หลงสวาทเจ้านายหนุ่ม

ย้อนความหลัง

เมื่อสงครามพิศวาสสิ้นสุดลง ลมหายใจของคนทั้งคู่เริ่มกลับเข้าสู่สภาวะปกติ แดเนียลจึงขยับตัวออกจากร่างบาง ถอดถอนแก่นกายออกจากกายสาว และแน่นอนเมื่อความคับแน่นเคลื่อนตัวออกไปเสียงร้องครางย่อมดังตามออกมา

“อื้อ” หนูนาแทบอยากจะระเบิดร่างของตัวเองทิ้งไป เมื่อเผลอปล่อยเสียงร้องครางออกมา ใบหน้าของหญิงสาวเห่อร้อนขึ้นด้วยความอาย ยิ่งได้ยินเสียงหัวเราะเบาๆ ในลำคอของคนที่ล้มตัวลงนอนข้างกาย ก็ยิ่งอับอายมากขึ้นกว่าเดิม ขยับตัวเตรียมจะลุกออกจากเตียง ทว่ากลับถูกวงแขนแกร่งรั้งให้นอนเคียงข้างกัน

“คุณแดน ปล่อยก่อนค่ะ หนูนาจะไปอาบน้ำ” หนูนาเงยหน้าขึ้นมองเจ้าของวงแขนแกร่งพร้อมทั้งเอ่ยบอกออกไป ทว่าสิ่งที่ได้รับกลับมาคือแรงกดจากฝ่ามือหนาที่กดศีรษะเธอให้ซุกลงกับแผ่นอกกว้างนั้น

“นอนพักก่อนเดี๋ยวอาบพร้อมกัน” หนูนาได้แต่นอนมองแผนอกขาวของชายหนุ่มด้วยหัวใจเต้นระส่ำ ริมฝีปากอิ่มคลี่ยิ้มบางออกมาด้วยความสุขที่ได้อยู่ในอ้อมกอดของผู้ชายคนนี้

เธอไม่คิดเลยว่าเธอและเขาจะมีความสัมพันธ์ที่สนิทแนบแน่นกันขนาดนี้ เพราะก่อนหน้านั้นดูเหมือนความสัมพันธ์ของเธอกับเขาแทบไม่มีอยู่เลย

เขาคือเจ้านายที่ใจร้าย ปากร้าย จนเธอแทบร้องไห้ออกจากห้องทุกครั้งเมื่อถูกเขาเรียกเข้ามาต่อว่าเรื่องทำงานผิดพลาด จนเกือบจะถูกไล่ออกจากงานเสียด้วยซ้ำ เมื่อเธอทำงานผิดพลาดจนทำให้เขาเสียลูกค้าที่จะร่วมลงทุนด้วยไปอย่างน่าเสียดายพร้อมทั้งสูญเสียรายได้จากลูกค้ารายนี้ไปเกือบสิบล้านบาท

ย้อนไปเหตุการณ์เมื่อสามเดือนก่อน

แฟ้มเอกสารขนาดกลางสีดำลอยลงมาจากโต๊ะทำงานเบื้องหน้าด้วยความแรง ตกกระทบกับพื้นกระเบื้องเสียงดังไปทั่วห้อง

ทำให้หญิงสาวที่ยืนก้มหน้าอยู่กลางห้องถึงกับสะดุ้งด้วยความตกใจ มือที่ประสานกันไว้อยู่ด้านหน้าบีบกันแน่นมากขึ้นกว่าเดิม ริมฝีปากอิ่มเม้มเข้าหากันเพื่อกลั้นเสียงร้องตกใจเอาไว้ ใบหน้าก้มต่ำมองเท้าตัวเอง ไม่กล้าแม้แต่จะเงยหน้าขึ้นมองคนที่โยนแฟ้มงานทิ้งเสียด้วยซ้ำ

