Rrr
สมาร์ทโฟนดังสั่นอยู่บนลิ้นชักหัวเตียง มือขวาคลำหากวาดไปทั่วก่อนจะลืมตาขึ้นมองแสงแดดยามสาย ฉันขอใช้คำนี้แล้วกันนะเพราะปกติคนอย่างฉันไม่เคยตื่นเช้าถ้าหากไม่ได้เข้าห้องเสื้อแล้ววันนี้ก็เช่นกัน ถึงได้ตื่นสายจนตะวันตรงหัวลุกขึ้นพิงหัวเตียงพลางมองนาฬิกาที่ติดผนังอยู่ตรงปลายเตียงก็พบว่าตอนนี้สิบโมงกว่าแล้ว
‘DT-DIN’
ดวงตาที่สะลึมสะลืออยู่เบิกกว้างขึ้นไม่คิดว่าปลายสายชื่อนี้จะโทรมา การที่ฉันตั้งชื่อเขาแบบนี้ก็คือย่อคำว่า Doctor ที่แปลว่าหมอให้สั้นลงไง แต่ว่าฉันกลับมองหน้าจอสมาร์ทโฟนอยู่แบบนั้นไม่รับสายจนสายหลุดเขาก็โทรเข้ามาซ้ำๆ ราวกับรอให้ฉันรับ สองอาทิตย์กว่าเลยนะตั้งแต่หมอดินบอกว่าพ่อของฉันอาการดีขึ้นพ่อก็เข้าบริษัททุกวันพาเตชินทร์ไปด้วย ฉันก็ไปมากับห้องเสื้อ ร้านอาหารของปุ้ยไม่ได้ติดต่หาเขาเลยสักครั้งนับแต่วันนั้นจนถึงวันนี้แค่ส่งไลน์เขาไม่อ่านด้วยซ้ำนะ
“ฮัลโหลค่ะ” ในที่สุดก็หายอึ้งและ
