“ปกติผมจะไม่หลับที่ไหนถ้าไม่ใช่ที่บ้านหรือคลินิกครับ ผมไม่ค่อยไว้ใจใคร... เอาจริงผมไม่ค่อยอยากให้ใครเห็นว่าผมหลับมันจะทำให้ผมดูไม่แข็งแรง”
“แค่พักแค่นี้คะ หมอทำทุกวันดีที่สุดแล้วค่ะ พักผ่อนไม่ใช่เรื่องที่อ่อนแอนะคะ” วางมือไปยังท่อนแขนแกร่ง เรียกสายตาของหมอดินให้หันมามองกัน “ถ้าหมอเป็นอะไรไป คนไข้ที่รอให้หมอรักษาอยู่จะรู้สึกไม่ดีนะคะ”
“ผมเข้าใจแล้วครับ” ฝ่ามือซ้ายเลื่อนมาบีบขาอ่อนฉันและการกระทำของเขาแบบนี้มันทำเอาหัวใจเต้นแรงสุดๆ มือหนาที่อุ่นร้อนสัมผัสกับขาอ่อนทำเอาต้อบลอบกลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่ แอบเห็นรอยยิ้มของหมอที่เปื้อนอยู่บนใบหน้ามือขวาจับพวงมาลัยรถเลี้ยวเข้าซอยตามบ้านเรือน “ถึงแล้วครับ”
หมอดินดึงมือที่จับขาอ่อนฉันออกไปจากนั้นก็ลงจากรถอ้อมมาเปิดประตูให้ฉันได้ลงไปยืนเต็มความสูง มองบ้านหลังหนึ่งที่รถของหมอจอดที่ประตูรั้วสีขาวพอดี ภายในบ้านมองจากด้านนอกดูร่มรื่นมากเลยเป็นบ้านหลังชั้นเด