“พลาด! พลาดอีกแล้ว เธอรู้ไหมว่างานนี้สำคัญแค่ไหน ลูกค้าคนนี้มีความสำคัญกับบริษัทขนาดไหน ทำไมถึงไม่ตรวจเอกสารดูดีๆ ช่วงนี้เป็นอะไร ทำไมถึงได้ทำงานพลาดบ่อยแบบนี้ “เสียงห้วนเอ่ยขึ้นด้วยความโมโห เมื่อเลขาประจำตำแหน่งทำงานผิดพลาด

เพราะครั้งนี้ไม่ใช่ครั้งแรกที่หญิงสาวทำพลาด ก่อนหน้านั้นก็มีหลายต่อหลายงานจนบริษัทเกือบเสียหายมาหลายครั้ง เมื่อหญิงสาวเตรียมเอกสารที่จะให้ลูกค้าเซ็นอนุมัติร่วมโครงการไปผิด ทำให้ลูกค้าหงุดหงิดอารมณ์เสียจนเกือบบินกลับประเทศตัวเอง

“หนู หนูขอโทษค่ะ” ไม่ใช่แค่พูดแต่เลขาสาวยังยกมือขึ้นไหว้ขอโทษเจ้านายหนุ่มอย่างสำนึกผิดกับการทำงานผิดพลาดซ้ำแล้วซ้ำเล่าของตัวเอง ใบหน้าซีดเผือดไม่มีเลือดฝาดขาวจนแทบจะเป็นกระดาษเงยหน้าขึ้นมองใบหน้าคมเข้มที่แสดงความโกรธออกมาอย่างเห็นได้ชัดของเจ้านายอย่างกล้าๆ กลัวๆ

“หึ! ขอโทษเหรอ เธอพูดคำนี้มากี่ครั้งแล้ว เธอทำงานมาจะเป็นปีแล้วนะ แทนที่จะดีขึ้นแต่ทำไมยิ่งทำกลับยิ่งแย่ลงกว่าเดิม หรือมันถึงเวลาที่ฉันต้องพิจารณาเธอจริงจังสักทีหนูนา” และประโยคนี้ทำให้หญิงสาววัยยี่สิบสองปีนามว่าหนูนาถึงกับส่ายหน้าไปมาด้วยความกลัว กลัวตัวเองจะถูกไล่ออกจากที่นี่

เพราะนั่นหมายถึงเธอจะต้องกลายเป็นคนตกงาน ไม่มีรายได้ และแน่นอนว่าคนที่ทำหน้าที่เป็นเสาหลักให้ครอบครัวอย่างเธอ หากล้มลงไม่มีรายได้ไปจุนเจือครอบครัวที่อยู่ต่างจังหวัด ไม่มีเงินส่งให้มารดาเพื่อใช้จ่ายรวมไปถึงส่งเสียให้น้องเรียนหนังสือต้องลำบากอย่างแน่นอน

“ยะ อย่าไล่หนูออกเลยนะคะ หนูสัญญาว่าหนูจะไม่ทำงานผิดพลาดอีก หนูจะตั้งใจทำงานให้มากกว่านี้ จะรอบคอบมากกว่านี้ คุณแดนอย่าไล่หนูออกเลยนะคะ คุณแดนจะให้หนูทำอะไรหนูยอมทุกอย่าง แต่ขออย่างเดียวอย่าไล่หนูออกเลยนะคะ” หนูนาเอ่ยขอร้องเสียงสั่นเครือ น้ำตารื้นขอบตาด้วยความกลัวแดเนียลจะไล่ตัวเองออกจากงาน

แดเนียลถอนหายใจออกมาเบาๆ เพื่อให้ความเครียดและอารมณ์โมโหคลายลงจากเดิม กับคำสัญญาของเลขาสาวที่เอ่ยออกมากับประโยคเดิมๆ ไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้ง แต่สุดท้ายก็ยังคงทำงานผิดพลาดเช่นเดิม

