รถของฉันเลี้ยวเข้ามาในตัวบ้าน แต่ก็ต้องชะงักรถคาไว้เพราะเห็นรถหรูคุ้นตากับร่างสูงที่สวมเสื้อเชิ้ตสีขาวพับแขนถึงข้อศอก ยืนเอามือพาดบนหลังคารถและมือซ้ายก็ถือสมาร์ทโฟนต่อสายหาใครบางคน พอเขาเห็นแสงจากไฟรถก็หันมามองฉันที่อยากจะถอยรถหนี มารอกันถึงบ้านเลยหรือไงเนี่ย สำคัญคือพ่อฉันไม่อยู่มีแค่การ์ดสองคนยืนอยู่ตรงประตูทางเข้า หมอดินไม่รอให้ฉันลงจากรถเขาก็เดิมมาประชิดประตูด้านคนขับ หวังเปิดประตูแต่ฉันก็ไม่ได้ปลดล็อก เขาจึงเอามือทุบกระจกอย่างแรง
“เปิดประตู เอวา” กัดปากตัวเองฉันก็ขยับย้ายตัวเองไปฝั่งข้างคนขับ เปิดประตูออกยืนบนส้นสูงขนาดสี่นิ้ว
“หมอมาทำไมคะ?”
“ผมโทรหาคุณ ทำไมคุณไม่รับสาย แล้วไปไหนทำไมกลับดึกๆ ดื่นๆ ขนาดนี้” เจอหน้ากันก็ใส่อารมณ์กันเลยหรือไง หมอดินเดินอ้อมฝั่งมาหาฉัน แต่ก็เดินหนีเขาเหมือนกับเล่นวิ่งไล่จับกันเลย “จะหนีผมทำไม”
“หมอต่างหาก ไม่ติดต่อเอวา แล้วจะมาโทษเอวาได้ไง”
“...”
“ห
