ขู่ฉันด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความหนักแน่น พ่อก็เดินออกจากห้องรับแขกไป ทิ้งฉันไว้กับความสับสนที่พ่อเป็นคนสร้างมันขึ้นมา ถ้าท่านบอกฉันมามันก็จบ ทำไมท่านถึงเลือกที่จะไม่พูดเพราะยังไม่ถึงเวลาที่ฉันจะต้องรู้อย่างนั้นเหรอ?
“พ่อปิดบังอะไรกันแน่”
กัดฟันแน่นยกมือลูบใบหน้าตัวเอง ถามเตชินทร์ก็คงได้คำตอบที่เหมือนกับพ่อ ทั้งสองคน... กำลังปิดบังอะไรฉันกันแน่ ทำไมฉันถึงต้องเป็นคนที่ไม่รู้เรื่องด้วย มันอึดอัดนะ ฉันแค่อยากมีเตชินทร์อยู่ข้างๆ กันมันก็เท่านั้นเอง
เช้านี้ฉันตื่นมาตามปกติลงจากห้องมาก็ไม่เจอพ่อแล้ว ฉันกับพ่อยังคงไม่คุยกันเหมือนกับที่ฉันกับหมอดินยังไม่คุยเช่นกัน ฉันติดต่อหาเขาส่งไลน์โทรหาจนท้อแล้วก็เลยเลิกโทร วันนี้ว่าจะแวะไปหาเขาที่โรงพยาบาล อย่างน้อยถ้าซื้อกาแฟกับขนมไปให้ก็คงจะดีกว่าไม่สนใจเขาเลย ฉันขับรถออกจากซอยบ้านจังหวะกำลังจะเลี้ยวออกถนน สายตาเหลือบไปเห็นร่างสูงคุ้นตากำลังยืนดูดนม