“เธอพูดคำนี้มากี่ครั้งแล้วหนูนา เธอพูดตั้งแต่ครั้งแรกจนตอนนี้ที่เธอทำให้บริษัทของฉันเสียหายเกือบสิบล้าน เธอต้องรับผิดชอบเรื่องนี้หนูนา เธอต้องรับผิดชอบในสิ่งที่เกิดขึ้น” หนูนาแทบเข่าทรุดลงไปนั่งกองกับพื้นห้อง จำนวนเงินมากมายขนาดนั้นเธอจะไปหามาจากที่ไหน แค่ทุกวันนี้บริหารเงินที่มีอยู่ให้ใช้พอถึงสิ้นเดือนก็ยากพออยู่แล้ว

“หนูขอโทษ หนูไม่มีเงินมากมายจะคืนให้หรอกนะคะ คุณแดนหักเงินเดือนหนูไปผ่อนใช้ก็ได้ค่ะ แต่อย่าหักหมดนะคะหนูต้องส่งให้ที่บ้าน หรือก็ไม่ให้หนูไปทำความสะอาดบ้านคุณแดนก็ได้ คุณแดนจะได้ไม่ต้องจ้างแม่บ้าน ให้หนูทำอะไรก็ได้หนูทำได้ทุกอย่าง แต่ขออย่างเดียวคุณแดนอย่าไล่หนูออก อย่าจับหนูส่งตำรวจนะคะ หนูไม่มีเงินชดใช้จริงๆ ค่ะ”

น้ำตาที่กลั้นไว้ในตอนแรก ถึงกับไหลลงมาอาบแก้มทั้งสองข้างอย่างกลั้นเอาไว้ไม่อยู่ สองมือที่บีบกันแน่นก็ยิ่งบีบแน่นมากขึ้นกว่าเดิมด้วยความกลัวตัวเองจะตกงานและถูกเจ้านายหนุ่มจับตัวส่งตำรวจหากไม่มีเงินมาชดใช้ค่าเสียหายให้

อาการยืนก้มหน้าไม่ยอมเงยหน้าขึ้นมาสบสายตากัน พร้อมกับช่วงไหล่ที่สั่นสะท้านเบาๆ ทำให้แดเนียลรู้ได้ทันทีว่าคนที่ยืนก้มหน้าอยู่กลางห้องกำลังร้องไห้ ดวงตาสีฟ้าคมเข้มจึงอ่อนแสงลง ร่างสูงเอนตัวพิงพนักเก้าอี้มองคนที่ยังยืนร้องไห้อยู่เงียบๆ อย่างใช้ความคิด

บรรยากาศภายในห้องทำงานตกอยู่ในความเงียบเมื่อต่างคนต่างจมอยู่กับความคิดของตัวเอง โดยเฉพาะหนูนาที่กำลังใช้ความคิดอย่างหนักพร้อมทั้งภาวนาและขอพรต่อสิ่งศักดิ์สิทธิ์ในใจ ขออย่าให้แดเนียลไล่เธอออกจากงานเลยเถิด

ส่วนแดเนียลก็มองสำรวจหญิงสาวตรงหน้าตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า พลันความคิดเห็นแก่ตัวบางอย่างก็ผุดเข้ามาในสมอง

“ฉันจะไม่เอาเรื่องเธอก็ได้ แต่มันต้องมีข้อแลกเปลี่ยน” คำพูดของแดเนียลทำให้หนูนารีบเงยหน้าขึ้นมองเจ้าของคำพูด พร้อมกับเช็ดน้ำตาของตัวเองทิ้งไปโดยเร็ว

“ข้อแลกเปลี่ยนอะไรคะ”

เมื่อคิดมาถึงตรงนี้นัยน์ตาของหนูนาก็เศร้าลง น้ำตาเอ่อคลอขึ้นมากับข้อแลกเปลี่ยนของแดเนียลแม้จะไม่ได้โหดร้ายขูดเลือดขูดเนื้อเธอจนเลือดซิบ แต่ก็ทำให้หัวใจของเธอเป็นแผลเรื้อรังได้เหมือนกัน

