาวกลับมา กลับมามอบความเจ็บปวดให้เขา
" ... "
ชานนท์พูดไม่ออก ราวกับกำลังจุกอก หัวใจของเขามันร่วงลงพื้นซ้ำแล้วซ้ำเล่า ใครจะทำใจได้เล่าหากต้องจากดวงใจของตัวเอง
"ดาว คือ ..."
เขาหมายจะเกลี้ยกล่อมละอองดาว ขอเถอะอย่าเอาลูกเขาไป เขายังไม่พร้อม เมื่อกี๊เพิ่งจะง้อกันได้สำเร็จ เมื่อกี๊เพิ่งจะได้หอมกัน มือหนาเริ่มสั่นเทาเมื่อตอนที่ละอองดาวเดินเข้ามาใกล้แล้วแย่งพลอยไพลินไปต่อหน้าต่อตา
"ขอบใจนะที่ดูลูกให้เรา ว่าแต่เธอตั้งชื่อลูกเราว่าอะไรเหรอ"
"อืม น้องลินน่ะ เอ่อ พลอยไพลิน"
"ชื่อเพราะมาก งั้นเราไปก่อนนะเดี๋ยวส่งของตอบแทนที่เลี้ยงดูลูกเราให้"
"แง๊!!"
น้องพลอยไพลินร้องไห้จ๊ากดวงตาบ๊องแบ้วบัดนี้มีแต่น้ำตาใสเปรอะเปื้อนไปหมด เธอมองหาปะป๊าของเธออยู่แทบจะตลอดเวลา เสียงร้องของเธอมันช่างบาดใจผู้เป็นพ่อเหลือเกิน เมื่อละอองดาวอุ้มน้องพลอยไพลินหายลับไป แต่เสียงร้องของเธอยังคงดังอยู่ในหัวของเขา
"เห้อ ตาบุญเอ้ย โบราณเขาถึงว่ากันไว้ อย่าเอาลูกเขามาเลี้ยง อย่าเอาเมี่ยงเขามาอม ไม่งั้นก็จะเป็นอย่างนี้แหละ"
- ผู้เขียน
