PROMISES LOVER :: เจอกับหมอดินอีกแล้ว CHAPTER 2 [100%]
713 คำ
“ลงไปด้านล่าง เดี๋ยวพยาบาลจะแจ้งเรื่องเพื่อนพวกเธอให้เอง” เสียงดุๆ ของหมอดินแดนทำให้เด็กเวรพวกนั้นพากันเดินออกจากตรงนี้จึงเหลือเพียงแค่เราสองคนที่สบตากันอยู่ พอเห็นหน้าเขาเรื่องที่ชวนเขาไปกินข้าวแล้วโดนปฏิเสธก็ผุดขึ้นมาเป็นดอกเห็ดเลยล่ะ อายชะมัด! “คุณเอวาเป็นอะไรหรือเปล่าครับ?”
“เปล่าค่ะ พอดีฉันมารอเพื่อนที่เป็นพยาบาลอยู่ในห้องนี้” คิ้วเรียวขมวดเข้าหากันก่อนจะชี้นิ้วไปยังห้องพักผู้ป่วยอาการหนัก “ชื่ออุ่นฤดีค่ะ”
“อ๋อ คุณอุ่นเธอเป็นพยาบาลที่ทำงานดีมากๆ เลยนะครับ” ก็พอจะรู้ว่ายัยอุ่นทำหน้าที่ของตัวเองได้ดีสุดๆ เลยล่ะ จมูกของฉันที่ได้รับกลิ่นอะไรต่อมิอะไรก็พาให้คัดน้ำมูกเป็นบ้าเลย อย่ามันจามต่อหน้าเขานะเอวา
“ฮัดชิ้ว!” จนได้สินะ ฉันหันไปยังกระเป๋าหยิบทิชชูขึ้นมาเช็ดไปตามมือที่ปิดปากตัวเอง พลางเช็ดน้ำมูกที่ไหลย้อยออกมา
“ภูมิแพ้กำเริบอีกแล้วเหรอครับ?” รู้ดีเกินไปแล้วนะ
“ฉันไม่ค่อยถูกกับกลิ่นโรงพยาบาลน่ะค่ะหมอดินแดน” ตอบกลับเขาพลางเอาทิชชูทิ้งลงถังขยะ มองร่างสูงที่เดินมาหยุดตรงหน้าตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้แต่ที่รู้ๆ ฉันเงยหน้ามองเขา นี่ฉันเตี้ยมากเลยเหรอเนี่ยเวลาไม่ได้ใส่ส้นสูง... สูงแค่หัวไหล่เขาเองนี่หมอดินแดนสูงพอๆ กับเตชินทร์ใช่ไหมเนี่ย?
“เรียกผมว่าหมอดินก็พอครับ” เอ่ยปากขึ้นมาให้ฉันเรียกแค่หมอดินไม่ต้องเรียกเต็มยศ พอใกล้กันขนาดนี้ฉันก็เขินจนหลุบสายตามองไปยังประตูทางห้องพักผู้ป่วยเพื่อหวังให้ยัยอุ่น “ผมไม่รู้เลยว่าคุณเอวาแพ้อะไรแบบนี้ด้วย”
แทนตัวเองว่าผมอีกต่างหาก ตอนนี้เราสองคนไม่ได้อยู่ในฐานะคนไข้กับหมอสินะเขาถึงได้เปลี่ยนสรรพนามแบบนี้
“ก็ที่เคยบอกน่ะค่ะฉันไม่ชอบหาหมอแล้วก็ไม่ชอบกลิ่นของโรงพยาบาล” ตอบกลับเขาเราสองคนก็เงียบใส่กัน จนกระทั่งหมอดินล้วงมือลงที่กระเป๋าเสื้อกราวน์พร้อมกับหยิบอะไรติดมือมาด้วยฉันลอบมองของในมือก็ต้องเงยหน้ามองเขา มันเป็นแมสปิดปากสีขาว
“เอาไปสิครับ อย่างน้อยก็คงได้กลิ่นโรงพยาบาลน้อยลง” มึนงงไม่น้อยแต่ก็รับแมสจากมือของเขา จิตใจดีเหมือนเดิมไม่เคยเปลี่ยนแต่อย่างว่าเขาเป็นหมอ หมอที่รักษาคนป่วยคนเจ็บ... อ่อนโยนแบบนี้ใครบางจะไม่อ่อนระทวย ฉันคนหนึ่งล่ะที่คิดแบบนั้น!
“ขอบคุณค่ะ หมอดิน” เม้มปากตัวเองมองแมสในมือก่อนจะคลี่ออกและยกขึ้นปิดปากและจมูกตามคำแนะนำของเขา สบตกับหมอดินที่ยิ้มออกมาจนตาจะปิดอีกแล้วยิ้มให้บ่อยๆ แบบนี้หัวใจของฉันเต้นแรงไปอีกน่ะสิ
“ปิดหน้าแบบนี้ ผมก็ยังจำคุณเอวาได้นะครับ” ถึงจะอึดอัดที่จะต้องใส่แมสแต่แมสอันนี้เขายื่นมาให้ ฉันจะไม่ใส่ก็เหมือนหักน้ำใจของเขาทั้งที่เขาเป็นห่วงอาการของฉัน
“เอวา ฉันเลิกงานแล้ว” ยัยอุ่นวิ่งมาหยุดข้างฉันแต่พอรู้ว่ามีใครบางคนอยู่ ยัยอุ่นก็รีบยกมือไหว้หมอดินที่รับไหว้อย่างเต็มใจ “สวัสดีค่ะคุณหมอดิน”
“ถ้างั้นผมขอตัวก่อนนะครับ” ร่างสูงหมุนตัวเดินเข้าไปในห้องพักผู้ป่วยหนัก
“แกใส่แมสทำไมอะ? แล้วรู้จักหมอดินด้วยเหรอ”
“เดี๋ยวค่อยเล่า ฉันอยากออกจากโรงพยาบาลแย่ละ”
ระหว่างที่จูงมือยัยอุ่นผ่านห้องพักผู้ป่วยหนักฉันก็หันไปมองด้านในจึงได้เห็นหมอดินกำลังเปิดเอกสารจากแฟ้มที่ใช้เฉพาะของหมอฉันไม่รู้หรอกนะว่ามันคืออะไร แต่ทำไม... ฉันถึงได้มองเขาไม่หยุดจนลับสายตาไปเนี่ยสิ
- ผู้เขียน