ค่าเสียหายมูลค่าเกือบสิบล้านบาทส่วนหนึ่งถูกหักจากเงินเดือนของเธอเดือนละสามสิบเปอร์เซ็นต์ และเธอจะต้องเข้าไปทำความสะอาดบ้านให้ชายหนุ่มอาทิตย์ละสองครั้งหรือตามความต้องการของเขา และที่สำคัญเธอจะต้องดูแลเขาในเรื่องบนเตียงด้วยเช่นเดียวกัน

ครั้งแรกที่หนูนาได้ยินเธอยอมรับว่าเธอตกใจและเจ็บปวดกับข้อเสนอข้อสุดท้ายที่เขายื่นมา แต่ครั้นเธอจะร้องค้านออกไปเขาก็บอกว่าจะให้เธอชดใช้ค่าเสียหายเป็นเงิน

ซึ่งแน่นอนว่าเธอไม่มีเงินขนาดนั้น คนไม่มีทางสู้และคนมีภาระที่จะต้องรับผิดชอบอย่างเธอ ก็ได้แต่ก้มหน้ายอมรับชะตากรรมที่ตัวเองเป็นคนก่อ แต่ทุกอย่างก็ไม่ได้โหดร้ายสำหรับเธอเกินไป แดเนียลไม่ได้ใจร้ายใจดำกับเธอแต่ตรงกันข้ามเขากลับเอาใจใส่และเป็นฝ่ายดูแลเธอดีเสียอีก

“พรุ่งนี้เธอไปไหน” เสียงพูดของแดเนียลดังขึ้นทำลายความเงียบของห้องพักและดึงสติของหนูนาให้กลับมาอยู่กับตัวเองตามเดิม คนถูกถามเงยหน้าขึ้นมองเจ้าของคำถามที่ก้มมองมาที่เธออยู่ก่อนแล้ว

“ก็ไปทำความสะอาดบ้านให้คุณแดนไงคะ” ริมฝีปากหยักยิ้มออกมาเล็กน้อยพร้อมกับพยักหน้ารับในคำตอบที่ได้รับกลับมา ฝ่ามือหนาลูบไล้แขนเรียวเล่นอย่างแผ่วเบา

“งั้นคืนนี้เธอก็ไปนอนค้างที่บ้านฉันเลย ตอนเช้าจะได้ไม่ต้องนั่งรถมา”

“แต่นาไม่มีชุดใส่นะคะ” หนูนารีบเอ่ยแย้งกลับไป ให้เธอไปนอนที่บ้านของเขาเธอไม่มีปัญหาเพราะเธอก็เคยไปนอนมาแล้วหลายต่อหลายครั้ง แต่ปัญหามันอยู่ที่ว่าเธอไม่มีเสื้อผ้าเปลี่ยนนี่สิ

“ใส่เสื้อฉันก็ได้ ฉันมีเสื้อยืดกับกางเกงกีฬา เธอน่าจะใส่ได้”

“นาหมายถึง...ชุดชั้นในค่ะ” อ้อมแอ้มบอกออกมา ซบหน้าลงกับแผ่นอกกว้างด้วยความอายและอาการเขินอายของหนูนาก็ทำให้แดเนียลอดไม่ได้ที่จะฝังจมูกลงไปบนแก้มเนียนนั้นฟอดใหญ่ เอ่ยกระซิบออกไป

“ไม่มีก็ไม่ต้องใส่ ไม่เห็นจะยากตรงไหนเลย เพราะเธอใส่ฉันก็ต้องถอดมันออกอยู่ดี” เอ่ยออกมาอย่างเจ้าเล่ห์พร้อมกับเสียงหัวเราะในลำคอ ยิ่งทำให้หนูนาอายมากขึ้นกว่าเดิม ฝ่ามือเล็กจึงฟาดลงไปบนหน้าอกนั้นเป็นการแก้เขินให้ตัวเอง