ทั้งสามคนพากันเดินเข้าไปข้างในห้องรับแขกก็เห็นทุกคนนั่งรออยู่ก่อนแล้ว ป้าพิศเอ่ยบอกพิสิทธิ์ทำให้ทุกคนหันมามองคนมาใหม่เป็นทางเดียวกัน
“มากันแล้วค่ะคุณท่าน” ไม่มีเสียงตอบรับจากคนที่นั่งอยู่นอกจากสายตาที่มองมาก่อนจะตกใจที่เห็นพรีม
“พรีม!!!” ทั้งสามคนที่นั่งอยู่เรียกชื่อพรีมออกมาพร้อมกัน
“สวัสดีครับ” คินยกมือไหว้พิสิทธิ์และนิรมลที่นั่งอยู่เพราะเป็นผู้ใหญ่ ส่วนผู้ชายอีกคนที่นั่งอยู่เขาแค่พยักหน้าให้เพราะดูแล้วน่าจะเด็กกว่าเขา
“สวัสดีค่ะ” พรีมเอ่ยทักทายและยกมือไหว้ทุกคน ก่อนที่จะรีบวิ่งไปหาพ่อของเธอแล้วโอบกอดท่านไว้แน่นด้วยความคิดถึง
“พ่อค่ะ พรีมคิดถึงพ่อมากเลยนะคะ”
“ยัยหนูมาได้ยังไง พ่อก็คิดถึงหนูนะคิดถึงมากด้วยแต่หนูสิไม่ยอมมาหาพ่อบ้างเลย” พิสิทธิ์กอดตอบลูกสาวแน่นเช่นกันก่อนจะยกมือลูบผมของเธอเบา ๆ ด้วยความคิดถึงพร้อมกับตัดพ้อเล็กน้อย
“ก็พรีมไม่ค่อยว่างนี่คะ”
“พ่อเข้าใจ แต่พ่อก็อยากเจอ
